CZARNOWSKI TADEUSZ, inżynier, patron gdańskiej ulicy
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Czarnowski_Tadeusz.jpg |thumb| Tadeusz Czarnowski]] | [[File: Czarnowski_Tadeusz.jpg |thumb| Tadeusz Czarnowski]] | ||
[[File:Tadeusz_Czarnkowski.jpg|thumb|Tadeusz Czarnowski]] | [[File:Tadeusz_Czarnkowski.jpg|thumb|Tadeusz Czarnowski]] | ||
| − | '''TADEUSZ CZARNOWSKI''' (22 VIII 1872 Łebno koło Wejherowa – 27 XII 1950 Wrocław), inżynier, patron gdańskiej ulicy. Szkołę średnią ukończył w Chełmnie, w latach 1892–1897 studiował na Wydziale Mechanicznym politechniki w Berlinie-Charlottenburgu. Pracował na kolei w Bydgoszczy, Poznaniu, od 1913 był naczelnikiem Kolejowego Urzędu Maszynowego w Bremie (Maschineninspektion Bremen).<br/><br/> | + | '''TADEUSZ CZARNOWSKI''' (22 VIII 1872 Łebno koło Wejherowa – 27 XII 1950 Wrocław), inżynier, patron gdańskiej ulicy. Szkołę średnią ukończył w Chełmnie, należał do tajnego koła filomatów. Po odbyciu praktyki w kolejnictwie, w latach 1892–1897 studiował na Wydziale Mechanicznym politechniki w Berlinie-Charlottenburgu. Pracował na kolei w Bydgoszczy, Poznaniu, szykanowany przez władze pruskie za przyznawanie się do narodowości polskiej przeniósł się do zachodniej części Niemiec, |
| − | Od czerwca 1919 w PKP, w listopadzie 1919 skierowany przez władze polskie do Gdańska z zadaniem przygotowania do przejęcia przez Polskę infrastruktury kolejowej. W 1921 mianowany pierwszym prezesem [[DYREKCJA KOLEI | dyrekcji Polskich Kolei Państwowych]] w Gdańsku, pozostał na tym stanowisku do 30 IX 1929. Mieszkał w Sopocie.<br/><br/> | + | od 1913 był naczelnikiem Kolejowego Urzędu Maszynowego w Bremie (Maschineninspektion Bremen).<br/><br/> |
| − | Położył duże zasługi w rozwoju polskiego szkolnictwa w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], w latach 1926–1929 przewodniczący [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki]]. Przeciwnik sanacji, | + | Od czerwca 1919 w w Polsce, zatrudniony został w PKP, w listopadzie 1919 skierowany przez władze polskie do Gdańska z zadaniem przygotowania do przejęcia przez Polskę infrastruktury kolejowej. W 1921 mianowany pierwszym prezesem [[DYREKCJA KOLEI | dyrekcji Polskich Kolei Państwowych]] w Gdańsku, pozostał na tym stanowisku do 30 IX 1929. Mieszkał w Sopocie.<br/><br/> |
| + | Położył duże zasługi w rozwoju polskiego szkolnictwa w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], w latach 1926–1929 przewodniczący [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki]]. Przeciwnik sanacji, w wyniku sporów z prorządowo nastawionym członkiem [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senatu II Wolnego Miasta Gdańska]], [[MOCZYŃSKI ZYGMUNT | Zygmuntem Moczyńskim]] (któremu między innymi czynił przeszkody w prowadzeniu działalność wśród pracowników gdańskiej kolei), 31 III 1930 zwolniony z pracy i opuścił Gdańsk. | ||
| + | Odznaczony był między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1929). Od 10 XI 1909 żonaty ze Stefania z domu Prabucką. Od 28 IX 1971 patron ulice w Gdańsku-[[SIÓDMY DWÓR | Siódmym (VII) Dworze]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:39, 5 gru 2021
TADEUSZ CZARNOWSKI (22 VIII 1872 Łebno koło Wejherowa – 27 XII 1950 Wrocław), inżynier, patron gdańskiej ulicy. Szkołę średnią ukończył w Chełmnie, należał do tajnego koła filomatów. Po odbyciu praktyki w kolejnictwie, w latach 1892–1897 studiował na Wydziale Mechanicznym politechniki w Berlinie-Charlottenburgu. Pracował na kolei w Bydgoszczy, Poznaniu, szykanowany przez władze pruskie za przyznawanie się do narodowości polskiej przeniósł się do zachodniej części Niemiec,
od 1913 był naczelnikiem Kolejowego Urzędu Maszynowego w Bremie (Maschineninspektion Bremen).
Od czerwca 1919 w w Polsce, zatrudniony został w PKP, w listopadzie 1919 skierowany przez władze polskie do Gdańska z zadaniem przygotowania do przejęcia przez Polskę infrastruktury kolejowej. W 1921 mianowany pierwszym prezesem dyrekcji Polskich Kolei Państwowych w Gdańsku, pozostał na tym stanowisku do 30 IX 1929. Mieszkał w Sopocie.
Położył duże zasługi w rozwoju polskiego szkolnictwa w II Wolnym Mieście Gdańsku, w latach 1926–1929 przewodniczący Gdańskiej Macierzy Szkolnej, członek Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki. Przeciwnik sanacji, w wyniku sporów z prorządowo nastawionym członkiem Senatu II Wolnego Miasta Gdańska, Zygmuntem Moczyńskim (któremu między innymi czynił przeszkody w prowadzeniu działalność wśród pracowników gdańskiej kolei), 31 III 1930 zwolniony z pracy i opuścił Gdańsk.
Odznaczony był między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1929). Od 10 XI 1909 żonaty ze Stefania z domu Prabucką. Od 28 IX 1971 patron ulice w Gdańsku- Siódmym (VII) Dworze.
