STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946
(Utworzył nową stronę „{{paper}} STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946. Wybuchł 10 VIII 1946 w Nowym Porcie i był kulminacją protestów, które wybuchały na tle ekon. na terenie po...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946. Wybuchł 10 VIII 1946 w Nowym Porcie i był kulminacją protestów, które wybuchały na tle ekon. na terenie portów i stoczni gd. od początków kwietnia 1946. Protestujący dokerzy (ok. 2 tys.) zgromadzili się pod budynkiem dyrekcji Portu Gd., domagając się poprawy warunków pracy oraz sprawiedliwego podziału darów z UNRRA. W trakcie protestów, które trwały do 14 sierpnia, w tłumie rozpoznano funkcjonariuszy UB: Karola Gronkiewicza, Jana Wojtasa i Andrzeja Kobielskiego. Po postrzeleniu przez nich jednego z dokerów, zabito K. Gronkiewicza, pozostałych pobito. Nowy Port otoczono kordonem wojska, zaprowadzono godzinę milicyjną, a wydarzenia opisywano jako akcję niem. dywersantów. W celu pacyfikacji strajku siły bezpieczeństwa wprowadziły łamistrajków w osobach aktywistów PPR i PPS. Po stłumieniu protestów, ukarano pracowników portowych, gł. zwolnieniami z pracy; aresztowano ponad pół tys. ludzi – prawdopodobnie na podstawie czarnej listy stworzonej przez przew. związku zawodowego dokerów Franciszka Strzeleckiego. W procesach sądowych skazywano protestujących na długoletnie wyroki pozbawienia wolności, ponadto wysiedlono z Nowego Portu co najmniej kilkunastu pracowników portowych, postrzeganych przez władze jako tzw. wrogi element. W celu usprawnienia pracy w Porcie Gd. i niedopuszczenia do ponownych wystąpień, do 19 IX 1946 działała Komisja Międzyministerialna dla Usprawnienia Przeładunku. Sierpniowy strajk dokerów niekiedy postrzegany jest jako pierwszy tzw. pol. miesiąc symbolizujący niezgodę robotników wobec powojennej władzy. Imieniem Karola Gronkiewicza władze PRL 1952 nazwały jedną z ulic w Nowym Porcie (do 1945 Albrechtstraße, nast. Sportowa), 25 IX 1990 przemianowaną na ul. Strajku Dokerów. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946.''' Wybuchł 10 VIII 1946 w Nowym Porcie i był kulminacją protestów, które wybuchały na tle ekon. na terenie portów i stoczni gd. od początków kwietnia 1946. Protestujący dokerzy (ok. 2 tys.) zgromadzili się pod budynkiem dyrekcji Portu Gd., domagając się poprawy warunków pracy oraz sprawiedliwego podziału darów z UNRRA. W trakcie protestów, które trwały do 14 sierpnia, w tłumie rozpoznano funkcjonariuszy UB: Karola Gronkiewicza, Jana Wojtasa i Andrzeja Kobielskiego. Po postrzeleniu przez nich jednego z dokerów, zabito K. Gronkiewicza, pozostałych pobito. Nowy Port otoczono kordonem wojska, zaprowadzono godzinę milicyjną, a wydarzenia opisywano jako akcję niem. dywersantów. W celu pacyfikacji strajku siły bezpieczeństwa wprowadziły łamistrajków w osobach aktywistów PPR i PPS. Po stłumieniu protestów, ukarano pracowników portowych, gł. zwolnieniami z pracy; aresztowano ponad pół tys. ludzi – prawdopodobnie na podstawie czarnej listy stworzonej przez przew. związku zawodowego dokerów Franciszka Strzeleckiego. W procesach sądowych skazywano protestujących na długoletnie wyroki pozbawienia wolności, ponadto wysiedlono z Nowego Portu co najmniej kilkunastu pracowników portowych, postrzeganych przez władze jako tzw. wrogi element. W celu usprawnienia pracy w Porcie Gd. i niedopuszczenia do ponownych wystąpień, do 19 IX 1946 działała Komisja Międzyministerialna dla Usprawnienia Przeładunku. Sierpniowy strajk dokerów niekiedy postrzegany jest jako pierwszy tzw. pol. miesiąc symbolizujący niezgodę robotników wobec powojennej władzy. Imieniem Karola Gronkiewicza władze PRL 1952 nazwały jedną z ulic w Nowym Porcie (do 1945 Albrechtstraße, nast. Sportowa), 25 IX 1990 przemianowaną na ul. Strajku Dokerów. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 12:29, 4 mar 2013
STRAJK DOKERÓW W PORCIE GDAŃSKIM W 1946. Wybuchł 10 VIII 1946 w Nowym Porcie i był kulminacją protestów, które wybuchały na tle ekon. na terenie portów i stoczni gd. od początków kwietnia 1946. Protestujący dokerzy (ok. 2 tys.) zgromadzili się pod budynkiem dyrekcji Portu Gd., domagając się poprawy warunków pracy oraz sprawiedliwego podziału darów z UNRRA. W trakcie protestów, które trwały do 14 sierpnia, w tłumie rozpoznano funkcjonariuszy UB: Karola Gronkiewicza, Jana Wojtasa i Andrzeja Kobielskiego. Po postrzeleniu przez nich jednego z dokerów, zabito K. Gronkiewicza, pozostałych pobito. Nowy Port otoczono kordonem wojska, zaprowadzono godzinę milicyjną, a wydarzenia opisywano jako akcję niem. dywersantów. W celu pacyfikacji strajku siły bezpieczeństwa wprowadziły łamistrajków w osobach aktywistów PPR i PPS. Po stłumieniu protestów, ukarano pracowników portowych, gł. zwolnieniami z pracy; aresztowano ponad pół tys. ludzi – prawdopodobnie na podstawie czarnej listy stworzonej przez przew. związku zawodowego dokerów Franciszka Strzeleckiego. W procesach sądowych skazywano protestujących na długoletnie wyroki pozbawienia wolności, ponadto wysiedlono z Nowego Portu co najmniej kilkunastu pracowników portowych, postrzeganych przez władze jako tzw. wrogi element. W celu usprawnienia pracy w Porcie Gd. i niedopuszczenia do ponownych wystąpień, do 19 IX 1946 działała Komisja Międzyministerialna dla Usprawnienia Przeładunku. Sierpniowy strajk dokerów niekiedy postrzegany jest jako pierwszy tzw. pol. miesiąc symbolizujący niezgodę robotników wobec powojennej władzy. Imieniem Karola Gronkiewicza władze PRL 1952 nazwały jedną z ulic w Nowym Porcie (do 1945 Albrechtstraße, nast. Sportowa), 25 IX 1990 przemianowaną na ul. Strajku Dokerów.
