STOCZNIA DANZIG-KÖNIGLICHE MASCHINENBAUINSPEKTION
(Utworzył nową stronę „{{paper}} STOCZNIA DANZIG-KÖNIGLICHE MASCHINENBAUINSPEKTION (Danzig Maschinen- bauinspektion), ob. Górki Zach. Po powstaniu 1840 q Wisły Śmiałej, przy wzmagają...”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | STOCZNIA DANZIG-KÖNIGLICHE MASCHINENBAUINSPEKTION (Danzig | + | STOCZNIA DANZIG-KÖNIGLICHE MASCHINENBAUINSPEKTION (Danzig Maschinenbauinspektion), ob. Górki Zach. Po powstaniu 1840 q Wisły Śmiałej, przy wzmagającym się ruchu turyst. i dążeniu do dostępności portu gd. w okresie zimowym (do czego skłaniało pojawienie się nowych parowych statków wykorzystywanych w charakterze holowników i lodołamaczy), od lat 70. XIX w. rozważano ewentualność założenia na terenie ob. Górek Zach. państw. rzecznej stoczni remontowej dla jednostek korzystających dotychczas z usług pryw. stoczni Gd. i Elbląga. Z rąk pryw. do 1874 wykupiony został teren przy wiślanej śluzie w Płoni Wielkiej, plany budowy pierwszej u ujścia Wisły stoczni remontowej przygotowano 1887, 1888 wybudowano tymczasowe warsztaty szkutniczo-mechaniczne i plac węglowy. Na przeł. 1888 i 1889 naprzeciwko, na płn. brzegu Wisły (ob. obszar Górek Zach.), wybudowano warsztaty remontowe i urządzono tzw. port zimowy dla lodołamaczy, holowników i innych jednostek (do 300 t nośności). Wszystko to pozostawało w dyspozycji Königliche Preußische Weichsel-Strombauverwaltung (Zarządu Regulacji Wisły) z siedzibą w Gd., dysponującego do i w. świat. 13 lodołamaczami (zbudowanymi w gd. stoczniach Schichaua, Devrienta i Klawittera, z nazwami od dopływów Wisły, czwarty w kolejności budowania „Ferse” – „Wierzyca”, istnieje nadal (q stocznia Devrienta)), 31 parowcami i pogłębiarkami, jednostką specjalną do prac podwodnych. Po powstaniu przekopu Wisły (1895) bazą statków stała się Przegalina. W Górkach Zach. pozostała stocznia remontowa. W okresie II WMG stocznia przekazana została q Radzie Portu i Dróg Wodnych. Remontowała statki należące do Rady i podległe jej urządzenia portowe. Zatrudniała ok. 200 pracowników stałych i do 50 sezonowych. W 1939–45 podlegała Głównemu Zarządowi Dróg Wodnych. W 1945 zniszczona; odbudowę rozpoczęto 9 maja, od 14 czerwca jako Stocznia nr 11 pozostawała pod zarządem q Zjednoczenia Stoczni Polskich z siedzibą w Gd., które przekazało ją Zarządowi Dróg Wodnych (nast. q Stocznia Wisła). [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 20:30, 2 mar 2013
STOCZNIA DANZIG-KÖNIGLICHE MASCHINENBAUINSPEKTION (Danzig Maschinenbauinspektion), ob. Górki Zach. Po powstaniu 1840 q Wisły Śmiałej, przy wzmagającym się ruchu turyst. i dążeniu do dostępności portu gd. w okresie zimowym (do czego skłaniało pojawienie się nowych parowych statków wykorzystywanych w charakterze holowników i lodołamaczy), od lat 70. XIX w. rozważano ewentualność założenia na terenie ob. Górek Zach. państw. rzecznej stoczni remontowej dla jednostek korzystających dotychczas z usług pryw. stoczni Gd. i Elbląga. Z rąk pryw. do 1874 wykupiony został teren przy wiślanej śluzie w Płoni Wielkiej, plany budowy pierwszej u ujścia Wisły stoczni remontowej przygotowano 1887, 1888 wybudowano tymczasowe warsztaty szkutniczo-mechaniczne i plac węglowy. Na przeł. 1888 i 1889 naprzeciwko, na płn. brzegu Wisły (ob. obszar Górek Zach.), wybudowano warsztaty remontowe i urządzono tzw. port zimowy dla lodołamaczy, holowników i innych jednostek (do 300 t nośności). Wszystko to pozostawało w dyspozycji Königliche Preußische Weichsel-Strombauverwaltung (Zarządu Regulacji Wisły) z siedzibą w Gd., dysponującego do i w. świat. 13 lodołamaczami (zbudowanymi w gd. stoczniach Schichaua, Devrienta i Klawittera, z nazwami od dopływów Wisły, czwarty w kolejności budowania „Ferse” – „Wierzyca”, istnieje nadal (q stocznia Devrienta)), 31 parowcami i pogłębiarkami, jednostką specjalną do prac podwodnych. Po powstaniu przekopu Wisły (1895) bazą statków stała się Przegalina. W Górkach Zach. pozostała stocznia remontowa. W okresie II WMG stocznia przekazana została q Radzie Portu i Dróg Wodnych. Remontowała statki należące do Rady i podległe jej urządzenia portowe. Zatrudniała ok. 200 pracowników stałych i do 50 sezonowych. W 1939–45 podlegała Głównemu Zarządowi Dróg Wodnych. W 1945 zniszczona; odbudowę rozpoczęto 9 maja, od 14 czerwca jako Stocznia nr 11 pozostawała pod zarządem q Zjednoczenia Stoczni Polskich z siedzibą w Gd., które przekazało ją Zarządowi Dróg Wodnych (nast. q Stocznia Wisła).
