KREMATORIUM (przy St. Michaelsweg)
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''KREMATORIUM''' przy St. Michaelsweg (ul. Traugutta), poprzedzone założeniem 1898 Stowarzyszenia na rzecz Pochówków Ciałopalnych i dopuszczeniem na terenie Prus kremacji (1911). W 1912 projekt opracował miejski inspektor budowlany Richard Dahne, prace | + | '''KREMATORIUM''' przy St. Michaelsweg (ul. Traugutta), poprzedzone założeniem w 1898 roku Stowarzyszenia na rzecz Pochówków Ciałopalnych i dopuszczeniem na terenie Prus kremacji (1911). W roku 1912 projekt opracował miejski inspektor budowlany Richard Dahne, prace w latach 1913–1914 nadzorował miejski radca budowlany Karl Fehlhaber. Otwarte w roku 1914 (pierwsza ceremonia pogrzebowa 30 X 1914), pod zarządem Towarzystwa Kremacji Die Flamme (Płomień). Dom pogrzebowy przypominał zamek, z dziedzińcem, wjazdem od północy. Składał się z biur, sali przygotowań, kaplicy i na dolnej kondygnacji pomieszczenia właściwego krematorium. W skład kompleksu wchodziły budynki gospodarcze z kostnicą, budynek mieszkalny i cmentarzem krematoryjny. W 1945 roku niezniszczone, przejęte przez Centralny Zarząd Cmentarzy. Wobec oporu katolików przed kremacją zmarłych, wydzierżawione parafii ewangelicko-augsburskiej. Z braku zainteresowania niewykorzystywane. W 1953 przejęte przez q prawosławną parafię św. Mikołaja Cudotwórcy, adaptowane na cele cerkiewne. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku usunięto z dolnych kondygnacji urządzenia do kremacji i zniszczono, w połowie lat 90. XX wieku przebudowano całość na cerkiew. {{author: MrGl}}<br /><br />Tabela: Kremacje w Gdańsku [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 16:04, 2 sie 2013
KREMATORIUM przy St. Michaelsweg (ul. Traugutta), poprzedzone założeniem w 1898 roku Stowarzyszenia na rzecz Pochówków Ciałopalnych i dopuszczeniem na terenie Prus kremacji (1911). W roku 1912 projekt opracował miejski inspektor budowlany Richard Dahne, prace w latach 1913–1914 nadzorował miejski radca budowlany Karl Fehlhaber. Otwarte w roku 1914 (pierwsza ceremonia pogrzebowa 30 X 1914), pod zarządem Towarzystwa Kremacji Die Flamme (Płomień). Dom pogrzebowy przypominał zamek, z dziedzińcem, wjazdem od północy. Składał się z biur, sali przygotowań, kaplicy i na dolnej kondygnacji pomieszczenia właściwego krematorium. W skład kompleksu wchodziły budynki gospodarcze z kostnicą, budynek mieszkalny i cmentarzem krematoryjny. W 1945 roku niezniszczone, przejęte przez Centralny Zarząd Cmentarzy. Wobec oporu katolików przed kremacją zmarłych, wydzierżawione parafii ewangelicko-augsburskiej. Z braku zainteresowania niewykorzystywane. W 1953 przejęte przez q prawosławną parafię św. Mikołaja Cudotwórcy, adaptowane na cele cerkiewne. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku usunięto z dolnych kondygnacji urządzenia do kremacji i zniszczono, w połowie lat 90. XX wieku przebudowano całość na cerkiew.
Tabela: Kremacje w Gdańsku
