HOŁDAKOWSKI MAREK, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
| Linia 4: | Linia 4: | ||
W 1950 ukończył szkołę podstawową w Długosiodle, gdzie matka, członkini Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) była nauczycielką, a także członkinią Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrowi Mazowieckiej i kuratorką w Sądzie Powiatowym w Siedlcach. W latach 1950–1954 uczył się w liceum ogólnokształcącym w Ostrowi Mazowieckiej, wstąpił w szeregi Związku Młodzieży Polskiej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1954 studiował na Wydziału Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1960 uzyskał absolutorium. Nie mogąc ukończyć studiów pracą magisterską, przeniósł się w 1968 na studia zaoczne na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, w 1969 uzyskał tytuł magistra ekonomii.<br/><br/> | W 1950 ukończył szkołę podstawową w Długosiodle, gdzie matka, członkini Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) była nauczycielką, a także członkinią Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrowi Mazowieckiej i kuratorką w Sądzie Powiatowym w Siedlcach. W latach 1950–1954 uczył się w liceum ogólnokształcącym w Ostrowi Mazowieckiej, wstąpił w szeregi Związku Młodzieży Polskiej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1954 studiował na Wydziału Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1960 uzyskał absolutorium. Nie mogąc ukończyć studiów pracą magisterską, przeniósł się w 1968 na studia zaoczne na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, w 1969 uzyskał tytuł magistra ekonomii.<br/><br/> | ||
W latach 1961–1965 pracował jako starszy radca w Zespole Obrotu Towarowego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1963 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1965 do 1970 był kierownikiem Wydziału Handlu przy Prezydium Rady Narodowej (PRN) w Warszawie, od 1970 do 1971 starszym inspektorem w gabinecie przewodniczącego PRN, od 1971 do 1974 wiceprzewodniczącym Miejskiej Komisji Planowania w Warszawie. Następnie pracował w Komitecie Centralnym (KC) PZPR, w latach 1974–1977 jako inspektor i starszy inspektor w Wydziale Ekonomicznym, w 1977–1979 kierownik sektora, w 1979–1980 zastępca kierownika Wydziału Przemysłu Lekkiego, Handlu i Spożycia, w 1980–1981 zastępca kierownika Wydziału Handlu i Finansów, w 1982–1984 zastępca kierownika Wydziału Ekonomicznego. W latach 1981–1982 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego i Usług. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] powrócił do pracy w KC PZPR, od 1982 do 1987 był zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego, od 1987 do 1988 kierownikiem Wydziału Polityki Społeczno-Ekonomicznej, od 1987 jednocześnie sekretarzem Komisji Polityki Ekonomicznej, Reform Gospodarczych i Samorządu Pracowniczego KC PZPR.<br/><br/> | W latach 1961–1965 pracował jako starszy radca w Zespole Obrotu Towarowego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1963 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1965 do 1970 był kierownikiem Wydziału Handlu przy Prezydium Rady Narodowej (PRN) w Warszawie, od 1970 do 1971 starszym inspektorem w gabinecie przewodniczącego PRN, od 1971 do 1974 wiceprzewodniczącym Miejskiej Komisji Planowania w Warszawie. Następnie pracował w Komitecie Centralnym (KC) PZPR, w latach 1974–1977 jako inspektor i starszy inspektor w Wydziale Ekonomicznym, w 1977–1979 kierownik sektora, w 1979–1980 zastępca kierownika Wydziału Przemysłu Lekkiego, Handlu i Spożycia, w 1980–1981 zastępca kierownika Wydziału Handlu i Finansów, w 1982–1984 zastępca kierownika Wydziału Ekonomicznego. W latach 1981–1982 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego i Usług. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] powrócił do pracy w KC PZPR, od 1982 do 1987 był zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego, od 1987 do 1988 kierownikiem Wydziału Polityki Społeczno-Ekonomicznej, od 1987 jednocześnie sekretarzem Komisji Polityki Ekonomicznej, Reform Gospodarczych i Samorządu Pracowniczego KC PZPR.<br/><br/> | ||
