LEGUT LUCYNA, aktorka, pisarka, malarka

[[File:Lucyna_Legut.JPG|thumb|Lucyna Legut]]'''LUCYNA LEGUT''' (27 III 1926 Sucha Beskidzka – 4 III 2011 Gdańsk), aktorka, pisarka, malarka. W 1945–47 studiowała malarstwo na krakowskiej ASP. W Kr. ukończyła 1950 Państwową Wyższą Szkołę Aktorską (ob. PWST). W 1950–51 aktorka krakowskiego Teatru Młodego Widza, 1951–56 Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Od 1956 związana z Trójmiastem. Na scenie Teatru Wybrzeże wykreowała  ok. 80 ról. Występowała w adaptacjach gr. klasyków, rolach szekspirowskich, romantycznych i współczesnych. U Zygmunta Hübnera zagrała Księżniczkę Irinę w zdjętej przez cenzurę adaptacji Szewców Stanisława Witkacego (1957). Wystąpiła w Królu Gastona Caillaveta, Roberta Flersa i Emmanuela Arene’a w reż. Zbigniewa Cybulskiego i Bogumiła Kobieli (prem. 15 VIII 1959). Za jedną z jej najwybitniejszych kreacji uważa się rolę Marty w adaptacji Kto się boi Virginii Woolf Edwarda Albee’ego (prem. 14 II 1965) w reż. Jerzego Golińskiego. Autorka kostiumów do adaptacji własnej sztuki Złodziej serc, wystawionej premierowo 5 i 1961 na Scenie Kameralnej w Sopocie, współreżyserka tej sztuki w adaptacji z 21 II 1988. Wspólnie z Janem Sieradzińskim wyreżyserowała swoje sztuki Planeta bajka (19 II 1984) i Jacek Rozróba (1 VI 1991). W Teatrze Wybrzeże pracowała do 1991. Była autorką 22 książek dla dzieci i dorosłych, kilkunastu utworów scenicznych, kilkudziesięciu słuchowisk radiowych i scenariuszy. Debiutowała książką Świerszcze mają sklep z instrumentami (1960). Pierwszą książką skierowaną do dorosłych było opowiadanie Życie artystki Kingi Kidney (1966). Jej powieść Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości (1976) w 2001 w plebiscycie „Przekroju” i radiowego Programu III została uznana „drugą najśmieszniejszą książką świata”. Prezentowała swoje obrazy – począwszy od lat 60. XX w., miała ponad 20 wystaw indywidualnych. Pisała monologi, m.in. dla Hanki Bielickiej i „Podwieczorku przy mikrofonie”, publikowała artykuły w prasie, m.in. w „Dzienniku Bałtyckim” i „Głosie Wybrzeża”. W 2000 została wybrana Radiową Osobowością Roku Radia Gd. W 1968 otrzymała medal „Za Zasługi dla Miasta Gd.”, 1975 odznakę „Zasłużony dla Ziemi Gd.”, 2000 Krzyż Oficerski OOP. W 2005 i 2009 została uhonorowana Nagrodą Prezydenta Miasta Gd. w Dziedzinie Kultury ( nagrody miasta Gd.). Benefis artystki z okazji 50-lecia pracy odbył się w Ratuszu Starego Miasta 13 V 2000. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]]