KUDŁACIK LESZEK, bokser, olimpijczyk
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | '''LESZEK KUDŁACIK''' (11 X 1929 Nowy Dwór Mazowiecki – 30 VII 1993 Kraków), sportowiec, bokser, [[OLIMPIJCZYCY GDAŃSCY | olimpijczyk gdański]]. W Gdańsku z rodziną od 1945, ojciec Walenty pracował w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] jako nurek. Karierę sportową rozpoczął 6 X 1946 w Mewie Gdańsk-Nowy Port, od stycznia 1947 zawodnik [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanii Gdańsk]], trenowany był przez [[BIANGA JAN | Jana Biangę]]. Już w 1947 roku znalazł się w szerokiej kadrze Polski, mającej wyłonić uczestników turnieju bokserskiego na Igrzyska Olimpijskie w Londynie w 1948. <br/><br/> |
| + | W 1948 uczeń Gimnazjum Mechanicznego w Gdyni, w początkach 1949 podjął naukę w Świdnicy, dojeżdżał do Gdańska walczyć w barwach Gedanii w wybranych spotkaniach ligowych. Po zakończeniu sezonu 1948/1949 urlopowany przez klub na czas nauki, pod naciskiem Związkowej Rady Kultury Fizycznej otrzymał od władz Gedanii zgodę na przenosiny do Polonii Świdnica, w barwach której pierwszą walkę klubu stoczył 4 XII 1949. Od stycznia 1951 do jesieni 1952 ponownie w Gedanii, ukończył gdyńskie Gimnazjum Mechaniczne (technik mechanik). Od jesieni 1952 zawodnik Wisły Kraków, od 1956 Hutnika Kraków. <br/><br/> | ||
| + | Boksował w wadze koguciej, piórkowej, lekkiej i półśredniej. W 1948 mistrz Wybrzeża juniorów, w 1949 mistrz Wybrzeża seniorów w lekkiej, w 1954 mistrz Polski juniorów w piórkowej. W Mistrzostwach Polski, w barwach Gedanii, w 1949 i w 1951 brązowy medalista w lekkiej i mistrz Polski w lekkopółśredniej w 1952. W barwach Wisły Kraków mistrz Polski w lekkopółśredniej w 1954 i 1955, w 1953 w tej samej wadze brązowy medalista. W barwach Gedanii w 1951 mistrz w wadze lekkiej Zrzeszenia Kolejarz, z drużyną Gedanii drużynowy mistrz Polski w 1949 roku. <br/><br/> | ||
| + | Występował w reprezentacji Polski juniorów, między innymi 29 VIII i 1 IX 1948 we Wrocławiu i w Gdańsku w pierwszych po II wojnie światowej meczach tej reprezentacji, w spotkaniach z Czechosłowacją (13:3 i 9:7, obie walki w piórkowej wygrał z Valentem). 28 III 1954 w Krakowie wystąpił w młodzieżowej reprezentacji Polski, w spotkaniu z Belgią (16:4, wygrał w lekkopółśredniej). Jako reprezentant drużyny juniorów Gdańska wystąpił 24 III 1947 w Tczewie w spotkaniu z reprezentacją Pomorza (11:5, wygrał z Numrychem), jako reprezentant drużyny juniorów Wybrzeża 21 III 1948 w Elblągu w spotkaniu z reprezentacją Poznania (8:8, walkę wygrał). <br/><br/> | ||
| + | W pierwszej reprezentacji Polski seniorów w latach 1949–1955 wystąpił 16 razy (10 zwycięstw, sześć porażek). W 1952 był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach, 28 VII 1952 przegrał walkę eliminacyjną z Francuzem Welsmanem i odpadł z turnieju bokserskiego. <br/><br/> | ||
| + | Występował także w innych reprezentacjach kraju, w okresie „gdańskim”: 16 X 1947 w Gdańsku w spotkaniu reprezentacji Polski Północnej (Polska III) – ZSRR (2:14, wygrał w koguciej z Dutkowem), 25 X 1951 w Pradze w spotkaniu Polska II –Czechosłowacja II (10:10, w lekkopółśredniej wygrał z Versevskim). <br/><br/> | ||
| + | W reprezentacji Gdańska seniorów wystąpił w spotkaniach: 26 I 1947 z reprezentacją Łodzi (7:9, przegrał z Czarneckim w koguciej), 24 VIII 1947 w Tczewie z reprezentacją Bydgoszczy (5:11, wygrał w koguciej), 25 XI 1947 w Poznaniu z reprezentacja tego miasta (6:10, przegrał z Pankem), 29 IV 1948 w Gdańsku z reprezentacją Warszawy (5:11, przegrał z Wdowiakiem w piórkowej), 3 X 1948 w Katowicach w spotkaniu z reprezentacją Śląska (10:6, wygrał z Matlochem w lekkiej), 15 XI 1948 w Gdańsku z zespołem Lazzio Rzym (9:7, zremisował z Coluzzim), 27 XI 1948 w Łodzi z reprezentacją tego miasta (10:6, wygrał z Kawczyńskim), 30 IX 1951 w Gdańsku z reprezentacją Warszawy (6:14, przegrał z Pankem). <br/><br/> | ||
| + | W sierpniu 1953 uczestnik IV Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Budapeszcie, w turnieju bokserskim przegrał walkę o brązowy medal. W 1955 wdał się w bójkę w krakowskiej „Cyganerii” z patrolem Milicji Obywatelskiej, skazany został na rok więzienia i dożywotnią dyskwalifikację. Karierę oficjalnie zakończył 22 XI 1959. <br/><br/> | ||
| + | Stoczył 326 walk, 262 wygrał, 15 zremisował, 49 przegrał. Po zakończeniu kariery był instruktorem i trenerem między innymi Motoru Praszka. Zmarł nagle na atak serca. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:02, 9 sie 2021
LESZEK KUDŁACIK (11 X 1929 Nowy Dwór Mazowiecki – 30 VII 1993 Kraków), sportowiec, bokser, olimpijczyk gdański. W Gdańsku z rodziną od 1945, ojciec Walenty pracował w Stoczni Gdańskiej jako nurek. Karierę sportową rozpoczął 6 X 1946 w Mewie Gdańsk-Nowy Port, od stycznia 1947 zawodnik Gedanii Gdańsk, trenowany był przez Jana Biangę. Już w 1947 roku znalazł się w szerokiej kadrze Polski, mającej wyłonić uczestników turnieju bokserskiego na Igrzyska Olimpijskie w Londynie w 1948.