| − | Od 8 VII 1988 do stycznia 1990 był ostatnim I sekretarz KW PZPR w Gdańsku. Członek ostatniego składu Biura Politycznego KC PZPR (29 VII 1989 – 29 I 1990), komisji do spraw reformy gospodarczej, członek rady do spraw mieszkaniowych przy Radzie Ministrów, członek komisji do spraw nauki i postępu technicznego przy Radzie Ministrów, członek Międzynarodowej Fundacji im. Fryderyka Chopina. Uczestnik obrad okrągłego stołu. Na stanowisku I sekretarza KW PZPR w Gdańsku miał zastąpić krytycznie ocenianego w KC po fali strajków z maja 1988 [[BEJGER STANISŁAW | Stanisława Bejgera]]. W przeciwieństwie do swoich poprzedników ([[BEJM TADEUSZ, przewodniczący Prezydium MRN w Gdańsku | Tadeusza Bejma]], [[FISZBACH TADEUSZ | Tadeusza Fiszbacha]], Stanisława Bejgera) nie miał wcześniej związków z Wybrzeżem, co nie podobało się części gdańskich działaczy partyjnych. Po raz pierwszy też w dziejach gdańskiej PZPR centrala zarekomendowała gdańskim członkom partii wybór między dwoma kandydatami (drugim był Zygmunt Czarzasty, I sekretarz PZPR w Słupsku). <br/><br/> | + | Od 8 VII 1988 do stycznia 1990 był ostatnim I sekretarz KW PZPR w Gdańsku. Członek ostatniego składu Biura Politycznego KC PZPR (29 VII 1989 – 29 I 1990), komisji do spraw reformy gospodarczej, członek rady do spraw mieszkaniowych przy Radzie Ministrów, członek komisji do spraw nauki i postępu technicznego przy Radzie Ministrów, członek Międzynarodowej Fundacji im. Fryderyka Chopina. Uczestnik obrad okrągłego stołu. Na stanowisku I sekretarza KW PZPR w Gdańsku miał zastąpić krytycznie ocenianego w KC po fali strajków z maja 1988 [[BEJGER STANISŁAW | Stanisława Bejgera]]. W przeciwieństwie do swoich poprzedników ([[BEJM TADEUSZ, przewodniczący Prezydium MRN w Gdańsku | Tadeusza Bejma]], [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusza Fiszbacha]], Stanisława Bejgera) nie miał wcześniej związków z Wybrzeżem, co nie podobało się części gdańskich działaczy partyjnych. Po raz pierwszy też w dziejach gdańskiej PZPR centrala zarekomendowała gdańskim członkom partii wybór między dwoma kandydatami (drugim był Zygmunt Czarzasty, I sekretarz PZPR w Słupsku). <br/><br/> |
Zaliczany był do kręgu partyjnych reformatorów (między innymi postulował ożywienie działalności drobnej wytwórczości), zwolennik i uczestnik rozmów przy "okrągłym stole" i porozumienia z gdańskim Kościołem. Poparł przy tym plany premiera Mieczysława Rakowskiego likwidacji [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], w odróżnieniu od niego nie ukrywając, że jest to działanie polityczne. Publicysta. Pisał na łamach „Ideologii i Polityki”, „Handlu Wewnętrznego”, „Trybuny Ludu”, „Polityki” i „Nowych Czasów”. Żonaty był z geografką, Magdaleną z domu Ciepłucha, ojciec Macieja i Wojciecha, którzy po jego awansie na I sekretarza PZPR w Gdańsku pozostali w Warszawie. Od dłuższego czasu ciężko chory (rak płuc), po raz ostatni przewodniczył posiedzeniu gdańskiej egzekutywy 9 XI 1989. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zaliczany był do kręgu partyjnych reformatorów (między innymi postulował ożywienie działalności drobnej wytwórczości), zwolennik i uczestnik rozmów przy "okrągłym stole" i porozumienia z gdańskim Kościołem. Poparł przy tym plany premiera Mieczysława Rakowskiego likwidacji [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], w odróżnieniu od niego nie ukrywając, że jest to działanie polityczne. Publicysta. Pisał na łamach „Ideologii i Polityki”, „Handlu Wewnętrznego”, „Trybuny Ludu”, „Polityki” i „Nowych Czasów”. Żonaty był z geografką, Magdaleną z domu Ciepłucha, ojciec Macieja i Wojciecha, którzy po jego awansie na I sekretarza PZPR w Gdańsku pozostali w Warszawie. Od dłuższego czasu ciężko chory (rak płuc), po raz ostatni przewodniczył posiedzeniu gdańskiej egzekutywy 9 XI 1989. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:22, 10 gru 2022
MAREK JĘDRZEJ HOŁDAKOWSKI (30 VI 1938 Warszawa – 27 III 1991 Warszawa), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku (KW PZPR). Pochodził z rodziny inteligenckiej, syn nauczycieli Kazimierza i Julii z domu Karwowskiej, starszy brat Mieczysława. Podczas II wojny światowej z rodziną mieszkał we wsi Długiesioło w powiecie ostrowskim. W wieku czterech lat utracił ojca, aresztowanego w 1942 przez Gestapo i zamordowanego w KL Oranienburgu.
