BERTLING ERNST AUGUST, rektor Gimnazjum Akademickiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Ernst_August_Bertling243.jpg|thumb|Ernst August Bertling, według Johanna Davida Schleuena I, 1755]] | [[File:Ernst_August_Bertling243.jpg|thumb|Ernst August Bertling, według Johanna Davida Schleuena I, 1755]] | ||
| − | [[File:Portret pastora Ernsta Augusta Bertlinga, Jacob Wessel, 1762.JPG|thumb|''Portret pastora Ernsta Augusta Bertlinga'', Jacob Wessel, 1762]] | + | [[File:Portret pastora Ernsta Augusta Bertlinga, Jacob Wessel, 1762.JPG|thumb|''Portret pastora Ernsta Augusta Bertlinga'', [[WESSEL JACOB, artysta malarz| Jacob Wessel]], 1762]] |
| − | [[File:Ernst_August_Bertling.jpg|thumb|Ernst August Bertling, według obrazu [[WESSEL JACOB| Jacoba Wessela]] rytował [[DEISCH MATTHAEUS| Matthaeus Deisch]], 1765]] | + | [[File:Ernst_August_Bertling.jpg|thumb|Ernst August Bertling, według obrazu [[WESSEL JACOB, artysta malarz| Jacoba Wessela]] rytował [[DEISCH MATTHAEUS, rytownik| Matthaeus Deisch]], 1765]] |
Wersja z 19:18, 30 lis 2022
ERNST AUGUST BERTLING (1 XII 1721 Osnabrück – 10 VIII 1769 Gdańsk), teolog, rektor Gimnazjum Akademickiego. Syn kaznodziei dworskiego, później ewangelickiego biskupa Osnabrück Rudolfa Bertlinga (1684–1730) i Kathariny Elisabeth Schwender. W latach 1741–1743 studiował na uniwersytecie w Jenie prawo, matematykę i filozofię, które ukończył w 1744 z tytułem venia legendi („wykładowcy”), po czym studiował teologię w Getyngdze (Göttingen). Od 1748 profesor na uniwersytecie w Helmstedt.
W Gdańsku od 1755 jako rektor Gimnazjum Akademickiego i pastor kościoła św. Trójcy. Z okazji objęcia urzędów doczekał się utworu Johanna Balthasara Christiana Freislicha Auf ihr muntren Musensöhne. W latach 60. XVIII wieku zaproponował (niezrealizowaną) reformę Gimnazjum Akademickiego, polegającą na rozszerzeniu zajęć filologicznych. Pozostawał pod wpływem filozofa Christiana Wolffa i jego koncepcji godzenia myśli racjonalistycznej z objawieniem. Ortodoksyjny luteranin, w wygłaszanych kazaniach bronił luteranizmu przed katolicyzmem i kalwinizmem, krytykował między innymi papiestwo (Unterricht vom päpstlichen Jubeljahr, 1749) oraz ogłoszony na rok 1750 katolicki jubileusz, a w kalwinizmie między innymi pajonizm. W jednym z pierwszych kazań wygłoszonych w Gdańsku w 1754 nazwał papieża jednym z dwóch antychrystów (drugim miał być sułtan turecki). Z tego powodu jego przeciwnicy zażądali od króla polskiego Augusta III usunięcia go z urzędu rektorskiego, do czego nie doszło po interwencji Rady Miejskiej. W następnych wystąpieniach zmuszony był złagodzić swoje opinie. Stanowisko rektora piastował do śmierci, był ostatni z rektorów, który brał czynny udział w polemikach teologicznych.
Zaprzyjaźniony z Justusem Möserem, konserwatywnym myślicielem, prowadził z nim obszerną korespondencję dotyczącą filozofii i teologii. Drukiem ukazało się kilka jego kazań, między innymi wygłoszone 7 IX 1764 z okazji wyboru króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zachowało się kilka kantat napisanych z okazji jego urodzin (1758–1761, dedykowane mu przez Danziger Calendechor i Danziger Musen–Chor).
Od 1749 był żonaty z Marią Dorothą (4 VII 1727 Hildesheim – pogrzeb 13 VIII 1788 Gdańsk), córką Möbiusa Sprengera. Dochowali się kilkorga dzieci. Najstarszy syn, Ernst August (31 VIII 1751 Hel – kwiecień 1775), zmarł jako student prawa uniwersytetu w Getyndze (Göttingen); Carl Friedrich Theodor był pastorem w Gdańsku; córka Carolina Renata (około 1766 Gdańsk – pogrzeb 25 X 1793 Gdańsk) była panną.
