PAWLIK BRONISŁAW, aktor, reżyser
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę PAWLIK BRONISŁAW na PAWLIK BRONISŁAW, aktor, reżyser) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''BRONISŁAW PAWLIK''' (8 I 1926 Kraków – 6 V 2002 Warszawa), aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik kolejowy. Na scenie zadebiutował 13 VIII 1945 niemą rolą Vespona w przedstawieniu dyplomowym ''La serva padrona'' (''Służąca panią'') Giovanni Pergolesiego w reżyserii Władysława Jaremy w Krakowskiej Wyższej Szkoły Muzycznej (na scenie Teatru Lalki i Aktora "Groteska" w Krakowie), ucząc się jednocześnie u [[GALL IWO| Iwo Galla]]. W 1947 ukończył jego Studio Dramatyczne w Krakowie, a w 1956 studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.<br/><br/> | '''BRONISŁAW PAWLIK''' (8 I 1926 Kraków – 6 V 2002 Warszawa), aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik kolejowy. Na scenie zadebiutował 13 VIII 1945 niemą rolą Vespona w przedstawieniu dyplomowym ''La serva padrona'' (''Służąca panią'') Giovanni Pergolesiego w reżyserii Władysława Jaremy w Krakowskiej Wyższej Szkoły Muzycznej (na scenie Teatru Lalki i Aktora "Groteska" w Krakowie), ucząc się jednocześnie u [[GALL IWO| Iwo Galla]]. W 1947 ukończył jego Studio Dramatyczne w Krakowie, a w 1956 studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.<br/><br/> | ||
| − | W [[TEATR WYBRZEŻE| Teatrze Wybrzeże]] pracował w latach 1946–1949, gdzie zagrał 14 ról. Debiutował jako Hapjasz w ''Homerze i Orchidei'' Tadeusza Gajcego (20 XI 1946). Grał role drugiego planu, między innymi Szymona Robotnika w ''Małym domku'' Tadeusza Rittnera (14 XII 1946), Wydawcę w ''Żeglarzu'' Jerzego Szaniawskiego (6 II 1947), Oliwiera Kręciołka w ''Jak wam się podoba'' Williama Shakespeare’a (13 V 1947), Służącego Edwarda w ''Genewie, Paquis Nr 10'' Marii Morozowicz-Szczepkowskiej (15 X 1947) czy Jaśka w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego (12 VI 1948) – wszystkie sztuki w reżyserii Iwo Galla, Dra Czyściciela w ''Chorym z urojenia'' Molière’a w reżyserii Włodzimierza Kwaskowskiego (26 XII 1947) czy Griszki w ''Tu mówi Tajmyr'' Aleksandra Galicza i Konstantego Isajewa w reżyserii [[GALL HALINA | Haliny Gall]] (15 II 1949). Zauważony przez krytykę za „prostotę i silny akcent dramatyczny” w roli Nicka w ''Marii Stuart'' Juliusza Słowackiego, również w reżyserii Galla (7 V 1949). <br/><br/> | + | W [[TEATR WYBRZEŻE| Teatrze Wybrzeże]] pracował w latach 1946–1949, gdzie zagrał 14 ról. Debiutował jako Hapjasz w ''Homerze i Orchidei'' Tadeusza Gajcego (20 XI 1946). Grał role drugiego planu, między innymi Szymona Robotnika w ''Małym domku'' Tadeusza Rittnera (14 XII 1946), Wydawcę w ''Żeglarzu'' Jerzego Szaniawskiego (6 II 1947), Oliwiera Kręciołka w ''Jak wam się podoba'' Williama Shakespeare’a (13 V 1947), Służącego Edwarda w ''Genewie, Paquis Nr 10'' Marii Morozowicz-Szczepkowskiej (15 X 1947) czy Jaśka w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego (12 VI 1948) – wszystkie sztuki w reżyserii Iwo Galla, Dra Czyściciela w ''Chorym z urojenia'' Molière’a w reżyserii Włodzimierza Kwaskowskiego (26 XII 1947) czy Griszki w ''Tu mówi Tajmyr'' Aleksandra Galicza i Konstantego Isajewa w reżyserii [[GALL HALINA, aktorka, reżyser | Haliny Gall]] (15 II 1949). Zauważony przez krytykę za „prostotę i silny akcent dramatyczny” w roli Nicka w ''Marii Stuart'' Juliusza Słowackiego, również w reżyserii Galla (7 V 1949). <br/><br/> |
W 1949 wyjechał z zespołem Galla do Łodzi, gdzie występował w Teatrze im. Stefana Jaracza. Od 1952 grał w teatrach Warszawy: Teatrze Narodowym (1952–1954, 1955–1957), Teatrze Polskim (1954–1955, 1960–1974, 1988–1989), Teatrze Ateneum (1957–1960), Teatrze Powszechnym (1974–1988) i Teatrze Współczesnym (1989–2002). Tworzył wtedy wybitne kreacje i otrzymywał liczne nagrody za grę aktorską na festiwalach teatralnych w Kaliszu i Opolu, między innymi za tytułową rolę w ''Sprawie Dantona'' [[PRZYBYSZEWSKA STANISŁAWA| Stanisławy Przybyszewskiej]] w reżyserii [[WAJDA ANDRZEJ| Andrzeja Wajdy]] (25 I 1975), za rolę Cześnika w ''Zemście'' Aleksandra Fredry w reżyserii [[HÜBNER ZYGMUNT|Zygmunta Hübnera]] (16 XI 1978) czy za rolę Orgona w ''Świętoszku'' Moliera w reżyserii [[KOCHAŃCZYK MARCEL | Marcela Kochańczyka]] (18 III 1980). <br/><br/> | W 1949 wyjechał z zespołem Galla do Łodzi, gdzie występował w Teatrze im. Stefana Jaracza. Od 1952 grał w teatrach