W 1950 ukończył szkołę podstawową w Długosiodle, gdzie matka, członkini Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) była nauczycielką, a także członkinią Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrowi Mazowieckiej i kuratorką w Sądzie Powiatowym w Siedlcach. W latach 1950–1954 uczył się w liceum ogólnokształcącym w Ostrowi Mazowieckiej, wstąpił w szeregi Związku Młodzieży Polskiej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1954 studiował na Wydziału Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego, w 1960 uzyskał absolutorium. Nie mogąc ukończyć studiów pracą magisterską, przeniósł się w 1968 na studia zaoczne na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, w 1969 uzyskał tytuł magistra ekonomii.
W latach 1961–1965 pracował jako starszy radca w Zespole Obrotu Towarowego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1963 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1965 do 1970 był kierownikiem Wydziału Handlu przy Prezydium Rady Narodowej (PRN) w Warszawie, od 1970 do 1971 starszym inspektorem w gabinecie przewodniczącego PRN, od 1971 do 1974 wiceprzewodniczącym Miejskiej Komisji Planowania w Warszawie. Następnie pracował w Komitecie Centralnym (KC) PZPR, w latach 1974–1977 jako inspektor i starszy inspektor w Wydziale Ekonomicznym, w 1977–1979 kierownik sektora, w 1979–1980 zastępca kierownika Wydziału Przemysłu Lekkiego, Handlu i Spożycia, w 1980–1981 zastępca kierownika Wydziału Handlu i Finansów, w 1982–1984 zastępca kierownika Wydziału Ekonomicznego. W latach 1981–1982 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego i Usług. Po wprowadzeniu stanu wojennego powrócił do pracy w KC PZPR, od 1982 do 1987 był zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego, od 1987 do 1988 kierownikiem Wydziału Polityki Społeczno-Ekonomicznej, od 1987 jednocześnie sekretarzem Komisji Polityki Ekonomicznej, Reform Gospodarczych i Samorządu Pracowniczego KC PZPR.
Od 8 VII 1988 do stycznia 1990 był ostatnim I sekretarz KW PZPR w Gdańsku. Członek ostatniego składu Biura Politycznego KC PZPR (29 VII 1989 – 29 I 1990), komisji do spraw reformy gospodarczej, członek rady do spraw mieszkaniowych przy Radzie Ministrów, członek komisji do spraw nauki i postępu technicznego przy Radzie Ministrów, członek Międzynarodowej Fundacji im. Fryderyka Chopina. Uczestnik obrad okrągłego stołu. Na stanowisku I sekretarza KW PZPR w Gdańsku miał zastąpić krytycznie ocenianego w KC po fali strajków z maja 1988 Stanisława Bejgera. W przeciwieństwie do swoich poprzedników ( Tadeusza Bejma, Tadeusza Fiszbacha, Stanisława Bejgera) nie miał wcześniej związków z Wybrzeżem, co nie podobało się części gdańskich działaczy partyjnych. Po raz pierwszy też w dziejach gdańskiej PZPR centrala zarekomendowała gdańskim członkom partii wybór między dwoma kandydatami (drugim był Zygmunt Czarzasty, I sekretarz PZPR w Słupsku).
Zaliczany był do kręgu partyjnych reformatorów (między innymi postulował ożywienie działalności drobnej wytwórczości), zwolennik i uczestnik rozmów przy "okrągłym stole" i porozumienia z gdańskim Kościołem. Poparł przy tym plany premiera Mieczysława Rakowskiego likwidacji Stoczni Gdańskiej, w odróżnieniu od niego nie ukrywając, że jest to działanie polityczne. Publicysta. Pisał na łamach „Ideologii i Polityki”, „Handlu Wewnętrznego”, „Trybuny Ludu”, „Polityki” i „Nowych Czasów”. Żonaty był z geografką, Magdaleną z domu Ciepłucha, ojciec Macieja i Wojciecha, którzy po jego awansie na I sekretarza PZPR w Gdańsku pozostali w Warszawie. Od dłuższego czasu ciężko chory (rak płuc), po raz ostatni przewodniczył posiedzeniu gdańskiej egzekutywy 9 XI 1989. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.
