MELZACKI WŁODZIMIERZ, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PPR

Wersja z 11:17, 14 paź 2022

Włodzimierz Melzacki

WŁODZIMIERZ MELZACKI (23 I 1910 Nikolsk, obecnie Federacja Rosyjska – 18 IX 1980 miejsce śmierci nieznane), komunistyczny działacz polityczny, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Gdańsku. Syn carskiego pułkownika polskiego pochodzenia Lucjana Melzackiego (zm. 1937) i Rosjanki Ireny z domu Kaczniewej, brat Sergiusza, Eugeniusza i Walentyny (zm. 1945 na robotach w Niemczech). Wychowany w wierze prawosławnej. Po rewolucji bolszewickiej jego ojciec zatrudnił się w administracji (brak bliższych informacji, w swoich życiorysach i ankietach personalnych Melzacki pisał na ten temat bardzo ogólnikowo, podawał pochodzenie z rodziny rolników). Ukończył w Rosji trzy klasy szkoły powszechnej.

Od 1923 w Polsce, nie znał języka polskiego. Zamieszkał z rodzicami w Brześciu Kujawskim, gdzie ukończył czwartą i piątą klasę szkoły powszechnej, dalszego wykształcenia nie zdobył. W latach 1926–1929 pracował jako niewykwalifikowany robotnik w miejscowej cukrowni, wedle słów brata terminował w zawodzie stolarza. W latach 1931–1933 odbył służbę wojskową w 11. Pułku Piechoty we Włocławku. Od 1934 pracował jako pomocnik maszynisty w Fabryce Celulozy we Włocławku. W 1930 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski; był aresztowany za nielegalną działalność komunistyczną (miedzy innymi w 1930 – skazany na trzy miesiące aresztu, w 1934 – skazany na pół roku więzienia). W 1939 służył jako strzelec w 144. Pułku Piechoty, brał udział w walkach z Niemcami w bitwie nad Bzurą i w okolicach Łowicza. Po rozbiciu pułku prawdopodobnie zdezerterował i wrócił do Włocławka. W 1944 został aresztowany, w ramach robót przymusowych kopał okopy pod Toruniem.

Od 1943 członek Polskiej Partii Robotniczej (PPR), po wyzwoleniu, w pierwszych miesiącach 1945 był sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej PPR we Włocławskiej Fabryce Celulozy. Wiosną ukończył dwumiesięczny kurs w Centralnej Szkole Partyjnej w Łodzi. Od 30 czerwca do 23 VIII 1945 pełnił funkcję I sekretarza KW PPR w Gdańsku (zob. też Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Komitet Wojewódzki). W okresie jego urzędowania uformował się skład egzekutywy KW, a cała wojewódzka organizacja partyjna zyskała ponad 2 000 członków. Był najkrócej urzędującym z gdańskich sekretarzy KW PPR (później PZPR), z uwagi na młody wiek w kręgach partyjnych uważano, że nie był niedoświadczony i nie sprawdził się na tym stanowisku.

Po opuszczeniu Wybrzeża pełnił między innymi funkcje I sekretarza Komitetu Powiatowego PPR w Łomży (1945–1947), instruktora w Wydziale Samorządowo-Administracyjnym białostockiego Komitetu Wojewódzkiego (1947–1949). Ukończył w Warszawie Wyższy Kurs Administracyjny przy Ministerstwie Ziem Odzyskanych (1947). Był starostą powiatowym w Sokółce (1949–1950), naczelnikiem wydziału w białostockim Urzędzie Wojewódzkim (1950–1951) i kierownikiem Wydziału Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku (1951–1954). W 1951 pełnił tez funkcję kierownika wydziału w Wojewódzkim Banku Narodowym w Białymstoku. W 1954 został odwołany ze stanowiska, wydalony z PZPR i skazany na sześć lat więzienia i cztery lata pozbawienia praw publicznych za malwersacje finansowe i łapownictwo. W styczniu 1955 Sąd Najwyższy obniżył karę do czterech lat więzienia i dwóch lat pozbawienia praw publicznych. Dalsze losy po opuszczenia więzienia nie są znane.

Od 1947 żonaty był z Czesławą z domu Złoch, w 1954 aresztowaną wraz z mężem i skazaną na półtora roku więzienia i dwa lata pozbawienia praw publicznych. Ojciec trójki dzieci (imiona nieznane). PB