SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI'''. Pierwsza skocznia narciarska w Gdańsku powstała w 1932 staraniem | + | '''SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI'''. Pierwsza skocznia narciarska w Gdańsku powstała w 1932 staraniem Freiwillige Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) na zboczu wzgórza Ela (Ellahöhe) w [[DOLINA RADOŚCI| Dolinie Radości]]. W 1940 upadł na niej śmiertelnie niemiecki zawodnik Ernest Becker-Lee, którego upamiętnia płyta granitowa znajdująca się w pobliżu. Po 1945 pozostawała w ruinie, zawody w skokach narciarskich rozgrywano w Sopocie; pierwszy powojenny konkurs skoków narciarskich odbył się tam 6 I 1946, w kategorii seniorów wygrał Zygmunt Czyżewski z Baltii Gdańsk (zob. [[LECHIA| Lechia]]), osiągając w trzech skokach odległości 19, 20 i 21 m.<br/><br/> |
| − | W 1950 powstał Gdański Okręg Związku Narciarstwa Polskiego, skupiający sekcje narciarskie klubów SKS Elbląg, AZS Gdańsk, Unii Wybrzeże i Budowlanych Gdańsk (zob. [[LECHIA| Lechia]]). W 1952 sekcja narciarska gdańskich Budowlanych (skupiona w kole sportowym przy Miastoprojekcie) opracowała plany remontu i przebudowy (zwłaszcza części rozbiegowej) skoczni w Dolinie Radości. Optymistycznie zakładano możliwość oddawania skoków do 30 m. Remont zakończono w 1953, wytyczono również piętnastokilometrową trasę do nizinnych biegów narciarskich i trasę slalomową. 24–25 I 1954 rozegrano tu Mistrzostwa Narciarskie Okręgu Gdańskiego w konkurencjach: otwarty konkurs skoków, biegi płaskie, sztafety, kombinacja klasyczna (biegi i skoki). W zawodach brało udział około stu zawodników. Skoki narciarskie wygrał Roman Kołtun z Budowlanych Gdańsk (w następnych latach był instruktorem narciarskim, a w 1957 także trenerem juniorów piłkarskich Lechii), uzyskując wynik 22,5 m; w | + | W 1950 powstał Gdański Okręg Związku Narciarstwa Polskiego, skupiający sekcje narciarskie klubów SKS Elbląg, AZS Gdańsk, Unii Wybrzeże i Budowlanych Gdańsk (zob. [[LECHIA| Lechia]]). W 1952 sekcja narciarska gdańskich Budowlanych (skupiona w kole sportowym przy Miastoprojekcie) opracowała plany remontu i przebudowy (zwłaszcza części rozbiegowej) skoczni w Dolinie Radości. Optymistycznie zakładano możliwość oddawania skoków do 30 m. Remont zakończono w 1953, wytyczono również piętnastokilometrową trasę do nizinnych biegów narciarskich i trasę slalomową. 24–25 I 1954 rozegrano tu Mistrzostwa Narciarskie Okręgu Gdańskiego w konkurencjach: otwarty konkurs skoków, biegi płaskie, sztafety, kombinacja klasyczna (biegi i skoki). W zawodach brało udział około stu zawodników. Skoki narciarskie wygrał Roman Kołtun z Budowlanych Gdańsk (w następnych latach był instruktorem narciarskim, a w 1957 także trenerem juniorów piłkarskich Lechii), uzyskując wynik 22,5 m; w kombinacji klasycznej skoczył o metr dalej. 19–21 II 1954 odbyły się tu II Ogólnopolskie Zawody Narciarskie o Puchar Nizin z udziałem zespołów z województw nizinnych (czyli z wyjątkiem krakowskiego, wrocławskiego i katowickiego). W skokach do kombinacji klasycznej wygrał zawodnik z Warszawy – Sourek (28 m), drugi był Roman Kołtun (27 m). 6 III 1955 w pokazach skoków Roman Kołtun ustanowił rekord skoczni (29,5 m). 10–12 II 1956 odbywały się tu zawody niektórych dyscyplin Mistrzostw Narciarskich Wybrzeża: skoki narciarskie wygrał Murman (Budowlani/Lechia) wynikiem 26 i 26,5 m. 6 I 1958 nowy rekord skoczni ustanowił Roman Sawecki (Lechia), uzyskując odległości 30 i 29 m. 16 III 1958 tytuł mistrza Wybrzeża w skokach narciarskich zdobył Kazimierz Balla z Lechii (28 i 29 m), wicemistrzem został Kirkor (28 i 28,5 m), brązowy medal zdobył Kazimierz Sergiel (28 i 28,5 m).<br/><br/> |
