CYMANOWSKI JAN, ksiądz, administrator diecezji gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''JAN CYMANOWSKI''' (15 VIII 1888 Głupczyn, powiat Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościoła św. Franciszka]] w Gdańsku-[[EMAUS | Emaus]], administrator [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]]. Syn nauczyciela Ignacego Cymanowskiego i Balbiny z domu Gdaniec. Szkołę powszechną ukończył w Głupczynie. W latach 1901–1910 uczeń gimnazjum w Chojnicach. Kleryk seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 29 III 1914 uzyskał święcenia kapłańskie. Wikary w Czersku i w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościele św. Brygidy]] w Gdańsku, przez rok student [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. W latach 1916–1918 kapelan garnizonu w Gdańsku.<br/><br/> | '''JAN CYMANOWSKI''' (15 VIII 1888 Głupczyn, powiat Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościoła św. Franciszka]] w Gdańsku-[[EMAUS | Emaus]], administrator [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]]. Syn nauczyciela Ignacego Cymanowskiego i Balbiny z domu Gdaniec. Szkołę powszechną ukończył w Głupczynie. W latach 1901–1910 uczeń gimnazjum w Chojnicach. Kleryk seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 29 III 1914 uzyskał święcenia kapłańskie. Wikary w Czersku i w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościele św. Brygidy]] w Gdańsku, przez rok student [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. W latach 1916–1918 kapelan garnizonu w Gdańsku.<br/><br/> | ||
Po I wojnie światowej wikary w Czersku, Grudziądzu, Lubawie (1919-1920), Działdowie, Turowie (1920-1921), w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ | kościele św. Jadwigi Śląskiej]] w Gdańsku-[[NOWY PORT | Nowym Porcie]] (1921-1925), Kleszczewie, Dąbrówce, Pszczółkach (1928-1939). 9 XI 1939 został proboszczem kościoła św. Franciszka w Gdańsku-Emaus. Związany z kulturą niemiecką, nie brał udziału w pracach gdańskich organizacji polonijnych, miał naleciałości języka niemieckiego w mowie, co po II wojnie światowej zarzuciły mu władze administracyjne i czasowo wydaliły z Gdańska.<br/><br/> | Po I wojnie światowej wikary w Czersku, Grudziądzu, Lubawie (1919-1920), Działdowie, Turowie (1920-1921), w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ | kościele św. Jadwigi Śląskiej]] w Gdańsku-[[NOWY PORT | Nowym Porcie]] (1921-1925), Kleszczewie, Dąbrówce, Pszczółkach (1928-1939). 9 XI 1939 został proboszczem kościoła św. Franciszka w Gdańsku-Emaus. Związany z kulturą niemiecką, nie brał udziału w pracach gdańskich organizacji polonijnych, miał naleciałości języka niemieckiego w mowie, co po II wojnie światowej zarzuciły mu władze administracyjne i czasowo wydaliły z Gdańska.<br/><br/> | ||
| − | Od czerwca 1946 kapłan u sióstr szarytek w Żurawiej Kępie koło Świecia nad Wisłą, następnie administrator parafii Kleszczewo i Krąg koło Tucholi (1 IX 1946 – 1 VII 1948). Od 1 VII 1948 administrator [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY | kościoła Matki Boskiej Nieustającej Pomocy]] w Gdańsku-[[BRĘTOWO | Brętowie]], jednocześnie radca gdańskiej Kurii Biskupiej. Od 28 | + | Od czerwca 1946 kapłan u sióstr szarytek w Żurawiej Kępie koło Świecia nad Wisłą, następnie administrator parafii Kleszczewo i Krąg koło Tucholi (1 IX 1946 – 1 VII 1948). Od 1 VII 1948 administrator [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY | kościoła Matki Boskiej Nieustającej Pomocy]] w Gdańsku-[[BRĘTOWO | Brętowie]], jednocześnie radca gdańskiej Kurii Biskupiej. Od 28 XII 1949 do śmierci ponownie rządca kościoła św. Franciszka, członek Kolegium Konsultorów oraz Rady Administracyjnej Diecezji Gdańskiej. Ukończył odbudowę kościoła św. Franciszka ze zniszczeń wojennych.<br/><br/> |
