USAREWICZ ROMAN, docent Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:1_Roman_Usarewicz.jpg|thumb|Roman Usarewicz, 1983]] | [[File:1_Roman_Usarewicz.jpg|thumb|Roman Usarewicz, 1983]] | ||
[[File:2_Roman_Usarewicz.jpg|thumb|Roman Usarewicz w pracowni, lata 80. XX wieku]] | [[File:2_Roman_Usarewicz.jpg|thumb|Roman Usarewicz w pracowni, lata 80. XX wieku]] | ||
| − | [[File: Magdalena_Usarewicz.jpg |thumb| Od lewej: [[WNUK JÓZEFA | Józefa Wnuk]] i Magdalena Usarewicz]] | + | [[File: Magdalena_Usarewicz.jpg |thumb| Od lewej: [[WNUK JÓZEFA | Józefa Wnuk]] i Magdalena Heyda-Usarewicz]] |
'''ROMAN USAREWICZ''' (26 VIII 1926 Brześć nad Bugiem – 15 I 1983 Gdańsk), malarz, pedagog. W latach 1933-1939 mieszkał w Gdyni. W czasie II wojny światowej więzień KL Mauthausen-Gusen. Od 1945 roku studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]), w 1949 był współorganizatorem Międzyuczelnianej Wystawy Prac Studenckich w Warszawie, w roku 1952 otrzymał dyplom w pracowni [[STUDNICKI JULIUSZ | Juliusza Studnickiego]]. Zatrudniony w macierzystej uczelni, początkowo w pracowni malarstwa i rysunku, od 1955 adiunkt. W 1959 był komisarzem III Ogólnopolskiej Wystawy Młodego Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w ramach XII FSP w Sopocie. Od 1965 roku prowadził warsztat technologii malarskiej w Katedrze Malarstwa Architektonicznego na Wydziale Malarstwa. Od 1971 docent, w latach 1971–1973 kierował Katedrą Projektowania Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, 1974–1981 pracownię malarstwa (od 1977 roku dla studentów architektury, 1980–1981 dla studentów malarstwa) w Katedrze Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W latach 1981–1983 kierował Katedrą Projektowania Plastycznego i prowadził pracownię tej specjalności. <br/><br/> | '''ROMAN USAREWICZ''' (26 VIII 1926 Brześć nad Bugiem – 15 I 1983 Gdańsk), malarz, pedagog. W latach 1933-1939 mieszkał w Gdyni. W czasie II wojny światowej więzień KL Mauthausen-Gusen. Od 1945 roku studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]), w 1949 był współorganizatorem Międzyuczelnianej Wystawy Prac Studenckich w Warszawie, w roku 1952 otrzymał dyplom w pracowni [[STUDNICKI JULIUSZ | Juliusza Studnickiego]]. Zatrudniony w macierzystej uczelni, początkowo w pracowni malarstwa i rysunku, od 1955 adiunkt. W 1959 był komisarzem III Ogólnopolskiej Wystawy Młodego Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w ramach XII FSP w Sopocie. Od 1965 roku prowadził warsztat technologii malarskiej w Katedrze Malarstwa Architektonicznego na Wydziale Malarstwa. Od 1971 docent, w latach 1971–1973 kierował Katedrą Projektowania Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, 1974–1981 pracownię malarstwa (od 1977 roku dla studentów architektury, 1980–1981 dla studentów malarstwa) w Katedrze Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W latach 1981–1983 kierował Katedrą Projektowania Plastycznego i prowadził pracownię tej specjalności. <br/><br/> | ||
Początek jego samodzielnej twórczości przypadał na okres socrealizmu i sukcesów [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]], uważany za przedstawiciela jej młodszej generacji; pracom na wystawy ogólnopolskie nadawał tematyczne tytuły, na wystawach okręgowych prezentował portrety, martwe natury i przede wszystkim pejzaże. W latach 1953–1954 uczestniczył w renowacji [[DROGA KRÓLEWSKA | Drogi Królewskiej w Gdańsku]] w zespole [[TEISSEYRE STANISŁAW | Stanisława Teisseyre’a]]. Na przełomowej wystawie młodej plastyki w warszawskim Arsenale (1955) pokazywał pejzaż i portret zbiorowy; w końcu lat 50. XX wieku stopniowo sprowadzał elementy figuratywne do znaków plastycznych, wypracowując własną formułę abstrakcji. Jej zasadą i celem było wyrażenie na obrazie plastycznym wartości zjawisk – realnych lub