Zawodów na skoczni w Dolinie Radości zaprzestano wraz z pojawieniem się planów budowy przez sekcję narciarską Lechii Gdańsk nowej skoczni w Sopocie, w zamierzeniu mającej umożliwić skoki na odległość do 55 m, wyposażonej w trybuny, wieżę dla sędziów i oświetlenie (jej projektantami byli już w 1955 inżynierowie Wasylkiewicz i Kulesza). Wobec fiaska tych zamiarów (brak kredytów, trudności terenowe: w 1960 roku przygotowany w części rozbieg został rozmyty przez wodę, sprawę badała prokuratura) w Dolinie Radości 10 II 1963 jeszcze raz zorganizowano mistrzostwa seniorów Wybrzeża w skokach narciarskich. Zwyciężył wówczas Kazimierz Sergiel, ustanawiając nowe rekordy skoczni (31,5 oraz 31 m); drugi był Andrzej Kubiak (31, 31 m), trzeci – Kazimierz Balla (29,5, 29,5 m).<br/><br/> | Zawodów na skoczni w Dolinie Radości zaprzestano wraz z pojawieniem się planów budowy przez sekcję narciarską Lechii Gdańsk nowej skoczni w Sopocie, w zamierzeniu mającej umożliwić skoki na odległość do 55 m, wyposażonej w trybuny, wieżę dla sędziów i oświetlenie (jej projektantami byli już w 1955 inżynierowie Wasylkiewicz i Kulesza). Wobec fiaska tych zamiarów (brak kredytów, trudności terenowe: w 1960 roku przygotowany w części rozbieg został rozmyty przez wodę, sprawę badała prokuratura) w Dolinie Radości 10 II 1963 jeszcze raz zorganizowano mistrzostwa seniorów Wybrzeża w skokach narciarskich. Zwyciężył wówczas Kazimierz Sergiel, ustanawiając nowe rekordy skoczni (31,5 oraz 31 m); drugi był Andrzej Kubiak (31, 31 m), trzeci – Kazimierz Balla (29,5, 29,5 m).<br/><br/> | ||
Od 1963 obiekt znajdował się ponownie w remoncie, po czym został oddany do użytku 21 II 1965. Rozegrano wtedy kolejną edycję zawodów Trofeum Północy (z udziałem wszystkim województw nizinnych), w tym otwarty konkurs skoków. W następnych latach skocznia nie była już areną zawodów sportowych, co wynikało z braku chętnych, gdyż zgodnie z przepisami prawo do korzystania z niej mieli tylko zawodnicy wyczynowi, zabronione było jej wykorzystywanie w celach rekreacyjnych i przez amatorów. Obecnie znajduje się w ruinie. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | Od 1963 obiekt znajdował się ponownie w remoncie, po czym został oddany do użytku 21 II 1965. Rozegrano wtedy kolejną edycję zawodów Trofeum Północy (z udziałem wszystkim województw nizinnych), w tym otwarty konkurs skoków. W następnych latach skocznia nie była już areną zawodów sportowych, co wynikało z braku chętnych, gdyż zgodnie z przepisami prawo do korzystania z niej mieli tylko zawodnicy wyczynowi, zabronione było jej wykorzystywanie w celach rekreacyjnych i przez amatorów. Obecnie znajduje się w ruinie. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:16, 19 lis 2022
SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI. Pierwsza skocznia narciarska w Gdańsku powstała w 1932 staraniem Freiwillige Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) na zboczu wzgórza Ela (Ellahöhe) w Dolinie Radości. W 1940 upadł na niej śmiertelnie niemiecki zawodnik Ernest Becker-Lee, którego upamiętnia płyta granitowa znajdująca się w pobliżu. Po 1945 pozostawała w ruinie, zawody w skokach narciarskich rozgrywano w Sopocie; pierwszy powojenny konkurs skoków narciarskich odbył się tam 6 I 1946, w kategorii seniorów wygrał Zygmunt Czyżewski z Baltii Gdańsk (zob. Lechia), osiągając w trzech skokach odległości 19, 20 i 21 m.