Po pozbawieniu przez władze państwowe [[WRONKA ANDRZEJ | ks. Andrzeja Wronki]] funkcji administratora diecezji gdańskiej wybrany 26 I 1951 przez radę administracyjną diecezji infułatem i wikariuszem kapitulnym pełniącym obowiązki ordynariusza (wcześniej władze państwowe odrzuciły kandydatury [[KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI LEON | ks. Leon Kossaka-Główczewskiego]] i [[MIRYNOWSKI KAZIMIERZ | Kazimierza Mirynowskiego]]). Posiadał część uprawnień przysługujących biskupowi. Prawnie zatwierdzony 1 II 1951 przez prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zarządzał diecezją gdańską do 7 XII 1956, zastąpiony od 8 XII 1956 na fali odwilży popaździernikowej przez nominata papieskiego, bp. [[NOWICKI EDMUND | Edmunda Nowickiego]]. Wrócił do funkcji proboszcza parafii św. Franciszka. <br/><br/> | Po pozbawieniu przez władze państwowe [[WRONKA ANDRZEJ | ks. Andrzeja Wronki]] funkcji administratora diecezji gdańskiej wybrany 26 I 1951 przez radę administracyjną diecezji infułatem i wikariuszem kapitulnym pełniącym obowiązki ordynariusza (wcześniej władze państwowe odrzuciły kandydatury [[KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI LEON | ks. Leon Kossaka-Główczewskiego]] i [[MIRYNOWSKI KAZIMIERZ | Kazimierza Mirynowskiego]]). Posiadał część uprawnień przysługujących biskupowi. Prawnie zatwierdzony 1 II 1951 przez prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zarządzał diecezją gdańską do 7 XII 1956, zastąpiony od 8 XII 1956 na fali odwilży popaździernikowej przez nominata papieskiego, bp. [[NOWICKI EDMUND | Edmunda Nowickiego]]. Wrócił do funkcji proboszcza parafii św. Franciszka. <br/><br/> | ||
Przeprowadził Kościół gdański przez trudny okres dominacji stalinizmu w Polsce, kontynuując odbudowę gdańskich kościołów ze zniszczeń wojennych i chroniąc księży przed represjami władz. Między innymi doprowadził do przeprowadzenia remontu ze zniszczeń wojennych, otwarcia i poświęcenia [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku (17 XI 1955, odprawił w nim mszę, pierwsze od prawie 400 lat katolickie nabożeństwo w tej świątyni) oraz odnowienia wnętrza [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościoła (katedry) Trójcy Świętej]] w Gdańsku-[[OLIWA | Oliwie]] (1956). Powołany 8 XII 1964 przez papieża Jana XXIII do grona Szambelanów Papieskich, akt nominacyjny odczytał bp Edmund Nowicki w czasie uroczystości pogrzebowych na cmentarzu św. Franciszka ([[CMENTARZE NA SIEDLCACH | cmentarze na Siedlcach]]). {{author: AD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Przeprowadził Kościół gdański przez trudny okres dominacji stalinizmu w Polsce, kontynuując odbudowę gdańskich kościołów ze zniszczeń wojennych i chroniąc księży przed represjami władz. Między innymi doprowadził do przeprowadzenia remontu ze zniszczeń wojennych, otwarcia i poświęcenia [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku (17 XI 1955, odprawił w nim mszę, pierwsze od prawie 400 lat katolickie nabożeństwo w tej świątyni) oraz odnowienia wnętrza [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościoła (katedry) Trójcy Świętej]] w Gdańsku-[[OLIWA | Oliwie]] (1956). Powołany 8 XII 1964 przez papieża Jana XXIII do grona Szambelanów Papieskich, akt nominacyjny odczytał bp Edmund Nowicki w czasie uroczystości pogrzebowych na cmentarzu św. Franciszka ([[CMENTARZE NA SIEDLCACH | cmentarze na Siedlcach]]). {{author: AD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:48, 26 wrz 2021
JAN CYMANOWSKI (15 VIII 1888 Głupczyn, powiat Złotów – 6 II 1965 Gdańsk), proboszcz kościoła św. Franciszka w Gdańsku- Emaus, administrator diecezji gdańskiej. Syn nauczyciela Ignacego Cymanowskiego i Balbiny z domu Gdaniec. Szkołę powszechną ukończył w Głupczynie. W latach 1901–1910 uczeń gimnazjum w Chojnicach. Kleryk seminarium duchownego w Pelplinie, gdzie 29 III 1914 uzyskał święcenia kapłańskie. Wikary w Czersku i w kościele św. Brygidy w Gdańsku, przez rok student Technische Hochschule Danzig. W latach 1916–1918 kapelan garnizonu w Gdańsku.
