BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''JAN BOROWSKI''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W 1917 ukończył studia w Dziale Architektury | + | '''JAN BOROWSKI''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W roku 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kierownik biura architektonicznego) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i osiedla urzędniczo-robotnicze. Od 1924 pracował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, od 15 XII 1939 docent. Od roku 1929 równolegle wykładał na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kościele św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 oceniał zniszczenia zabytków Wrocławia. Od 15 X 1945 w Gdańsku, podjął pracę jako kierownik Katedry Historii Architektury Powszechnej q PG. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od 1950 wykładał równolegle historię architektury w gdańskiej WSSP (q ASP). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 pierwszy po II wojnie światowej wojewódzki konserwator Gdańska. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gdańska i województwa przewidzianych do ochrony; w latach 1947–1950 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gdański oddział q Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty architektoniczne i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gdańsku, w tym m.in. q kościoła NMP (odbudowa sklepień i dachów), q Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), q Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), q kościoła św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), q Bramy Zielonej (projekt odbudowy), q Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z q Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cmentarzu w Oliwie (q cmentarze w Oliwie). {{author: JAC}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:13, 3 kwi 2013
JAN BOROWSKI (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W roku 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kierownik biura architektonicznego) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i osiedla urzędniczo-robotnicze. Od 1924 pracował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, od 15 XII 1939 docent. Od roku 1929 równolegle wykładał na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kościele św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 oceniał zniszczenia zabytków Wrocławia. Od 15 X 1945 w Gdańsku, podjął pracę jako kierownik Katedry Historii Architektury Powszechnej q PG. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od 1950 wykładał równolegle historię architektury w gdańskiej WSSP (q ASP). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 pierwszy po II wojnie światowej wojewódzki konserwator Gdańska. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gdańska i województwa przewidzianych do ochrony; w latach 1947–1950 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gdański oddział q Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty architektoniczne i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gdańsku, w tym m.in. q kościoła NMP (odbudowa sklepień i dachów), q Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), q Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), q kościoła św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), q Bramy Zielonej (projekt odbudowy), q Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z q Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cmentarzu w Oliwie (q cmentarze w Oliwie).
