WOLICKI KAZIMIERZ CYPRIAN, proboszcz Kaplicy Królewskiej
(Utworzył nową stronę „{{paper}} WOLICKI KAZIMIERZ CYPRIAN (3 X 1714 k. Wielunia – 16 V 1775 Gdańsk), sufragan pomor., proboszcz gd. Wywodził się ze szlachty kalisko-wieluńskiej, her...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | WOLICKI KAZIMIERZ CYPRIAN (3 X 1714 k. Wielunia – 16 V 1775 Gdańsk), sufragan pomor., proboszcz gd. Wywodził się ze szlachty kalisko-wieluńskiej, herbu Janina. Studiował we Włoszech. Związany pocz. z diecezją płocką, od ok. 1751 kanonik pułtuski, prepozyt łomżyński i koadiutor kanonika płockiego Karola Kreni. W 1754 uzyskał kanonię kruszwicką w diecezji włocławskiej. Pełnił tam od 1755 funkcję audytora kurii biskupiej, od 1756 archidiakon pomor., 1757 otrzymał kanonię włocławską, 1760 | + | WOLICKI KAZIMIERZ CYPRIAN (3 X 1714 k. Wielunia – 16 V 1775 Gdańsk), sufragan pomor., proboszcz gd. Wywodził się ze szlachty kalisko-wieluńskiej, herbu Janina. Studiował we Włoszech. Związany pocz. z diecezją płocką, od ok. 1751 kanonik pułtuski, prepozyt łomżyński i koadiutor kanonika płockiego Karola Kreni. W 1754 uzyskał kanonię kruszwicką w diecezji włocławskiej. Pełnił tam od 1755 funkcję audytora kurii biskupiej, od 1756 archidiakon pomor., 1757 otrzymał kanonię włocławską, 1760 wyznaczony w Gd. proboszczem q Kaplicy Królewskiej, 1761–73 dodatkowo oficjał pomor. i gd., a po rozdzieleniu (pierwszy rozbiór Polski) tych godności – 1773–75 oficjałem gd. W 1764 dołączył do swoich prebend kanonię płocką, 1765 objął nowo utworzone stanowisko sufragana pomor. (jako biskup tytularny Synopy), ze specjalnym przeznaczeniem dla potrzeb q katolików w protest. Gd. Był zatem pierwszym bp. katolickim rezydującym 1765–75 wyłącznie w Gd. (kolejnym był dopiero w 1922 bp q Edward O’Rourke, jako administrator apostolski II WMG), w dalszym ciągu pozostając proboszczem Kaplicy Królewskiej. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 20:09, 3 mar 2013
WOLICKI KAZIMIERZ CYPRIAN (3 X 1714 k. Wielunia – 16 V 1775 Gdańsk), sufragan pomor., proboszcz gd. Wywodził się ze szlachty kalisko-wieluńskiej, herbu Janina. Studiował we Włoszech. Związany pocz. z diecezją płocką, od ok. 1751 kanonik pułtuski, prepozyt łomżyński i koadiutor kanonika płockiego Karola Kreni. W 1754 uzyskał kanonię kruszwicką w diecezji włocławskiej. Pełnił tam od 1755 funkcję audytora kurii biskupiej, od 1756 archidiakon pomor., 1757 otrzymał kanonię włocławską, 1760 wyznaczony w Gd. proboszczem q Kaplicy Królewskiej, 1761–73 dodatkowo oficjał pomor. i gd., a po rozdzieleniu (pierwszy rozbiór Polski) tych godności – 1773–75 oficjałem gd. W 1764 dołączył do swoich prebend kanonię płocką, 1765 objął nowo utworzone stanowisko sufragana pomor. (jako biskup tytularny Synopy), ze specjalnym przeznaczeniem dla potrzeb q katolików w protest. Gd. Był zatem pierwszym bp. katolickim rezydującym 1765–75 wyłącznie w Gd. (kolejnym był dopiero w 1922 bp q Edward O’Rourke, jako administrator apostolski II WMG), w dalszym ciągu pozostając proboszczem Kaplicy Królewskiej.
