ZIELENIEWSKI SŁAWOMIR, sportowiec, trener, działacz

Wersja z 12:33, 10 sie 2021

SŁAWOMIR ZIELENIEWSKI (16 IV 1914 Mierzwice, powiat łosicki nad Bugiem – 24 X 1994 Gdańsk), sportowiec (głównie pchnięcie kula, rzut młotem), trener, działacz sportowy. Ukończył gimnazjum w Sokołowie Podlaskim. Studiował w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie (później Akademia Wychowania Fizycznego).

Przed rokiem 1939 lekkoatleta warszawskich klubów: SKS Grażyna (1934–1935), AKS (1935) i Polonii (1936–1939). W 1934 w zimowych mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą (12,86), w 1938 zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski w pchnięciu kulą, zdobył też w tej konkurencji wicemistrzostwo Warszawy. Do wybuchu wojny jego rekord życiowy w kuli wynosił 14,08. W Polonii Warszawa pełnił także funkcję trenera sekcji lekkoatletycznej. Od września 1938 pracował jako wojewódzki instruktor wychowania fizycznego w Kielcach, między innymi przygotowywał projekt utworzenia Kieleckiego Okręgowego Związku Lekkoatletyki.

W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej na Kielecczyźnie i Podlasiu (ps. Zgraja, Vis, Ran). W 1945 brał udział (jako niezrzeszony) w pierwszych po II wojnie światowej Mistrzostwach Warszawy, zajmując trzecie miejsce w skoku wzwyż (150 cm). Skierowany do Gdańska, od 7 VIII 1945 członek pierwszego Zarządu klubu sportowego Lechia Gdańsk i Okręgowego Związku Lekkoatletycznego (we wrześniu 1945 roku jego kapitan sportowy, w latach 1981–1984 i 1988–1992 – prezes). We wrześniu 1945, na zebraniu reaktywującym Polski Związek Lekkoatletyczny, wybrany został członkiem Komisji Rewizyjnej. Od 1951 zasiadał w składzie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Trenerów Lekkoatletycznych. Jednocześnie do 1952 roku czynny zawodnik Lechii Gdańsk, między innymi podczas zimowych Mistrzostw Polski w 1946 i w 1947 zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą, w 1950 i 1951 brązowy medalista. W rzucie młotem w 1950 i 1952 wicemistrz Polski, w 1953 mistrz Zrzeszenia Budowlani. Był mistrz Wybrzeża w pchnięciu kulą (1948, 1949), w rzucie dyskiem (1949) i w rzucie młotem (1949, 1951, 1952). Reprezentant kraju i reprezentant Gdańska (między innymi w spotkaniu 7 IV 1946 Gdańsk – Olsztyn 58,5:50,5 drugi w pchnięciu kulą).

Równocześnie w latach 1945–1959 trener w Lechii Gdańsk, kierownik wyszkolenia w Wojewódzkim Ośrodku Szkolenia Sportowego, od 1952 nauczyciel, zastępca dyrektora i kierownik Wydziału LA w gdańskim Technikum Wychowania Fizycznego, w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego, Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego i Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu (AWFiS), od roku 1959 doktor (obrona na WSWF Wrocław, na podstawie pracy: Zmiany sił i mocy pod wpływem ćwiczeń dynamicznych i statycznych specjalnych), następnie trener klasy „S”, od 1972 docent gdańskiej AWFiS, dyrektor Instytutu Sportu, prodziekan. Jeden z animatorów powstania w Gdańsku (1956, przy Lechii Gdańsk) sekcji rugby.

W latach 1956–1969 trener polskiej kadry olimpijskiej i narodowej miotaczy. Jako trener uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (1956), Rzymie (1960), Tokio (1964), Meksyku (1968), Monachium (1972) i Moskwie (1980). Jako trener miotaczy uczestniczył w Mistrzostwach Europy w Sztokholmie (1958), Belgradzie (1962), Budapeszcie (1966) i Helsinkach (1970). Od 1 I 1977 na emeryturze. Od 1977 do 1992 prezes Gdańskiego Okręgowego Związku LA.

Wychowawca między innymi mistrza olimpijskiego w pchnięciu kulą Władysława Komara, olimpijczyka Stanisława Lubiejewskiego (rzut młotem), dyskobola Jerzego Klockowskiego, Jerzego Korcha (który już w 1954 odebrał mu rekord Wybrzeża w rzucie młotem – 49,91), Edmunda Antczaka i innych.

Autor podręcznika Pchnięcie kulą (1964), współautor (z Bogdanem Masłowskim) podręcznika Rzut młotem (1964), współautor (z Zygmuntem Szelestem i Ryszardem Żukowskim) skryptu Metodyki nauczania rzutów lekkoatletycznych (1976, 1988). Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, medalem „Za zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego”, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). Miał córkę Ewę Paszkowską i syna Tomasza.

Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. W latach 1999–2007 w Skórczu odbywał się memoriał jego imienia; jego imię nosi stadion lekkoatletyczny przy AWFiS.BŚ