SIENKOWSKI MARIAN, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 11:30, 20 paź 2022

Marian Sienkowski

MARIAN SIENKOWSKI (23 II 1882 Lipowa, województwo poleskie – 7 III 1966 Gdańsk), naukowiec, metalurg i metaloznawca, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Floriana i Heleny z domu Bylczyńskiej, miał braci Józefa (1883–1964), inżyniera elektryka, i Stanisława (1892–1971), absolwenta Politechniki Wiedeńskiej, inżyniera melioracji, żołnierza wojny 1920 roku odznaczonego Krzyżem Walecznych. W 1901 roku absolwent Gimnazjum Realnego w Warszawie, w latach 1901–1905 student Politechniki Warszawskiej, w 1905 roku relegowany z uczelni za udział w strajku, którego postulatem było wprowadzenie do nauczania języka polskiego.

W 1909 roku ukończył Wydział Metalurgiczny Politechniki Petersburskiej jako inżynier metalurg. W latach 1909–1911 pracował w Laboratorium Metalurgiczno-Metalograficznym tejże uczelni. W okresie 1911–1914 był konstruktorem w stalowni w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej, podczas I wojny światowej kierował robotami fortyfikacyjnymi w okolicach Warszawy. W latach 1919–1922 pracował w Ministerstwie Robót Publicznych w Warszawie, w 1924 roku zorganizował laboratorium w Głównym Urzędzie Probierczym. W latach 1923–1928 pracował na Politechnice Warszawskiej, 1924–1928 w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 roku został kierownikiem Laboratorium Metalograficznego w Instytucie Badań Inżynierii w Warszawie. Od czerwca 1928 do 1931 roku odbywał praktykę w zakładach zbrojeniowych we Francji i w Belgii. Między innymi w Fabrique Creuset, Saint-Chamond i École nationale supérieure d’arts et métiers prowadził prace badawcze nad metodami wytwarzania stali i jej obróbki termicznej niezbędnej do produkcji karabinu Browning, blach pancernych i pocisków przeciwpancernych, a także wytopu stali do obróbki plastycznej dział. W latach 1928–1932 pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie, w 1932 roku był organizatorem Instytutu Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej. Ponadto uczył w Państwowym Liceum Samochodowo-Lotniczym w Warszawie, a w latach 1936–1939 w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie. W okresie II wojny światowej został wywieziony na wieś na roboty przymusowe.

W Gdańsku przebywał od maja 1945 roku, gdzie do 1963 roku pracował na PG. Od 1 XI 1946 do czerwca 1957 roku był kierownikiem Katedry Metaloznawstwa i Materiałoznawstwa na Wydziale Mechanicznym, w latach 1957–1960 Katedry Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej na Wydziale Technologii Maszyn. W 1947 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od czerwca 1960 roku przebywał na emeryturze.

Autor wielu ekspertyz dotyczących remontów kadłubów statków, wykorzystania surowców w budowie statków, między innymi dla Państwowej Fabryki Panewek w Gdańsku, Gdańskiej Stoczni Remontowej, Centralnego Laboratorium Stoczni Gdańskiej, Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku. Autor publikacji na temat materiałoznawstwa, metaloznawstwa, metaloplastyki, w tym trzech monografii, między innymi Metalo- i materiałoznawstwo (1951), skryptu Ćwiczenia laboratoryjne z metaloznawstwa (1957). Redaktor pierwszego tomu Poradnika okrętowca: Materiałoznawstwo (1956).

Odznaczony między innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957). Był żonaty z Kazimierą z domu Paszkiewicz (1890 – 1 IV 1956 Warszawa). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP