CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZAROŚLAK
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZAROŚLAK. Szpitala Bonifratrów''', Zaroślak zewnętrzny, na skrzyżowaniu dróg w kierunku Oruni i w kierunku Olszynki, przy | + | '''CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZAROŚLAK. Szpitala Bonifratrów''', Zaroślak zewnętrzny, na skrzyżowaniu dróg w kierunku Oruni i w kierunku Olszynki, przy obecnej ul. Motławskiej, katolicki. Założony w zespole klasztornym i szpitalnym q bonifratrów wraz z ich osiedleniem się w latach 1645–1650. Istniał do początku XIX wieku. {{author: JWL}} <br /><br /> '''Szpitala św. Gertrudy''', katolicki, od połowy XVI wieku ewangelicki. Powstał po przenosinach q szpitala św. Gertrudy w 1563, założony między miejską fosą a głównym traktem prowadzącym w kierunku Oruni (obecnie Trakt św. Wojciecha). Działał do początku XX wieku. {{author: JWL}} <br /><br /> '''Nowy Menonicki, Zbawiciela i św. Jana''' (Neuer-Kirchhof, Mennoniten-Kirchhof, St. Salvator-Kirchhof, St. Johannis-Kirchhof), przy Schwarzes Meer, Bischofsgasse, Salvatorgasse (ul. Na Stoku, ul. Salwator), ewangelicki. Początkowo część nekropolii założona po zarazie w roku 1620, w miejscu istniejących u stóp Biskupiej Górki cegielni i bielnika, następnie funkcjonował jako cmentarz gminy ewangelickiej należącej do q kościoła Zbawiciela (Neuer-Kirchof). Do początku XVIII wieku drugie (po obszarze przy Grodzisku) największe miejsce pochówków w Gdańsku, oprócz parafian kościoła Zbawiciela chowano tu także ubogich mieszkańców miasta, bez względu na przynależność parafialną i wyznaniową. Na przełomie XVIII i XIX wieku uważany za najpiękniejszy w Gdańsku, z wieloma wspaniałymi grobowcami bogatego mieszczaństwa. Od przełomu XVII i XVIII wieku przyjmował także pochówki q menonitów. Początkowo przeznaczono dla nich kwatery w południowej części cmentarza zwane Mennoniten-Kirchhof, później St. Salvator-Kirchhof, następnie w północnej, zwane St. Johannis-Kirchhof (q kościół św. Jana – zgodnie z tendencją do monopolizowania przez konkretne kościoły menonickich pochówków – był bowiem świątynią, w której menonici musieli zgłaszać pochówki). W roku 1919 uznane za przepełnione, służyły gdańskim kościołom ewangelickim do 1945. Cmentarz św. Jana zajmował działkę o powierzchni 0,4 ha w kształcie nieregularnego wieloboku, wydłużonego w kierunku wschodnio-zachodnim. W tym kierunku, pośrodku założenia, biegła główna aleja. Od strony wschodniej, na jej przedłużeniu, znajdowała się kładka na Kanale Raduni. Od głównej alei w połowie długości, w kierunku północnym, ku ul. Salwator, prowadziła aleja boczna. W latach 70. XX wieku zbudowano tu szkołę i szkolne boisko. Cmentarz Zbawiciela zajmował działkę o powierzchni 1,2 ha w kształcie nieregularnego wieloboku (zbliżonego do trapezu). Główna aleja w kierunku wschodnio-zachodnim usytuowana była pośrodku założenia, a równoległa do niej aleja boczna znajdowała się w części południowej. W latach 70. XX wieku przez jego teren przeprowadzono kolektor ściekowy. {{author: JWL}} <br /><br /> '''Zbawiciela Stary''' (Alter-Kirchhof, Alter Salvator, St. Salvator-Kirchhof), ewangelicki. Powstał na zachodnim brzegu Kanału Raduni, u wylotu traktu prowadzącego w kierunku Oruni w 1635, wraz z kościołem Zbawiciela. Widoczny na planach miasta od roku 1658, początkowo jako prostokątna działka równoległa, a od 1795 prostopadła do Kanału Raduni. Utracił znaczenie w 2. połowie XVIII wieku, kiedy odbywały się już tylko sporadyczne pochówki w grobowcach rodzinnych (ostatni odnotowany w 1807). Określenie „stary” otrzymał po roku 1697, w związku z budową nowego kościoła Zbawiciela i powstaniem nowego cmentarza tego kościoła (q cmentarze na Chełmie). {{author: JWL}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:08, 8 maj 2013
CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZAROŚLAK. Szpitala Bonifratrów, Zaroślak zewnętrzny, na skrzyżowaniu dróg w kierunku Oruni i w kierunku Olszynki, przy obecnej ul. Motławskiej, katolicki. Założony w zespole klasztornym i szpitalnym q bonifratrów wraz z ich osiedleniem się w latach 1645–1650. Istniał do początku XIX wieku.
