KITKA-SOKOŁOWSKI LEOPOLD, aktor
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KITKA-SOKOŁOWSKI LEOPOLD na KITKA-SOKOŁOWSKI LEOPOLD, aktor) |
Wersja z 18:24, 1 paź 2022
LEOPOLD KITKA-SOKOŁOWSKI (7 XI 1892 Odessa – 8 II 1979 Skolimów koło Warszawy), aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Jedyne dziecko Stanisława i poślubionej w 1890 Teresy Bukowieckiej, z domu Ścibor-Marchockiej (1860-1955). Gimnazjum i studia skończył w Odessie, gdzie kształcił się pod kierunkiem aktora Moskiewskiego Teatru Artystycznego, Aleksandra Adaszewa. Do Polski przyjechał w 1921, do 1925 studiował w Oddziale Dramatycznym Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, a następnie pracował w zespole Aleksandra Zelwerowicza. Do wybuchu II wojny światowej grał w teatrach Płocka, Bydgoszczy, Torunia, Warszawy, Poznania, Grodna, Łucka, Wilna, należał też do zespołu objazdowego Reduty, w sezonie 1934/1935 do Teatru Pokucko-Podolskiego Zuzanny Łozińskiej w Stanisławowie. W czasie II wojny światowej prowadził amatorski teatr dramatyczny w Kosowie na Ukrainie.
Po wojnie krótko pracował w Starym Teatrze w Krakowie. W sezonie 1945/1946 należał do zespołu Teatru Dramatycznego Województwa Gdańskiego w Sopocie pod kierunkiem Aleksandra Gąssowskiego. Zadebiutował tu 27 X 1945 rolą kapitana Hagberda w jednoaktówce Józefa Conrada Korzeniowskiego Jutro. W sezonie 1946/1947 grał w Teatrze Aktorów w Gdyni pod kierunkiem Heleny Hałacińskiej. Następnie pracował w teatrach Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie między innymi w Teatrze Ziemi Lubuskiej im. Juliusza Osterwy zagrał 4 II 1948 Wójta w premierze Rozdroża miłości Henryka Zawieyskiego (wł. Henryka Nowickiego (1902–1969)), która stała się wielkim wydarzeniem politycznym, towarzyskim i artystycznym. W latach 1948-1952 grał w teatrach Poznania, Szczecina, Bielska-Cieszyna, Gniezna i Kalisza.
W latach 1952–1957 był aktorem Teatru Wybrzeże. Jako aktor dojrzały grał role drugoplanowe, między innymi Sędziego śledczego w Procesie Krystyny Berwińskiej i w jej reżyserii (premiera 10 X 1952), Pedra Capacho w Teatrze cudów Miguela de Cervantesa w reżyserii Malwiny Szczepkowskiej (20 II 1953), Wojewodę w Drodze do Czarnolasu Aleksandra Maliszewskiego w reżyserii Zdzisława Karczewskiego (9 VIII 1953). Za dyrekcji artystycznej Lidii Zamkow zagrał Andrejanowa w Poszukiwaczach Aleksandra Krona w reżyserii Łazarza Kobryńskiego (12 XII 1953) i Drugiego Oficera w Tragedii optymistycznej Wsiewołoda Wiszniewskiego (11 VI 1954) w reżyserii Lidii Zamkow. Występował jako Iwan w Pannie bez posagu Aleksandra Ostrowskiego w reżyserii Łazarza Kobryńskiego (23 X 1954), Wynędzniały robotnik w spektaklu Pan Puntila i jego sługa Matti Bertolta Brechta w reżyserii Jerzego Golińskiego (6 II 1955). Brał udział w Balladach i romansach Aleksandra Maliszewskiego w reżyserii Irmy Czaykowskiej, grając Sikorę (7 V 1955). Zagrał Woźnego w Ptaku Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Zygmunta Hübnera (5 VII 1956). Występował także między innymi jako Daniel Delfino w Sułkowkim Stefana Żeromskiego (7 I 1957) i Milczeniu Romana Brandstaettera (2 IV 1957), oba spektakle w reżyserii Tadeusza Żuchniewskiego. Ostatnią jego rolą w Teatrze Wybrzeże był Agaton w Obronie Ksantypy Ludwika Hieronima Morstina w reżyserii Aleksandra Rodziewicza (12 VI 1957).
Po wyjeździe z Gdańska pracował w Teatrach Dolnośląskich w Jeleniej Górze (1957–1959) i w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (1959–1965), kończąc karierę rolą Właściciela w Ludziach w mundurach Zdzisława Skowrońskiego w reżyserii Augusta Kowalczyka (27 IX 1964). Odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955). Po przejściu na emeryturę w 1965 mieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Pośmiertnie ukazała antologia jego Wierszy i poematów o Ziemi Szczecińskiej w opracowaniu Hanny Niedbał (Szczecin 1994).
