HÜCKEL STANISŁAW MARIA, rektor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę HÜCKEL STANISŁAW MARIA na HÜCKEL STANISŁAW MARIA, rektor Politechniki Gdańskiej) |
Wersja z 15:27, 28 wrz 2022
STANISŁAW MARIA HÜCKEL (8 V 1911 Lwów – 20 VII 1980 Gdańsk), inżynier, naukowiec, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn lekarza Juliana i Heleny z domu Kazanowicz. Po ukończeniu Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, od 1935 pracownik Wydziału Techniczno-Budowlanego Urzędu Morskiego w Gdyni (gdzie rok wcześniej odbywał studenckie praktyki zawodowe), współprojektant portów rybackich we Władysławowie, Jastarni i Pucku. W latach 1938-1939 był wiceprezesem Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni. Podczas II wojny światowej, w listopadzie 1939 zmuszony do opuszczenia Gdyni, osiadł w Krakowie. Do lipca 1994 pracował jako konstruktor i statystyk w Urzędzie Budowlanym. W 1945 pracował w krakowskim Urzędzie Wojewódzkim.
W Gdańsku od czerwca 1945 do września 1946 pracował jako kierownik Wydziału Projektów i Konstrukcji w Biurze Odbudowy Portów. Od 1945 jednocześnie wykładał na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, od 1946 do 1947 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego, w 1947–1966 kierownik Katedry Fundamentowania, w 1952-1954 prorektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, w 1954–1956 rektor PG. W latach 1949-1950 był także kierownikiem Działu Badań Naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. Jednocześnie od 1954 do 1980 pracownik Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku (od 1966 pracował tylko w tym Instytucie), w 1957-1960 zastępca dyrektora, w 1961-1973 jego dyrektor. W latach 1975-1976 prowadził wykłady monograficzne dla studentów oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. Od 1949 zastępca profesora, od 1950 z mianowania profesor nadzwyczajny tytularny, od 1960 doktor, od 1962 profesor zwyczajny.
Uczestniczył w odbudowie po 1945 portów w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie, w budowie Portu Północnego. Z ramienia Ministerstwa Żeglugi konsultant rozbudowy portów w Chinach, Albanii, na Kubie. Wykładał na uczelniach między innymi w Chinach, USA, Francji i Austrii. Autor monografii: Budowle morskie (1952, 1972–1975), za którą w 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II Stopnia, i Zarys hydrotechniki morskiej (1976).
Od 1962 członek korespondent, a od 1971 członek rzeczywisty PAN. Członek korespondent Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie. W latach 1962–1967 i 1969–1980 był członkiem Prezydium PAN, w 1971–1979 przewodniczącym Rady Koordynacyjnej Jednostek PAN Makroregionu Nadmorskiego. W 1972-1980 Przewodniczący Rady Koordynacyjnej oddziału PAN w Gdańsku. Członek Komitetu Badania Morza, w 1961-1966 jego przewodniczący, członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W 1956–1959 przewodniczący Wydziału IV, Nauki Techniczne, w 1959–1963 drugi wiceprezes Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1972 członek honorowy, w 1962–1980 wchodził w skład Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN (od 1969 jej przewodniczący). Od 1 I 1947 do 1951 redaktor pisma „Technika Morza i Wybrzeża”, w 1951-1953 „Techniki i Gospodarki Morskiej”. Redaktor pisma „Archiwum Hydrotechniki”, współzałożyciel czasopism „Oceanologia” i „Studia i Materiały Oceanologiczne”.
Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975). W 1958 otrzymał Nagrodę Naukową miasta Gdańska. W 1976 wybrany Gdańszczaninem Roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Krzyżem Komandorskim OOP, Orderami Sztandaru Pracy II i I klasy. Autor wspomnień z okresu przedwojennego pobytu w Gdyni („Zapiski budowniczego portu”, Rocznik Gdyński, 1977) i wydanych pośmiertnie „Inżynierskich wspomnień” (Gdańsk 1981).
Od 1941 żonaty był z Janiną z domu Wolny, ojciec Krzysztofa i Tomasza. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
