HENNIG-HENNINSKI FRIEDRICH ERNST, dyplomata
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''FRIEDRICH ERNST HENNIG-HENNINSKI''' (1750 – 13 IV 1810 Gdańsk), urzędnik, dyplomata. Pochodził z rodziny niem. osiadłej w Wielkopolsce. W Gd. od ok. 1773, w 1776 został sekr. komisarza królewskiego w Gd. q Aleksego Onufrego Husarzewskiego. Pomagał mu w egzekwowaniu od władz miejskich należnych królowi pol. kwot z q cła palowego, realizacji zleconych przez króla zadań związanych z zakupami w Gd. i za granicą dzieł sztuki, mebli i wydawnictw do jego pryw. zbiorów. Pod kierunkiem komisarza opracował w 1782 raport o sytuacji w Gd. po i rozbiorze Polski, opublikowany jako Tableau de la ville de Dantzig en 1782. Po nagłej śmierci A. Husarzewskiego (25 XII 1782) mianowany w 1783 jego następcą przez króla pol. Stanisława Augusta Poniatowskiego, z roczną pensją 500 dukatów. W czasie blokady gosp. Gd. przez władze prus. czynił starania dyplomatyczne w sprawie zakończenia tego sporu. Doprowadził do podpisania w Warszawie 22 II 1785 konwencji gd.-prus., regulującej sprawy opłat celnych na drogach wodnych i lądowych prowadzących do Gd. W tym roku opracował dla Departamentu Spraw Zagranicznych Rady Nieustającej, kierowanego przez Antoniego Bazylego Dzieduszyckiego, kolejny raport, opublikowany w styczniu 1786 jako Tableau raisonné sur le commerce de Dantzig. Latem 1786 uzyskał od cesarza austr. tytuł szlachecki, od tego czasu pisał się Hennig-Henninski, 9 XI 1790 Sejm Polski w dowód uznania jego zasług dla państwa nadał mu także pol. indygenat. 3 XI 1790 w imieniu króla pol., w czasie uroczystej akademii w Ratuszu Starego Miasta z udziałem najważniejszych miejskich notabli, przekazał Radzie Starego Miasta dar w postaci spiżowego popiersia q Jana Heweliusza, autorstwa pracującego dla króla rzeźbiarza Andrzeja Le Bruna (ob. w zbiorach q Muzeum Narodowego), i wygłosił orację na cześć tego uczonego. W marcu 1793, w obliczu działań króla prus. zmierzających do zajęcia Gd., opracował i wysłał do władców najważniejszych europejskich państw memorandum z protestem przeciwko tym planom i uległości wobec nich gd. Rady Miejskiej. Po zajęciu Gd. przez Prusy król mianował go w tym mieście swoim konsulem. W 1794 H. zmuszony przez władze prus. do opuszczenia Gd.; czasowo zatrzymał się w Kopenhadze. W 1796 z braku środków do życia powrócił do Gd., o czym poinformował króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Nie otrzymując pomocy z jego strony, zajmował się przypuszczalnie sprawami handl. 18 XI 1806 podpisał umowę z baronową Renatą Wilhelminą von Schrötter (z d. von Gralath) na dzierżawę należących do niej podgdańskich wsi Sulmin i Otomin. Od 1798 był udziałowcem spółki powołanej przez q Jakoba Kabruna, której gł. celem była budowa nowego miejskiego teatru. Rodziny nie założył. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''FRIEDRICH ERNST HENNIG-HENNINSKI''' (1750 – 13 IV 1810 Gdańsk), urzędnik, dyplomata. Pochodził z rodziny niem. osiadłej w Wielkopolsce. W Gd. od ok. 1773, w 1776 został sekr. komisarza królewskiego w Gd. q Aleksego Onufrego Husarzewskiego. Pomagał mu w egzekwowaniu od władz miejskich należnych królowi pol. kwot z q cła palowego, realizacji zleconych przez króla zadań związanych z zakupami w Gd. i za granicą dzieł sztuki, mebli i wydawnictw do jego pryw. zbiorów. Pod kierunkiem komisarza opracował w 1782 raport o sytuacji w Gd. po i rozbiorze Polski, opublikowany jako ''Tableau de la ville de Dantzig en 1782''. Po nagłej śmierci A. Husarzewskiego (25 XII 1782) mianowany w 1783 jego następcą przez króla pol. Stanisława Augusta Poniatowskiego, z roczną pensją 500 dukatów. W czasie blokady gosp. Gd. przez władze prus. czynił starania dyplomatyczne w sprawie zakończenia tego sporu. Doprowadził do podpisania w Warszawie 22 II 1785 konwencji gd.-prus., regulującej sprawy opłat celnych na drogach wodnych i lądowych prowadzących do Gd. W tym roku opracował dla Departamentu Spraw Zagranicznych Rady Nieustającej, kierowanego przez Antoniego Bazylego Dzieduszyckiego, kolejny raport, opublikowany w styczniu 1786 jako ''Tableau raisonné sur le commerce de Dantzig''. Latem 1786 uzyskał od cesarza austr. tytuł szlachecki, od tego czasu pisał się Hennig-Henninski, 9 XI 1790 Sejm Polski w dowód uznania jego zasług dla państwa nadał mu także pol. indygenat. 