W 1950 powstał Gdański Okręg Związku Narciarstwa Polskiego, skupiający sekcje narciarskie klubów SKS Elbląg, AZS Gdańsk, Unii Wybrzeże i Budowlanych Gdańsk (zob. Lechia). W 1952 sekcja narciarska gdańskich Budowlanych (skupiona w kole sportowym przy Miastoprojekcie) opracowała plany remontu i przebudowy (zwłaszcza części rozbiegowej) skoczni w Dolinie Radości. Optymistycznie zakładano możliwość oddawania skoków do 30 m. Remont zakończono w 1953, wytyczono również piętnastokilometrową trasę do nizinnych biegów narciarskich i trasę slalomową. 24–25 I 1954 rozegrano tu Mistrzostwa Narciarskie Okręgu Gdańskiego w konkurencjach: otwarty konkurs skoków, biegi płaskie, sztafety, kombinacja klasyczna (biegi i skoki). W zawodach brało udział około stu zawodników. Skoki narciarskie wygrał Roman Kołtun z Budowlanych Gdańsk (w następnych latach był instruktorem narciarskim, a w 1957 także trenerem juniorów piłkarskich Lechii), uzyskując wynik 22,5 m; w kombinacji klasycznej skoczył o metr dalej. 19–21 II 1954 odbyły się tu II Ogólnopolskie Zawody Narciarskie o Puchar Nizin z udziałem zespołów z województw nizinnych (czyli z wyjątkiem krakowskiego, wrocławskiego i katowickiego). W skokach do kombinacji klasycznej wygrał zawodnik z Warszawy – Sourek (28 m), drugi był Roman Kołtun (27 m). 6 III 1955 w pokazach skoków Roman Kołtun ustanowił rekord skoczni (29,5 m). 10–12 II 1956 odbywały się tu zawody niektórych dyscyplin Mistrzostw Narciarskich Wybrzeża: skoki narciarskie wygrał Murman (Budowlani/Lechia) wynikiem 26 i 26,5 m. 6 I 1958 nowy rekord skoczni ustanowił Roman Sawecki (Lechia), uzyskując odległości 30 i 29 m. 16 III 1958 tytuł mistrza Wybrzeża w skokach narciarskich zdobył Kazimierz Balla z Lechii (28 i 29 m), wicemistrzem został Kirkor (28 i 28,5 m), brązowy medal zdobył Kazimierz Sergiel (28 i 28,5 m).
Zawodów na skoczni w Dolinie Radości zaprzestano wraz z pojawieniem się planów budowy przez sekcję narciarską Lechii Gdańsk nowej skoczni w Sopocie, w zamierzeniu mającej umożliwić skoki na odległość do 55 m, wyposażonej w trybuny, wieżę dla sędziów i oświetlenie (jej projektantami byli już w 1955 inżynierowie Wasylkiewicz i Kulesza). Wobec fiaska tych zamiarów (brak kredytów, trudności terenowe: w 1960 roku przygotowany w części rozbieg został rozmyty przez wodę, sprawę badała prokuratura) w Dolinie Radości 10 II 1963 jeszcze raz zorganizowano mistrzostwa seniorów Wybrzeża w skokach narciarskich. Zwyciężył wówczas Kazimierz Sergiel, ustanawiając nowe rekordy skoczni (31,5 oraz 31 m); drugi był Andrzej Kubiak (31, 31 m), trzeci – Kazimierz Balla (29,5, 29,5 m).
Od 1963 obiekt znajdował się ponownie w remoncie, po czym został oddany do użytku 21 II 1965. Rozegrano wtedy kolejną edycję zawodów Trofeum Północy (z udziałem wszystkim województw nizinnych), w tym otwarty konkurs skoków. W następnych latach skocznia nie była już areną zawodów sportowych, co wynikało z braku chętnych, gdyż zgodnie z przepisami prawo do korzystania z niej mieli tylko zawodnicy wyczynowi, zabronione było jej wykorzystywanie w celach rekreacyjnych i przez amatorów. Obecnie znajduje się w ruinie.