Warszawy: Teatrze Narodowym (1952–1954, 1955–1957), Teatrze Polskim (1954–1955, 1960–1974, 1988–1989), Teatrze Ateneum (1957–1960), Teatrze Powszechnym (1974–1988) i Teatrze Współczesnym (1989–2002). Tworzył wtedy wybitne kreacje i otrzymywał liczne nagrody za grę aktorską na festiwalach teatralnych w Kaliszu i Opolu, między innymi za tytułową rolę w ''Sprawie Dantona'' [[PRZYBYSZEWSKA STANISŁAWA| Stanisławy Przybyszewskiej]] w reżyserii [[WAJDA ANDRZEJ| Andrzeja Wajdy]] (25 I 1975), za rolę Cześnika w ''Zemście'' Aleksandra Fredry w reżyserii [[HÜBNER ZYGMUNT|Zygmunta Hübnera]] (16 XI 1978) czy za rolę Orgona w ''Świętoszku'' Moliera w reżyserii [[KOCHAŃCZYK MARCEL | Marcela Kochańczyka]] (18 III 1980). <br/><br/> | ||
Wersja z 14:19, 25 lis 2022
BRONISŁAW PAWLIK (8 I 1926 Kraków – 6 V 2002 Warszawa), aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik kolejowy. Na scenie zadebiutował 13 VIII 1945 niemą rolą Vespona w przedstawieniu dyplomowym La serva padrona (Służąca panią) Giovanni Pergolesiego w reżyserii Władysława Jaremy w Krakowskiej Wyższej Szkoły Muzycznej (na scenie Teatru Lalki i Aktora "Groteska" w Krakowie), ucząc się jednocześnie u Iwo Galla. W 1947 ukończył jego Studio Dramatyczne w Krakowie, a w 1956 studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
W Teatrze Wybrzeże pracował w latach 1946–1949, gdzie zagrał 14 ról. Debiutował jako Hapjasz w Homerze i Orchidei Tadeusza Gajcego (20 XI 1946). Grał role drugiego planu, między innymi Szymona Robotnika w Małym domku Tadeusza Rittnera (14 XII 1946), Wydawcę w Żeglarzu Jerzego Szaniawskiego (6 II 1947), Oliwiera Kręciołka w Jak wam się podoba Williama Shakespeare’a (13 V 1947), Służącego Edwarda w Genewie, Paquis Nr 10 Marii Morozowicz-Szczepkowskiej (15 X 1947) czy Jaśka w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (12 VI 1948) – wszystkie sztuki w reżyserii Iwo Galla, Dra Czyściciela w Chorym z urojenia Molière’a w reżyserii Włodzimierza Kwaskowskiego (26 XII 1947) czy Griszki w Tu mówi Tajmyr Aleksandra Galicza i Konstantego Isajewa w reżyserii Haliny Gall (15 II 1949). Zauważony przez krytykę za „prostotę i silny akcent dramatyczny” w roli Nicka w Marii Stuart Juliusza Słowackiego, również w reżyserii Galla (7 V 1949).
W 1949 wyjechał z zespołem Galla do Łodzi, gdzie występował w Teatrze im. Stefana Jaracza. Od 1952 grał w teatrach Warszawy: Teatrze Narodowym (1952–1954, 1955–1957), Teatrze Polskim (1954–1955, 1960–1974, 1988–1989), Teatrze Ateneum (1957–1960), Teatrze Powszechnym (1974–1988) i Teatrze Współczesnym (1989–2002). Tworzył wtedy wybitne kreacje i otrzymywał liczne nagrody za grę aktorską na festiwalach teatralnych w Kaliszu i Opolu, między innymi za tytułową rolę w Sprawie Dantona Stanisławy Przybyszewskiej w reżyserii Andrzeja Wajdy (25 I 1975), za rolę Cześnika w Zemście Aleksandra Fredry w reżyserii Zygmunta Hübnera (16 XI 1978) czy za rolę Orgona w Świętoszku Moliera w reżyserii Marcela Kochańczyka (18 III 1980).
Był aktorem Teatru Telewizji (ponad 90 ról). Występował w Kabarecie Starszych Panów, a także w popularnym w latach 60. cyklicznym programie dla dzieci Miś z okienka. Zagrał w około 140 filmach. Jego najbardziej znaną rolą jest niezapomniany Ignacy Rzecki w serialu telewizyjnym Ryszarda Bera na podstawie Lalki Bolesława Prusa (1977). Wykreował przeszło 540 ról w Teatrze Polskiego Radia.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim (1965) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1967), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1980), Odznaką „Za zasługi dla Warszawy” (1978), Medalem 400-lecia stołeczności Warszawy (1997). Laureat między innymi nagrody artystycznej Wybrzeża Gdańskiego za rok 1948, Srebrnego Medalu na I Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie za rolę Mata Rokosza w filmie Orzeł (1959), Złotego Ekranu za rolę Rzeckiego w Lalce (1979), nagrody za drugoplanową rolę męską w filmie Tabu na XIII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku (1988), Srebrnej Maski w plebiscycie "Expressu Wieczornego" (1962), nagród Komitetu do spraw PRiTV (1967, 1968, 1975, 1979), nagród Ministra Kultury (i Sztuki) (1967, 1981, 2001). Za współpracę z Teatrem Polskiego Radia i wybitne role został uhonorowany nagrodą Wielkiego Splendoru (1988).
Od 1946 mąż aktorki Anieli Świderskiej (29 VII 1925 – 28 I 2021), ojciec Anny Marii. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