imaginacyjnych – zwłaszcza przestrzeni, struktur, rytmu, dynamiki, kolorystyki. Służyły temu kontrasty barw, płaszczyzn i linii, elementów amorficznych i tektonicznych, faktur. Kompozycje mogły zarazem stanowić projekty realizacji w architekturze i urbanistyce; odwołanie do idei konstruktywizmu dotyczyło więc raczej funkcji obrazów, których zróżnicowaną, wysmakowaną materię wzbogacały czasem detale z blachy, tworzyw sztucznych itp. Od początku lat 70. XX wieku powstawały prace z wmontowanym źródłem światła, które dynamizowało obraz, zmieniało powierzchnie, relacje barwne i przestrzenne. Wśród jego projektów monumentalnych są między innymi malowidło w stołówce Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (1961–1962), wystrój plastyczny statku MS „Stefan Batory” (1971), polichromia w domu wczasowym Kłos w Sopocie (1975), strop w holu sali bankietowej hotelu Heweliusz ([[HOTELE| hotele]]), realizacja malarstwa na płycie melaninowej w jadalni [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]; projektował też kolorystykę osiedla Suchanino.<br /><br /> | Początek jego samodzielnej twórczości przypadał na okres socrealizmu i sukcesów [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]], uważany za przedstawiciela jej młodszej generacji; pracom na wystawy ogólnopolskie nadawał tematyczne tytuły, na wystawach okręgowych prezentował portrety, martwe natury i przede wszystkim pejzaże. W latach 1953–1954 uczestniczył w renowacji [[DROGA KRÓLEWSKA | Drogi Królewskiej w Gdańsku]] w zespole [[TEISSEYRE STANISŁAW | Stanisława Teisseyre’a]]. Na przełomowej wystawie młodej plastyki w warszawskim Arsenale (1955) pokazywał pejzaż i portret zbiorowy; w końcu lat 50. XX wieku stopniowo sprowadzał elementy figuratywne do znaków plastycznych, wypracowując własną formułę abstrakcji. Jej zasadą i celem było wyrażenie na obrazie plastycznym wartości zjawisk – realnych lub imaginacyjnych – zwłaszcza przestrzeni, struktur, rytmu, dynamiki, kolorystyki. Służyły temu kontrasty barw, płaszczyzn i linii, elementów amorficznych i tektonicznych, faktur. Kompozycje mogły zarazem stanowić projekty realizacji w architekturze i urbanistyce; odwołanie do idei konstruktywizmu dotyczyło więc raczej funkcji obrazów, których zróżnicowaną, wysmakowaną materię wzbogacały czasem detale z blachy, tworzyw sztucznych itp. Od początku lat 70. XX wieku powstawały prace z wmontowanym źródłem światła, które dynamizowało obraz, zmieniało powierzchnie, relacje barwne i przestrzenne. Wśród jego projektów monumentalnych są między innymi malowidło w stołówce Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (1961–1962), wystrój plastyczny statku MS „Stefan Batory” (1971), polichromia w domu wczasowym Kłos w Sopocie (1975), strop w holu sali bankietowej hotelu Heweliusz ([[HOTELE| hotele]]), realizacja malarstwa na płycie melaninowej w jadalni [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]; projektował też kolorystykę osiedla Suchanino.<br /><br /> | ||
Był żonaty od 1953 z artystką plastykiem, absolwentką gdańskiej PWSSP (1958), malarką Magdaleną Heydą-Usarewicz, z którą prowadził pracownię malarską przy [[MARIACKA, ulica | ul. Mariackiej]] 36. Podczas studiów został członkiem Związek Młodzieży Polskiej, od 1948 członkiem PZPR, należał także do NSZZ Solidarność. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1965 i 1973), Złotą Odznaką ZPAP (1965), otrzymał nagrodę [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI| Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] (1965). Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był żonaty od 1953 z artystką plastykiem, absolwentką gdańskiej PWSSP (1958), malarką Magdaleną Heydą-Usarewicz, z którą prowadził pracownię malarską przy [[MARIACKA, ulica | ul. Mariackiej]] 36. Podczas studiów został członkiem Związek Młodzieży Polskiej, od 1948 członkiem PZPR, należał także do NSZZ Solidarność. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1965 i 1973), Złotą Odznaką ZPAP (1965), otrzymał nagrodę [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI| Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] (1965). Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:21, 10 lis 2021
