WINTER VALENTIN von, dowódca wojsk gdańskich
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Winter_Valentin_von.jpg |thumb| Valentin von Winter, miedzioryt Johanna Bensheimera, 1672]] | [[File: Winter_Valentin_von.jpg |thumb| Valentin von Winter, miedzioryt Johanna Bensheimera, 1672]] | ||
[[File:Valentin_Winter.JPG|thumb|Epitafium Valentina von Wintera w kościele NMP]] | [[File:Valentin_Winter.JPG|thumb|Epitafium Valentina von Wintera w kościele NMP]] | ||
| − | [[File:Winter_Valentin_księgozbiór-Pracownia.jpg|thumb| Herb | + | [[File:Winter_Valentin_księgozbiór-Pracownia.jpg|thumb| Herb Valentina von Winter]] |
'''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich (zob. [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujście, tabela: Komendanci wojsk miejskich Gdańska]]). Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich.<br/><br/> | '''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich (zob. [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujście, tabela: Komendanci wojsk miejskich Gdańska]]). Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich.<br/><br/> | ||
Wersja z 07:17, 24 sie 2022
VALENTIN von WINTER (Wonter; 4 VI 1608 Friedland (Prawdinsk), Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), dowódca gdańskich wojsk miejskich (zob. Wisłoujście, tabela: Komendanci wojsk miejskich Gdańska). Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich.
Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy Gdańska Głowa w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa Johanna Höhna seniora. Za zasługi dla Rzeczypospolitej otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658, odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja. Z napisów na trzech chorągwiach nagrobnych (przysługujących zmarłym gdańskim oficerom), towarzyszących jego epitafium w kościele [KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) w Gdańsku wynika, że król Jan Kazimierz udostojnił jego herb, czyli uznał szlachectwo.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ze szlachcianką Anną Magdaleną von Minckwitz (pochowana 27 V 1666 Gdańsk), po raz drugi 20 II 1667 w kościele NMP ożenił się z Anną Cordulą (22 I 1644 – 1688), córką starosty berwałdzkiego (Niedźwiedzica na Żuławach) i prabuckiego Israela (1614–1675), wnuczką Israela Köhne-Jaskiego, która z kolei po jego śmierci poślubiła szambelana króla polskiego, pułkownika Schonaicha.
Pochowany z honorami w kościele NMP, kazanie pogrzebowe wygłosił pastor Nathanael Dilger. Zachowany pomnik epitafijny z 1671, z popiersiem pułkownika w medalionie na skórze lwa (atrybut Herkulesa), na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon (przedstawiając także ich herby).
