KRAWCZYK JERZY, bokser, olimpijczyk
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Logo lotnisko.jpg|thumb|Partner serwisu]] | [[File:Logo lotnisko.jpg|thumb|Partner serwisu]] | ||
| − | '''JERZY KRAWCZYK''' (17 XI 1928 Łódź – 25 XII 2008 Gdańsk), sportowiec, bokser (walczył z odwrotnej pozycji), mistrz Polski, olimpijczyk. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Łodzi. Zawodnik Zrywu Łódź (1946–1949), Gwardii ([[WYBRZEŻE | Wybrzeża]]) Gdańsk (1949–1955), występował w wagach lekkiej, półśredniej i lekkośredniej. <br/><br/> | + | '''JERZY KRAWCZYK''' (17 XI 1928 Łódź – 25 XII 2008 Gdańsk), sportowiec, bokser (walczył z odwrotnej pozycji), mistrz Polski, olimpijczyk. Syn Juliana (1901–1967) i Krystyny (zm. 1957). Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Łodzi. Zawodnik Zrywu Łódź (1946–1949), Gwardii ([[WYBRZEŻE | Wybrzeża]]) Gdańsk (1949–1955), występował w wagach lekkiej, półśredniej i lekkośredniej. <br/><br/> |
W maju 1948, podczas przedolimpijskiego turnieju bokserskiego w Łodzi, stoczył (wyjątkowo w wadze piórkowej, zastępując kontuzjowanego Józefa Krużę) głośny pojedynek z [[ANTKIEWICZ ALEKSY | Aleksym Antkiewiczem]] z Gwardii Gdańsk (w kilka tygodni później zdobywcą brązowego medalu olimpijskiego). Doznał porażki, ale zwrócił na siebie uwagę działaczy boksu z Gdańska. W 1949 wicemistrz okręgu łódzkiego w wadze lekkiej. Występował w reprezentacji Łodzi (między innymi 2 II 1949 ze Szczecinem 12:4, wygrał z Sadowskim). Jesienią 1948 zdobył z drużyną Zrywu Łódź mistrzostwo okręgu łódzkiego i od 12 XII 1948 do 20 II 1949 walczył z zespołem w eliminacjach o wejście do I ligi. Debiutował w niej 20 III 1949, ostatnią walkę w barwach Zrywu stoczył 24 IV 1949 (wygrywając w wadze lekkiej w II rundzie z Stanisławem Leczkowskim z KS Zjednoczeni Bydgoszcz). <br/><br/> | W maju 1948, podczas przedolimpijskiego turnieju bokserskiego w Łodzi, stoczył (wyjątkowo w wadze piórkowej, zastępując kontuzjowanego Józefa Krużę) głośny pojedynek z [[ANTKIEWICZ ALEKSY | Aleksym Antkiewiczem]] z Gwardii Gdańsk (w kilka tygodni później zdobywcą brązowego medalu olimpijskiego). Doznał porażki, ale zwrócił na siebie uwagę działaczy boksu z Gdańska. W 1949 wicemistrz okręgu łódzkiego w wadze lekkiej. Występował w reprezentacji Łodzi (między innymi 2 II 1949 ze Szczecinem 12:4, wygrał z Sadowskim). Jesienią 1948 zdobył z drużyną Zrywu Łódź mistrzostwo okręgu łódzkiego i od 12 XII 1948 do 20 II 1949 walczył z zespołem w eliminacjach o wejście do I ligi. Debiutował w niej 20 III 1949, ostatnią walkę w barwach Zrywu stoczył 24 IV 1949 (wygrywając w wadze lekkiej w II rundzie z Stanisławem Leczkowskim z KS Zjednoczeni Bydgoszcz). <br/><br/> | ||
W Gwardii (Wybrzeżu) Gdańsk debiutował w nowym sezonie 9 X 1949 w spotkaniu z [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanią]] (wygrał z Grzegorzem Zielińskim w lekkiej). Ostatnią walkę ligową w gdańskim zespole (po której zakończył karierę sportową) stoczył 11 XII 1955 (z Gedanią, zremisował z Chonchirą). W sezonach 1949/1950 i 1951/1952 z drużyną Gwardii (Wybrzeża) Gdańsk zespołowy wicemistrz Polski. <br/><br/> | W Gwardii (Wybrzeżu) Gdańsk debiutował w nowym sezonie 9 X 1949 w spotkaniu z [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanią]] (wygrał z Grzegorzem Zielińskim w lekkiej). Ostatnią walkę ligową w gdańskim zespole (po której zakończył karierę sportową) stoczył 11 XII 1955 (z Gedanią, zremisował z Chonchirą). W sezonach 1949/1950 i 1951/1952 z drużyną Gwardii (Wybrzeża) Gdańsk zespołowy wicemistrz Polski. <br/><br/> | ||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
W maju 1950 wywalczył w wadze półśredniej III miejsce w międzynarodowym turnieju Krajów Demokracji Ludowej w Warszawie, w sierpniu został powołany na obóz przygotowawczy kadry reprezentacyjnej. 31 XII 1950 wystąpił (w wadze półśredniej) w spotkaniu reprezentacji Polski B i CSRS B (8:8, wygrał z Koudelą), 27 I 1952 w spotkaniu Węgry B – Polska B (6:14, wygrał z Hollosem); 20 II 1952 w spotkaniu nieoficjalnych reprezentacji państwowych Warszawa–Praga (8:8, ponownie wygrał z Koudelą). 26 IX i 2 X 1953 reprezentował ZS Gwardii w spotkaniach z reprezentacją Dynama NRD (milicji) w Berlinie (13:7) i Erfurcie (11:9; obie walki wygrał); podobnie 14 VIII 1954 w Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz) (14:6; wszystkie trzy walki toczył z Heinzem). Występował w reprezentacji Gdańska (10 II 1952 Szczecin–Gdańsk 8:12, wygrał z Morysem). <br/><br/> | W maju 1950 wywalczył w wadze półśredniej III miejsce w międzynarodowym turnieju Krajów Demokracji Ludowej w Warszawie, w sierpniu został powołany na obóz przygotowawczy kadry reprezentacyjnej. 31 XII 1950 wystąpił (w wadze półśredniej) w spotkaniu reprezentacji Polski B i CSRS B (8:8, wygrał z Koudelą), 27 I 1952 w spotkaniu Węgry B – Polska B (6:14, wygrał z Hollosem); 20 II 1952 w spotkaniu nieoficjalnych reprezentacji państwowych Warszawa–Praga (8:8, ponownie wygrał z Koudelą). 26 IX i 2 X 1953 reprezentował ZS Gwardii w spotkaniach z reprezentacją Dynama NRD (milicji) w Berlinie (13:7) i Erfurcie (11:9; obie walki wygrał); podobnie 14 VIII 1954 w Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz) (14:6; wszystkie trzy walki toczył z Heinzem). Występował w reprezentacji Gdańska (10 II 1952 Szczecin–Gdańsk 8:12, wygrał z Morysem). <br/><br/> | ||
W latach 1952–1953 wystąpił siedem razy w pierwszej reprezentacji Polski w wagach lekkośredniej i półśredniej (początkowo zastępował chorującego [[CHYCHŁA ZYGMUNT | Zygmunta Chychłę]]), wszystkie walki wygrał. W 1952 był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich (IO) w Helsinkach. W wadze lekkośredniej w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej (29 lipca) przegrał przez tko w II rundzie (trzy razy na deskach) z Borysem Tiszinem (ZSRR, półfinalista IO). W początkach 1953 był powołany na obozy przygotowawcze przed Mistrzostwami Europy (Warszawa, maj 1953), na których jednak nie wystąpił. W sierpniu 1953 wziął udział w międzynarodowym turnieju bokserskim w ramach Igrzysk Sportowych V Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie (Rumunia), zdobył brązowy medal w wadze półśredniej. <br/><br/> | W latach 1952–1953 wystąpił siedem razy w pierwszej reprezentacji Polski w wagach lekkośredniej i półśredniej (początkowo zastępował chorującego [[CHYCHŁA ZYGMUNT | Zygmunta Chychłę]]), wszystkie walki wygrał. W 1952 był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich (IO) w Helsinkach. W wadze lekkośredniej w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej (29 lipca) przegrał przez tko w II rundzie (trzy razy na deskach) z Borysem Tiszinem (ZSRR, półfinalista IO). W początkach 1953 był powołany na obozy przygotowawcze przed Mistrzostwami Europy (Warszawa, maj 1953), na których jednak nie wystąpił. W sierpniu 1953 wziął udział w międzynarodowym turnieju bokserskim w ramach Igrzysk Sportowych V Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie (Rumunia), zdobył brązowy medal w wadze półśredniej. <br/><br/> | ||
| − | Stoczył 222 walki, 198 wygrał, pięć zremisował i dziewiętnaście przegrał. W trakcie kariery sportowej pracował w trójmiejskiej gastronomii, po zakończeniu występów był między innymi kierownikiem restauracji Morskie Oko przy ul. Ejsmonda 4 i Sim przy ul. Świętojańskiej 27 w Gdyni. W 1955, jeszcze przed zakończeniem kariery, trenował bokserów Gwardii 10 Nowy Port (A klasa). | + | Stoczył 222 walki, 198 wygrał, pięć zremisował i dziewiętnaście przegrał. W trakcie kariery sportowej pracował w trójmiejskiej gastronomii, po zakończeniu występów był między innymi kierownikiem restauracji Morskie Oko przy ul. Ejsmonda 4 i Sim przy ul. Świętojańskiej 27 w Gdyni. W 1955, jeszcze przed zakończeniem kariery, trenował bokserów Gwardii 10 Nowy Port (A klasa). Pochowany w grobie rodzinnym na Starym Cmentarzu w Łodzi. {{author: BŚ}} <br/><br/> |
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
Wersja z 10:21, 7 paź 2022
JERZY KRAWCZYK (17 XI 1928 Łódź – 25 XII 2008 Gdańsk), sportowiec, bokser (walczył z odwrotnej pozycji), mistrz Polski, olimpijczyk. Syn Juliana (1901–1967) i Krystyny (zm. 1957). Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Łodzi. Zawodnik Zrywu Łódź (1946–1949), Gwardii ( Wybrzeża) Gdańsk (1949–1955), występował w wagach lekkiej, półśredniej i lekkośredniej.
W maju 1948, podczas przedolimpijskiego turnieju bokserskiego w Łodzi, stoczył (wyjątkowo w wadze piórkowej, zastępując kontuzjowanego Józefa Krużę) głośny pojedynek z Aleksym Antkiewiczem z Gwardii Gdańsk (w kilka tygodni później zdobywcą brązowego medalu olimpijskiego). Doznał porażki, ale zwrócił na siebie uwagę działaczy boksu z Gdańska. W 1949 wicemistrz okręgu łódzkiego w wadze lekkiej. Występował w reprezentacji Łodzi (między innymi 2 II 1949 ze Szczecinem 12:4, wygrał z Sadowskim). Jesienią 1948 zdobył z drużyną Zrywu Łódź mistrzostwo okręgu łódzkiego i od 12 XII 1948 do 20 II 1949 walczył z zespołem w eliminacjach o wejście do I ligi. Debiutował w niej 20 III 1949, ostatnią walkę w barwach Zrywu stoczył 24 IV 1949 (wygrywając w wadze lekkiej w II rundzie z Stanisławem Leczkowskim z KS Zjednoczeni Bydgoszcz).
W Gwardii (Wybrzeżu) Gdańsk debiutował w nowym sezonie 9 X 1949 w spotkaniu z Gedanią (wygrał z Grzegorzem Zielińskim w lekkiej). Ostatnią walkę ligową w gdańskim zespole (po której zakończył karierę sportową) stoczył 11 XII 1955 (z Gedanią, zremisował z Chonchirą). W sezonach 1949/1950 i 1951/1952 z drużyną Gwardii (Wybrzeża) Gdańsk zespołowy wicemistrz Polski.
Indywidualny mistrz Polski w 1950 w wadze lekkiej i w 1952 w wadze lekkośredniej. Indywidualny mistrz Wybrzeża w 1950 w wadze lekkiej, 1952 w wadze lekkośredniej. Indywidualny mistrz okręgu gdańskiego Zrzeszenia Sportowego (ZS) Gwardia i mistrz Zrzeszenia Sportowego Gwardia w 1950 w wadze półśredniej. W 1952 mistrz ZS Gwardia w wadze lekkośredniej.
W maju 1950 wywalczył w wadze półśredniej III miejsce w międzynarodowym turnieju Krajów Demokracji Ludowej w Warszawie, w sierpniu został powołany na obóz przygotowawczy kadry reprezentacyjnej. 31 XII 1950 wystąpił (w wadze półśredniej) w spotkaniu reprezentacji Polski B i CSRS B (8:8, wygrał z Koudelą), 27 I 1952 w spotkaniu Węgry B – Polska B (6:14, wygrał z Hollosem); 20 II 1952 w spotkaniu nieoficjalnych reprezentacji państwowych Warszawa–Praga (8:8, ponownie wygrał z Koudelą). 26 IX i 2 X 1953 reprezentował ZS Gwardii w spotkaniach z reprezentacją Dynama NRD (milicji) w Berlinie (13:7) i Erfurcie (11:9; obie walki wygrał); podobnie 14 VIII 1954 w Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz) (14:6; wszystkie trzy walki toczył z Heinzem). Występował w reprezentacji Gdańska (10 II 1952 Szczecin–Gdańsk 8:12, wygrał z Morysem).
W latach 1952–1953 wystąpił siedem razy w pierwszej reprezentacji Polski w wagach lekkośredniej i półśredniej (początkowo zastępował chorującego Zygmunta Chychłę), wszystkie walki wygrał. W 1952 był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich (IO) w Helsinkach. W wadze lekkośredniej w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej (29 lipca) przegrał przez tko w II rundzie (trzy razy na deskach) z Borysem Tiszinem (ZSRR, półfinalista IO). W początkach 1953 był powołany na obozy przygotowawcze przed Mistrzostwami Europy (Warszawa, maj 1953), na których jednak nie wystąpił. W sierpniu 1953 wziął udział w międzynarodowym turnieju bokserskim w ramach Igrzysk Sportowych V Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie (Rumunia), zdobył brązowy medal w wadze półśredniej.
Stoczył 222 walki, 198 wygrał, pięć zremisował i dziewiętnaście przegrał. W trakcie kariery sportowej pracował w trójmiejskiej gastronomii, po zakończeniu występów był między innymi kierownikiem restauracji Morskie Oko przy ul. Ejsmonda 4 i Sim przy ul. Świętojańskiej 27 w Gdyni. W 1955, jeszcze przed zakończeniem kariery, trenował bokserów Gwardii 10 Nowy Port (A klasa). Pochowany w grobie rodzinnym na Starym Cmentarzu w Łodzi.
| 8 III 1952 Moskwa | Polska–NRD 14:6 | wygrał z Schulzem |
| 10 III 1952 Moskwa | Polska–Czechosłowacja 12:8 | wygrał z Krocakiem |
| 12 III 1952 Moskwa | Polska–Rumunia 14:6 | wygrał z braku przeciwnika |
| 13 III 1952 Moskwa | Polska–Węgry 12:8 | wygrał z Zachorskym |
| 14 III 1952 Moskwa | Polska–Bułgaria 16:4 | wygrał z Popolicewem |
| 7 XII 1952 Warszawa | Polska–Finlandia 14:6 | wygrał z Maimikoskim |
| 8 XI 1953 Helsinki | Finlandia–Polska 12:8 | wygrał z Bostninem |
