WIEDE GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH, fortepianmistrz
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę WIEDE GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH na WIEDE GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH, fortepianmistrz) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: G._Wiede.png |thumb| Reklama firmy fortepianowej Gottlieba Johann Wiede, 1867]] | [[File: G._Wiede.png |thumb| Reklama firmy fortepianowej Gottlieba Johann Wiede, 1867]] | ||
'''GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH WIEDE''' (8 I 1821 Zimmerbude, powiat Kreis Fischhausen (Primorsk), obecnie Swietłyj w obwodzie kaliningradzkim – 11 X 1914 Sopot), fortepianmistrz. Syn Christiana Ernsta, mistrza krawieckiego, i Anny Barbary z domu Seifert. Był, być może, uczniem i czeladnikiem [[WISZNIEWSKI JACOB BERNHARD | Jacoba Bernharda Wiszniewskiego]], u którego od około 1844 do 25 IV 1846 mieszkał i pracował przy Heilige-Geist-Gassse 1013 (ul. św. Ducha 126). 4 VI 1846 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1853 założył własny warsztat. W 1854, by uzyskać wzmocnienie wiolinu, wydłużył płytę rezonansową pod strojnicę, pozostawiając ją wolno drgającą (patent z 25 XII 1854). Chcąc uzyskać na to miejsce, zastosował cieńszą strojnicę, składającą się z warstwy drewna i warstwy żelaza. Rozwiązanie można było stosować tylko do fortepianów z mechaniką odgórną i do pianin. Takie instrumenty budował w latach 50. XIX wieku. <br/><br/> | '''GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH WIEDE''' (8 I 1821 Zimmerbude, powiat Kreis Fischhausen (Primorsk), obecnie Swietłyj w obwodzie kaliningradzkim – 11 X 1914 Sopot), fortepianmistrz. Syn Christiana Ernsta, mistrza krawieckiego, i Anny Barbary z domu Seifert. Był, być może, uczniem i czeladnikiem [[WISZNIEWSKI JACOB BERNHARD | Jacoba Bernharda Wiszniewskiego]], u którego od około 1844 do 25 IV 1846 mieszkał i pracował przy Heilige-Geist-Gassse 1013 (ul. św. Ducha 126). 4 VI 1846 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1853 założył własny warsztat. W 1854, by uzyskać wzmocnienie wiolinu, wydłużył płytę rezonansową pod strojnicę, pozostawiając ją wolno drgającą (patent z 25 XII 1854). Chcąc uzyskać na to miejsce, zastosował cieńszą strojnicę, składającą się z warstwy drewna i warstwy żelaza. Rozwiązanie można było stosować tylko do fortepianów z mechaniką odgórną i do pianin. Takie instrumenty budował w latach 50. XIX wieku. <br/><br/> | ||
| − | Około 1857 – już jako mistrz instrumentarski (''Instrumentenmachermeister'') – powrócił do Gdańska, gdzie prowadził zakład fortepianmistrzowski przy Hundegasse 104 (ul. Ogarna), następnie we własnych domach przy Heilige-Geist-Gasse 53 (ul. św. Ducha; około 1870 – około 1890/1891) oraz Frauengasse 43 (ul. Mariacka), gdzie po 1874 również mieszkał. Wytwórnia fortepianów mieściła się w części obu tych kamienic i ich oficyn. Swoje instrumenty prezentował na wystawach w Grudziądzu w 1872 i w Królewcu w 1875 (fortepian fornirowany orzechem hiszpańskim za 1200 marek, pianino palisandrowe za 700 marek i hebanowe za 780 marek). W 1875 | + | Około 1857 – już jako mistrz instrumentarski (''Instrumentenmachermeister'') – powrócił do Gdańska, gdzie prowadził zakład fortepianmistrzowski przy Hundegasse 104 (ul. Ogarna), następnie we własnych domach przy Heilige-Geist-Gasse 53 (ul. św. Ducha; około 1870 – około 1890/1891) oraz Frauengasse 43 (ul. Mariacka), gdzie po 1874 również mieszkał. Wytwórnia fortepianów mieściła się w części obu tych kamienic i ich oficyn. Swoje instrumenty prezentował na wystawach w Grudziądzu w 1872 i w Królewcu w 1875 (fortepian fornirowany orzechem hiszpańskim za 1200 marek, pianino palisandrowe za 700 marek i hebanowe za 780 marek). W 1875 był generalnym przedstawicielem firm Blüthner, Bechstein, Schwechten. 13 XII 1874 w jego sali sprzedaży i na jego instrumentach odbył się popis uczniów Augusta Weyhera. <br/><br/> |