ROMAN USAREWICZ (26 VIII 1926 Brześć nad Bugiem – 15 I 1983 Gdańsk), malarz, pedagog. W latach 1933-1939 mieszkał w Gdyni. W czasie II wojny światowej więzień KL Mauthausen-Gusen. Od 1945 roku studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych), w 1949 był współorganizatorem Międzyuczelnianej Wystawy Prac Studenckich w Warszawie, w roku 1952 otrzymał dyplom w pracowni Juliusza Studnickiego. Zatrudniony w macierzystej uczelni, początkowo w pracowni malarstwa i rysunku, od 1955 adiunkt. W 1959 był komisarzem III Ogólnopolskiej Wystawy Młodego Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w ramach XII FSP w Sopocie. Od 1965 roku prowadził warsztat technologii malarskiej w Katedrze Malarstwa Architektonicznego na Wydziale Malarstwa. Od 1971 docent, w latach 1971–1973 kierował Katedrą Projektowania Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, 1974–1981 pracownię malarstwa (od 1977 roku dla studentów architektury, 1980–1981 dla studentów malarstwa) w Katedrze Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W latach 1981–1983 kierował Katedrą Projektowania Plastycznego i prowadził pracownię tej specjalności.
Początek jego samodzielnej twórczości przypadał na okres socrealizmu i sukcesów szkoły sopockiej, uważany za przedstawiciela jej młodszej generacji; pracom na wystawy ogólnopolskie nadawał tematyczne tytuły, na wystawach okręgowych prezentował portrety, martwe natury i przede wszystkim pejzaże. W latach 1953–1954 uczestniczył w renowacji Drogi Królewskiej w Gdańsku w zespole Stanisława Teisseyre’a. Na przełomowej wystawie młodej plastyki w warszawskim Arsenale (1955) pokazywał pejzaż i portret zbiorowy; w końcu lat 50. XX wieku stopniowo sprowadzał elementy figuratywne do znaków plastycznych, wypracowując własną formułę abstrakcji. Jej zasadą i celem było wyrażenie na obrazie plastycznym wartości zjawisk – realnych lub imaginacyjnych – zwłaszcza przestrzeni, struktur, rytmu, dynamiki, kolorystyki. Służyły temu kontrasty barw, płaszczyzn i linii, elementów amorficznych i tektonicznych, faktur. Kompozycje mogły zarazem stanowić projekty realizacji w architekturze i urbanistyce; odwołanie do idei konstruktywizmu dotyczyło więc raczej funkcji obrazów, których zróżnicowaną, wysmakowaną materię wzbogacały czasem detale z blachy, tworzyw sztucznych itp. Od początku lat 70. XX wieku powstawały prace z wmontowanym źródłem światła, które dynamizowało obraz, zmieniało powierzchnie, relacje barwne i przestrzenne. Wśród jego projektów monumentalnych są między innymi malowidło w stołówce Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (1961–1962), wystrój plastyczny statku MS „Stefan Batory” (1971), polichromia w domu wczasowym Kłos w Sopocie (1975), strop w holu sali bankietowej hotelu Heweliusz ( hotele), realizacja malarstwa na płycie melaninowej w jadalni Stoczni Gdańskiej; projektował też kolorystykę osiedla Suchanino.
Był żonaty od 1953 z artystką plastykiem, absolwentką gdańskiej PWSSP (1958), malarką Magdaleną Heydą-Usarewicz, z którą prowadził pracownię malarską przy ul. Mariackiej 36. Podczas studiów został członkiem Związek Młodzieży Polskiej, od 1948 członkiem PZPR, należał także do NSZZ Solidarność. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1965 i 1973), Złotą Odznaką ZPAP (1965), otrzymał nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1965). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