3 XI 1790 w imieniu króla pol., w czasie uroczystej akademii w Ratuszu Starego Miasta z udziałem najważniejszych miejskich notabli, przekazał Radzie Starego Miasta dar w postaci spiżowego popiersia q Jana Heweliusza, autorstwa pracującego dla króla rzeźbiarza Andrzeja Le Bruna (ob. w zbiorach q Muzeum Narodowego), i wygłosił orację na cześć tego uczonego. W marcu 1793, w obliczu działań króla prus. zmierzających do zajęcia Gd., opracował i wysłał do władców najważniejszych europejskich państw memorandum z protestem przeciwko tym planom i uległości wobec nich gd. Rady Miejskiej. Po zajęciu Gd. przez Prusy król mianował go w tym mieście swoim konsulem. W 1794 H. zmuszony przez władze prus. do opuszczenia Gd.; czasowo zatrzymał się w Kopenhadze. W 1796 z braku środków do życia powrócił do Gd., o czym poinformował króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Nie otrzymując pomocy z jego strony, zajmował się przypuszczalnie sprawami handl. 18 XI 1806 podpisał umowę z baronową Renatą Wilhelminą von Schrötter (z d. von Gralath) na dzierżawę należących do niej podgdańskich wsi Sulmin i Otomin. Od 1798 był udziałowcem spółki powołanej przez q Jakoba Kabruna, której gł. celem była budowa nowego miejskiego teatru. Rodziny nie założył. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 00:20, 6 mar 2013
FRIEDRICH ERNST HENNIG-HENNINSKI (1750 – 13 IV 1810 Gdańsk), urzędnik, dyplomata. Pochodził z rodziny niem. osiadłej w Wielkopolsce. W Gd. od ok. 1773, w 1776 został sekr. komisarza królewskiego w Gd. q Aleksego Onufrego Husarzewskiego. Pomagał mu w egzekwowaniu od władz miejskich należnych królowi pol. kwot z q cła palowego, realizacji zleconych przez króla zadań związanych z zakupami w Gd. i za granicą dzieł sztuki, mebli i wydawnictw do jego pryw. zbiorów. Pod kierunkiem komisarza opracował w 1782 raport o sytuacji w Gd. po i rozbiorze Polski, opublikowany jako Tableau de la ville de Dantzig en 1782. Po nagłej śmierci A. Husarzewskiego (25 XII 1782) mianowany w 1783 jego następcą przez króla pol. Stanisława Augusta Poniatowskiego, z roczną pensją 500 dukatów. W czasie blokady gosp. Gd. przez władze prus. czynił starania dyplomatyczne w sprawie zakończenia tego sporu. Doprowadził do podpisania w Warszawie 22 II 1785 konwencji gd.-prus., regulującej sprawy opłat celnych na drogach wodnych i lądowych prowadzących do Gd. W tym roku opracował dla Departamentu Spraw Zagranicznych Rady Nieustającej, kierowanego przez Antoniego Bazylego Dzieduszyckiego, kolejny raport, opublikowany w styczniu 1786 jako Tableau raisonné sur le commerce de Dantzig. Latem 1786 uzyskał od cesarza austr. tytuł szlachecki, od tego czasu pisał się Hennig-Henninski, 9 XI 1790 Sejm Polski w dowód uznania jego zasług dla państwa nadał mu także pol. indygenat. 3 XI 1790 w imieniu króla pol., w czasie uroczystej akademii w Ratuszu Starego Miasta z udziałem najważniejszych miejskich notabli, przekazał Radzie Starego Miasta dar w postaci spiżowego popiersia q Jana Heweliusza, autorstwa pracującego dla króla rzeźbiarza Andrzeja Le Bruna (ob. w zbiorach q Muzeum Narodowego), i wygłosił orację na cześć tego uczonego. W marcu 1793, w obliczu działań króla prus. zmierzających do zajęcia Gd., opracował i wysłał do władców najważniejszych europejskich państw memorandum z protestem przeciwko tym planom i uległości wobec nich gd. Rady Miejskiej. Po zajęciu Gd. przez Prusy król mianował go w tym mieście swoim konsulem. W 1794 H. zmuszony przez władze prus. do opuszczenia Gd.; czasowo zatrzymał się w Kopenhadze. W 1796 z braku środków do życia powrócił do Gd., o czym poinformował króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Nie otrzymując pomocy z jego strony, zajmował się przypuszczalnie sprawami handl. 18 XI 1806 podpisał umowę z baronową Renatą Wilhelminą von Schrötter (z d. von Gralath) na dzierżawę należących do niej podgdańskich wsi Sulmin i Otomin. Od 1798 był udziałowcem spółki powołanej przez q Jakoba Kabruna, której gł. celem była budowa nowego miejskiego teatru. Rodziny nie założył.