Szpitala św. Gertrudy, katolicki, od połowy XVI wieku ewangelicki. Powstał po przenosinach q szpitala św. Gertrudy w 1563, założony między miejską fosą a głównym traktem prowadzącym w kierunku Oruni (obecnie Trakt św. Wojciecha). Działał do początku XX wieku.
Nowy Menonicki, Zbawiciela i św. Jana (Neuer-Kirchhof, Mennoniten-Kirchhof, St. Salvator-Kirchhof, St. Johannis-Kirchhof), przy Schwarzes Meer, Bischofsgasse, Salvatorgasse (ul. Na Stoku, ul. Salwator), ewangelicki. Początkowo część nekropolii założona po zarazie w roku 1620, w miejscu istniejących u stóp Biskupiej Górki cegielni i bielnika, następnie funkcjonował jako cmentarz gminy ewangelickiej należącej do q kościoła Zbawiciela (Neuer-Kirchof). Do początku XVIII wieku drugie (po obszarze przy Grodzisku) największe miejsce pochówków w Gdańsku, oprócz parafian kościoła Zbawiciela chowano tu także ubogich mieszkańców miasta, bez względu na przynależność parafialną i wyznaniową. Na przełomie XVIII i XIX wieku uważany za najpiękniejszy w Gdańsku, z wieloma wspaniałymi grobowcami bogatego mieszczaństwa. Od przełomu XVII i XVIII wieku przyjmował także pochówki q menonitów. Początkowo przeznaczono dla nich kwatery w południowej części cmentarza zwane Mennoniten-Kirchhof, później St. Salvator-Kirchhof, następnie w północnej, zwane St. Johannis-Kirchhof (q kościół św. Jana – zgodnie z tendencją do monopolizowania przez konkretne kościoły menonickich pochówków – był bowiem świątynią, w której menonici musieli zgłaszać pochówki). W roku 1919 uznane za przepełnione, służyły gdańskim kościołom ewangelickim do 1945. Cmentarz św. Jana zajmował działkę o powierzchni 0,4 ha w kształcie nieregularnego wieloboku, wydłużonego w kierunku wschodnio-zachodnim. W tym kierunku, pośrodku założenia, biegła główna aleja. Od strony wschodniej, na jej przedłużeniu, znajdowała się kładka na Kanale Raduni. Od głównej alei w połowie długości, w kierunku północnym, ku ul. Salwator, prowadziła aleja boczna. W latach 70. XX wieku zbudowano tu szkołę i szkolne boisko. Cmentarz Zbawiciela zajmował działkę o powierzchni 1,2 ha w kształcie nieregularnego wieloboku (zbliżonego do trapezu). Główna aleja w kierunku wschodnio-zachodnim usytuowana była pośrodku założenia, a równoległa do niej aleja boczna znajdowała się w części południowej. W latach 70. XX wieku przez jego teren przeprowadzono kolektor ściekowy.
Zbawiciela Stary (Alter-Kirchhof, Alter Salvator, St. Salvator-Kirchhof), ewangelicki. Powstał na zachodnim brzegu Kanału Raduni, u wylotu traktu prowadzącego w kierunku Oruni w 1635, wraz z kościołem Zbawiciela. Widoczny na planach miasta od roku 1658, początkowo jako prostokątna działka równoległa, a od 1795 prostopadła do Kanału Raduni. Utracił znaczenie w 2. połowie XVIII wieku, kiedy odbywały się już tylko sporadyczne pochówki w grobowcach rodzinnych (ostatni odnotowany w 1807). Określenie „stary” otrzymał po roku 1697, w związku z budową nowego kościoła Zbawiciela i powstaniem nowego cmentarza tego kościoła (q cmentarze na Chełmie).
