FUNDACJA AUGUSTY VICTORII
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''FUNDACJA AUGUSTY VICTORII''' (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy [[BRAMA NOWYCH OGRODÓW| Bramie Nowych Ogrodów]] (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej.<br/><br/> | '''FUNDACJA AUGUSTY VICTORII''' (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy [[BRAMA NOWYCH OGRODÓW| Bramie Nowych Ogrodów]] (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej.<br/><br/> | ||
| − | Budynek wzniesiono na terenie dawnego ogrodu Freundschaftlicher Garten, kupionego w 1898 od Ressource zum Freundschaftlicher Verein ([[RESURSY| Resursy]]), zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma [[PROCHNOW JOHANN HEINRICH HERMANN| Hermanna Prochnowa]]. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd | + | Budynek wzniesiono na terenie dawnego ogrodu Freundschaftlicher Garten, kupionego w 1898 od Ressource zum Freundschaftlicher Verein ([[RESURSY| Resursy]]), zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma [[PROCHNOW JOHANN HEINRICH HERMANN| Hermanna Prochnowa]]. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd Zachodniopruskiego Macierzystego Domu i Szpitala Diakonis ewangelickich (Westpreußisches Diakonissen-Mutter- und Krankenhaus).<br/><br/> |
Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH| szpitala diakonis ewangelickich]] oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH| szpitala diakonis ewangelickich]] oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego. {{author: ASZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 08:34, 19 sty 2022
FUNDACJA AUGUSTY VICTORII (Augusta-Victoria-Stift), Neugarten 1 (ul. Nowe Ogrody), przy Bramie Nowych Ogrodów (obecne skrzyżowanie ul. Nowe Ogrody i Pohulanka); nosząca imię cesarzowej Niemiec (Auguste Victoria Luise, 1858–1921), żony cesarza Wilhelma II, otwarta przez nią w czasie pobytu w Gdańsku 14 IX 1901. Działalność rozpoczęła w maju 1902 roku. Część kosztów budowy siedziby fundacji pokryła dotacja pary cesarskiej.
Budynek wzniesiono na terenie dawnego ogrodu Freundschaftlicher Garten, kupionego w 1898 od Ressource zum Freundschaftlicher Verein ( Resursy), zaprojektowano w stylu neogotyku wiktoriańskiego, prace budowlane wykonała firma Hermanna Prochnowa. Przeznaczona dla osób chorych, samotnych i ubogich obojga płci, niezależnie od wyznania, prowadzona przez zarząd Zachodniopruskiego Macierzystego Domu i Szpitala Diakonis ewangelickich (Westpreußisches Diakonissen-Mutter- und Krankenhaus).
Posiadała trzy klasy podopiecznych: klasy I i II – zaprowiantowanie łącznie z mieszkaniem, klasa III – wyłącznie zaprowiantowanie. W roku 1901 dysponowała 50–60 miejscami hospicyjnej opieki stacjonarnej, w 1923 – 72. W ramach fundacji działała szkoła dla chorych dzieci z pobliskiego szpitala diakonis ewangelickich oraz seminarium nauczycielskie. Zniszczona w marcu 1945. Po roku 1950 w jej miejscu powstała parterowa przyszpitalna przychodnia ortopedyczna z wytwórnią sprzętu ortopedycznego.