Po I wojnie światowej wikary w Czersku, Grudziądzu, Lubawie (1919-1920), Działdowie, Turowie (1920-1921), w kościele św. Jadwigi Śląskiej w Gdańsku- Nowym Porcie (1921-1925), Kleszczewie, Dąbrówce, Pszczółkach (1928-1939). 9 XI 1939 został proboszczem kościoła św. Franciszka w Gdańsku-Emaus. Związany z kulturą niemiecką, nie brał udziału w pracach gdańskich organizacji polonijnych, miał naleciałości języka niemieckiego w mowie, co po II wojnie światowej zarzuciły mu władze administracyjne i czasowo wydaliły z Gdańska.
Od czerwca 1946 kapłan u sióstr szarytek w Żurawiej Kępie koło Świecia nad Wisłą, następnie administrator parafii Kleszczewo i Krąg koło Tucholi (1 IX 1946 – 1 VII 1948). Od 1 VII 1948 administrator kościoła Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Gdańsku- Brętowie, jednocześnie radca gdańskiej Kurii Biskupiej. Od 28 XII 1949 do śmierci ponownie rządca kościoła św. Franciszka, członek Kolegium Konsultorów oraz Rady Administracyjnej Diecezji Gdańskiej. Ukończył odbudowę kościoła św. Franciszka ze zniszczeń wojennych.
Po pozbawieniu przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora diecezji gdańskiej wybrany 26 I 1951 przez radę administracyjną diecezji infułatem i wikariuszem kapitulnym pełniącym obowiązki ordynariusza (wcześniej władze państwowe odrzuciły kandydatury ks. Leon Kossaka-Główczewskiego i Kazimierza Mirynowskiego). Posiadał część uprawnień przysługujących biskupowi. Prawnie zatwierdzony 1 II 1951 przez prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zarządzał diecezją gdańską do 7 XII 1956, zastąpiony od 8 XII 1956 na fali odwilży popaździernikowej przez nominata papieskiego, bp. Edmunda Nowickiego. Wrócił do funkcji proboszcza parafii św. Franciszka.
Przeprowadził Kościół gdański przez trudny okres dominacji stalinizmu w Polsce, kontynuując odbudowę gdańskich kościołów ze zniszczeń wojennych i chroniąc księży przed represjami władz. Między innymi doprowadził do przeprowadzenia remontu ze zniszczeń wojennych, otwarcia i poświęcenia kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku (17 XI 1955, odprawił w nim mszę, pierwsze od prawie 400 lat katolickie nabożeństwo w tej świątyni) oraz odnowienia wnętrza kościoła (katedry) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie (1956). Powołany 8 XII 1964 przez papieża Jana XXIII do grona Szambelanów Papieskich, akt nominacyjny odczytał bp Edmund Nowicki w czasie uroczystości pogrzebowych na cmentarzu św. Franciszka ( cmentarze na Siedlcach).
