KOSZNIK-MAKUSZEWSKA HALINA, aktorka
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KOSZNIK-MAKUSZEWSKA HALINA na KOSZNIK-MAKUSZEWSKA HALINA, aktorka, bez pozostawienia przekierowania pod starym tytułem) |
Wersja z 17:09, 23 sie 2022
HALINA KOSZNIK-MAKUSZEWSKA (28 II 1929 Bydgoszcz – 1 I 2006 Sopot), aktorka. Córka Ludwiki z domu Baer (4 V 1905 – 17 III 1968). W 1953 absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej (później PWSFTviT im. Leona Schillera) w Łodzi. W latach 1953–1954 występowała w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie, gdzie debiutowała rolą Prezeski w Domku z kart Marii Koszyc i Emila Zegadłowicza, w reżyserii Wandy Wróblewskiej (premiera 14 IX 1953). W latach 1954–1955 występowała w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, grając między innymi Milewską w Żabusi Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Ireny Górskiej (24 VII 1954) oraz Marię w Lekkomyślnej siostrze Włodzimierza Perzyńskiego w tej samej reżyserii (7 V 1955).
W latach 1956–1959 w Teatrze Dolnośląskim Jelenia Góra–Wałbrzych (od 1958 Jelenia Góra–Legnica–Wałbrzych) wykreowała role między innymi Zosi, Anieli i Balbiny w sztuce Z siedmiu najbrzydsza Fryderyka Skarbka w reżyserii Zbigniewa Stoka (15 XII 1956), Pani Edgarowej Rice w Procesie Mary Dugan Bayarda Veillera w reżyserii Jana Orszy (30 V 1957), Nike Napoleonidów w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Janiny Orszy-Łukasiewicz (28 XI 1957) czy Weroniki w Porwaniu Sabinek Juliana Tuwima w reżyserii Stanisława Jaszkowskiego (8 III 1958).
W latach 1960–1993 związana była z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku. Zagrała między innymi role Pokojówki i Żony Menechmy I w Braciach Titusa Macciusa Plautusa w reżyserii Marii Chodeckiej (5 V 1961), Dziewczyny I w Czasie młodości Leonida Zorina, asystując jednocześnie reżyserującemu ten spektakl Walerianowi Lachnittowi (17 X 1961), Idalii w Ciężkich czasach Michała Bałuckiego w reżyserii Stanisława Milskiego (25 III 1962), Urszuli w Wiele hałasu o nic Szekspira, asystując jednocześnie reżyserowi Jerzemu Golińskiemu (17 X 1966), Annę w Dwóch teatrach Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Marka Okopińskiego (15 VI 1968), Laurę w Księżniczce na opak wywróconej Pedra Calderona de la Barca w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (4 XI 1970), Wdowę w Ich czworo Gabrieli Zapolskiej w reżyserii Abdellaha Drissiego (14 VI 1975), Czepcową w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (20 XI 1976), Księżną w Dziadach Adama Mickiewicza w reżyserii Macieja Prusa (3 XI 1979), Kozę i Damę na trybunach w O dwóch takich co ukradli księżyc Bogusławy Czosnowskiej w reżyserii autorki (15 IV 1983), Panią Kapulet w Romeu i Julii Szekspira w reżyserii Floriana Staniewskiego (30 X 1983), Cypriana w Parku Botho Straussa w reżyserii Krzysztofa Babickiego (24 V 1987), Siostrę Joannę od Dzieciątka Jezus w Dialogach karmelitanek Georgesa Bernanosa w reżyserii Przemysława Basińskiego (11 VII 1991), kończąc rolą Staruszki w Procesie Franza Kafki w reżyserii Ryszarda Majora (30 XII 1993).
W Teatrze Telewizji wykreowała dziewięć postaci, między innymi Marieke Krak w Pannie Jair Michela de Ghelderode w reżyserii Marka Okopińskiego (28 V 1972), Biedę w Fauście Johanna Wolfganga Goethe w reżyserii Grzegorza Królikiewicza (14 VI 1976), Damę w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Ryszarda Majora (1 X 1983), Panią Szczekalską w Wychowance Aleksandra Fredry w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (21 I 1984) oraz Matkę Młodych w Godach weselnych Leona Schillera w reżyserii Jana Skotnickiego (17 VI 1990). Wystąpiła w dwóch spektaklach Teatru Polskiego Radia: jako Żona w Krokodylu Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Malwiny Szczepkowskiej (10 IX 1968) i Matka w Anginie Wojciecha Witkowskiego w reżyserii Jana Bołgatego (29 VIII 1976). Zagrała w filmie Penelopy (1988) i w dwóch serialach: Stawka większa niż życie (odcinek 2: Hotel Excelsior, 1968) oraz Pogranicze w ogniu (odcinek 20, 1991).
Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1976) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986). Była żoną Zbigniewa Makuszewskiego (1 VII 1920 Bydgoszcz – 21 VIII 2003 Sopot), dyrektora Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1952–1955), Teatru Bałtyckiego Dramatycznego w Koszalinie (1955–1956), Teatru Ziemi Gdańskiej w Gdyni (1964–1966) i wicedyrektora Teatru Wybrzeża w Gdańsku (1973–1981), dyrektora naczelnego Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku (1971–1973), kierownika Wydziału Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku (1965–1968). Pochowana w grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