W 1948 uczeń Gimnazjum Mechanicznego w Gdyni, w początkach 1949 podjął naukę w Świdnicy, dojeżdżał do Gdańska walczyć w barwach Gedanii w wybranych spotkaniach ligowych. Po zakończeniu sezonu 1948/1949 urlopowany przez klub na czas nauki, pod naciskiem Związkowej Rady Kultury Fizycznej otrzymał od władz Gedanii zgodę na przenosiny do Polonii Świdnica, w barwach której pierwszą walkę klubu stoczył 4 XII 1949. Od stycznia 1951 do jesieni 1952 ponownie w Gedanii, ukończył gdyńskie Gimnazjum Mechaniczne (technik mechanik). Od jesieni 1952 zawodnik Wisły Kraków, od 1956 Hutnika Kraków.
Boksował w wadze koguciej, piórkowej, lekkiej i półśredniej. W 1948 mistrz Wybrzeża juniorów, w 1949 mistrz Wybrzeża seniorów w lekkiej, w 1954 mistrz Polski juniorów w piórkowej. W Mistrzostwach Polski, w barwach Gedanii, w 1949 i w 1951 brązowy medalista w lekkiej i mistrz Polski w lekkopółśredniej w 1952. W barwach Wisły Kraków mistrz Polski w lekkopółśredniej w 1954 i 1955, w 1953 w tej samej wadze brązowy medalista. W barwach Gedanii w 1951 mistrz w wadze lekkiej Zrzeszenia Kolejarz, z drużyną Gedanii drużynowy mistrz Polski w 1949 roku.
Występował w reprezentacji Polski juniorów, między innymi 29 VIII i 1 IX 1948 we Wrocławiu i w Gdańsku w pierwszych po II wojnie światowej meczach tej reprezentacji, w spotkaniach z Czechosłowacją (13:3 i 9:7, obie walki w piórkowej wygrał z Valentem). 28 III 1954 w Krakowie wystąpił w młodzieżowej reprezentacji Polski, w spotkaniu z Belgią (16:4, wygrał w lekkopółśredniej). Jako reprezentant drużyny juniorów Gdańska wystąpił 24 III 1947 w Tczewie w spotkaniu z reprezentacją Pomorza (11:5, wygrał z Numrychem), jako reprezentant drużyny juniorów Wybrzeża 21 III 1948 w Elblągu w spotkaniu z reprezentacją Poznania (8:8, walkę wygrał).
W pierwszej reprezentacji Polski seniorów w latach 1949–1955 wystąpił 16 razy (10 zwycięstw, sześć porażek). W 1952 był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach, 28 VII 1952 przegrał walkę eliminacyjną z Francuzem Welsmanem i odpadł z turnieju bokserskiego.
Występował także w innych reprezentacjach kraju, w okresie „gdańskim”: 16 X 1947 w Gdańsku w spotkaniu reprezentacji Polski Północnej (Polska III) – ZSRR (2:14, wygrał w koguciej z Dutkowem), 25 X 1951 w Pradze w spotkaniu Polska II –Czechosłowacja II (10:10, w lekkopółśredniej wygrał z Versevskim).
W reprezentacji Gdańska seniorów wystąpił w spotkaniach: 26 I 1947 z reprezentacją Łodzi (7:9, przegrał z Czarneckim w koguciej), 24 VIII 1947 w Tczewie z reprezentacją Bydgoszczy (5:11, wygrał w koguciej), 25 XI 1947 w Poznaniu z reprezentacja tego miasta (6:10, przegrał z Pankem), 29 IV 1948 w Gdańsku z reprezentacją Warszawy (5:11, przegrał z Wdowiakiem w piórkowej), 3 X 1948 w Katowicach w spotkaniu z reprezentacją Śląska (10:6, wygrał z Matlochem w lekkiej), 15 XI 1948 w Gdańsku z zespołem Lazzio Rzym (9:7, zremisował z Coluzzim), 27 XI 1948 w Łodzi z reprezentacją tego miasta (10:6, wygrał z Kawczyńskim), 30 IX 1951 w Gdańsku z reprezentacją Warszawy (6:14, przegrał z Pankem).
W sierpniu 1953 uczestnik IV Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Budapeszcie, w turnieju bokserskim przegrał walkę o brązowy medal. W 1955 wdał się w bójkę w krakowskiej „Cyganerii” z patrolem Milicji Obywatelskiej, skazany został na rok więzienia i dożywotnią dyskwalifikację. Karierę oficjalnie zakończył 22 XI 1959.
Stoczył 326 walk, 262 wygrał, 15 zremisował, 49 przegrał. Po zakończeniu kariery był instruktorem i trenerem między innymi Motoru Praszka. Zmarł nagle na atak serca.