Po wycofaniu się z zawodu (około 1890) został rentierem i zamieszkał w Sopocie (do około 1905 wraz z bratanicą Elisą, notowaną potem w Sopocie do około 1942) we własnej kamienicy przy Pommersche Straße 6 (obecnie al. Niepodległości 745), którą sprzedał przed 1905 i przeniósł się na Danziger Straße 74 (al. Niepodległości). Został pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu ewangelickim reformowanym (St. Petri-Kirchhof) we Wrzeszczu]]. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Po wycofaniu się z zawodu (około 1890) został rentierem i zamieszkał w Sopocie (do około 1905 wraz z bratanicą Elisą, notowaną potem w Sopocie do około 1942) we własnej kamienicy przy Pommersche Straße 6 (obecnie al. Niepodległości 745), którą sprzedał przed 1905 i przeniósł się na Danziger Straße 74 (al. Niepodległości). Został pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu ewangelickim reformowanym (St. Petri-Kirchhof) we Wrzeszczu]]. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:56, 23 paź 2022
GOTTLIEB JOHANN FRIEDRICH WIEDE (8 I 1821 Zimmerbude, powiat Kreis Fischhausen (Primorsk), obecnie Swietłyj w obwodzie kaliningradzkim – 11 X 1914 Sopot), fortepianmistrz. Syn Christiana Ernsta, mistrza krawieckiego, i Anny Barbary z domu Seifert. Był, być może, uczniem i czeladnikiem Jacoba Bernharda Wiszniewskiego, u którego od około 1844 do 25 IV 1846 mieszkał i pracował przy Heilige-Geist-Gassse 1013 (ul. św. Ducha 126). 4 VI 1846 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1853 założył własny warsztat. W 1854, by uzyskać wzmocnienie wiolinu, wydłużył płytę rezonansową pod strojnicę, pozostawiając ją wolno drgającą (patent z 25 XII 1854). Chcąc uzyskać na to miejsce, zastosował cieńszą strojnicę, składającą się z warstwy drewna i warstwy żelaza. Rozwiązanie można było stosować tylko do fortepianów z mechaniką odgórną i do pianin. Takie instrumenty budował w latach 50. XIX wieku.
Około 1857 – już jako mistrz instrumentarski (Instrumentenmachermeister) – powrócił do Gdańska, gdzie prowadził zakład fortepianmistrzowski przy Hundegasse 104 (ul. Ogarna), następnie we własnych domach przy Heilige-Geist-Gasse 53 (ul. św. Ducha; około 1870 – około 1890/1891) oraz Frauengasse 43 (ul. Mariacka), gdzie po 1874 również mieszkał. Wytwórnia fortepianów mieściła się w części obu tych kamienic i ich oficyn. Swoje instrumenty prezentował na wystawach w Grudziądzu w 1872 i w Królewcu w 1875 (fortepian fornirowany orzechem hiszpańskim za 1200 marek, pianino palisandrowe za 700 marek i hebanowe za 780 marek). W 1875 był generalnym przedstawicielem firm Blüthner, Bechstein, Schwechten. 13 XII 1874 w jego sali sprzedaży i na jego instrumentach odbył się popis uczniów Augusta Weyhera.
Po wycofaniu się z zawodu (około 1890) został rentierem i zamieszkał w Sopocie (do około 1905 wraz z bratanicą Elisą, notowaną potem w Sopocie do około 1942) we własnej kamienicy przy Pommersche Straße 6 (obecnie al. Niepodległości 745), którą sprzedał przed 1905 i przeniósł się na Danziger Straße 74 (al. Niepodległości). Został pochowany na cmentarzu ewangelickim reformowanym (St. Petri-Kirchhof) we Wrzeszczu.
