ZIENIAWA RYSZARD, judoka, trener
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Ryszard_Zieniawa.jpg|thumb|Z uroczystości pogrzebowych Ryszarda Zieniawy]] | [[File:Ryszard_Zieniawa.jpg|thumb|Z uroczystości pogrzebowych Ryszarda Zieniawy]] | ||
| − | '''RYSZARD ZIENIAWA''' (ur. 1 II 1933 Równe, Wołyń – 15 V 2020), judoka, trener, twórca gdańskiego judo, 7. dan od Światowej Federacji Judo | + | '''RYSZARD ZIENIAWA''' (ur. 1 II 1933 Równe, Wołyń – 15 V 2020), judoka, trener, twórca gdańskiego judo, 7. dan od Światowej Federacji Judo. Od 1945 roku mieszkał w Sopocie, od 1948 mieszkaniec Gdańska. Absolwent Technikum Wychowania Fizycznego w Gdańsku ([[AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO I SPORTU IM. JĘDRZEJA ŚNIADECKIEGO | Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu]]), studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Uprawiał lekkoatletykę (Spójnia Gdańsk, przełom lat 40. i 50.), narciarstwo biegowe ([[LECHIA | Lechia Gdańsk]], I połowa lat 50.), żeglarstwo (YKP Sopot, 1953–1963), wspinaczkę górską (1954–1994) i rugby w pierwszoligowej Lechii Gdańsk, gdzie grał na pozycji młynarza (1956).<br/><br/> |
| − | + | Po służbie wojskowej w Jeleniej Górze, gdzie zetknął się z judo, w 1954 roku założyciel, zawodnik i trener Zryw TWF Gdańsk (Technikum Wychowania Fizycznego), z którego następnie wyodrębniły się sekcje judo Spójni Gdańsk (1956) i Wybrzeża Gdańsk (1958). W obu (Spójnia 1956–1958, Wybrzeże 1958–1969) pełnił podwójną funkcję – zawodnika i trenera. Jedenastokrotny mistrz Polski seniorów w rywalizacji indywidualnej (1957–1962, 1960–1963 w kategorii open, 1964 w wadze średniej), karierę zakończył w 1969 roku.<br/><br/> | |
W latach 1959–1964 trener kadry narodowej, funkcję pełnił społecznie. W latach 1969–1991 trener Wybrzeża Gdańsk. W okresie 1980–1991 ponownie trener kadry narodowej, już jako szkoleniowiec etatowy. W latach 1991–1993 dyrektor Departamentu Kultury Fizycznej i Sportu w Urzędzie Kultury Fizycznej w Warszawie; na początku lat 90. XX wieku z jego inicjatywy przy Szkole im. Jana de la Salle w Gdańsku powstała hala do sztuk walki; kilka lat później założył tu UKS Budokan, w którym szkoli młodzież w judo; współpracował z Polskim Związkiem Judo jako konsultant kadry narodowej. W latach 1957–1976 i 1988–1994 był członkiem zarządu Polskiego Związku Judo.<br/><br/> | W latach 1959–1964 trener kadry narodowej, funkcję pełnił społecznie. W latach 1969–1991 trener Wybrzeża Gdańsk. W okresie 1980–1991 ponownie trener kadry narodowej, już jako szkoleniowiec etatowy. W latach 1991–1993 dyrektor Departamentu Kultury Fizycznej i Sportu w Urzędzie Kultury Fizycznej w Warszawie; na początku lat 90. XX wieku z jego inicjatywy przy Szkole im. Jana de la Salle w Gdańsku powstała hala do sztuk walki; kilka lat później założył tu UKS Budokan, w którym szkoli młodzież w judo; współpracował z Polskim Związkiem Judo jako konsultant kadry narodowej. W latach 1957–1976 i 1988–1994 był członkiem zarządu Polskiego Związku Judo.<br/><br/> | ||
Jego podopieczni zdobyli łącznie 42 medale igrzysk olimpijskich (IO), mistrzostw świata i Europy, w tym Waldemar Legień złoty medal na IO w Seulu w 1988 roku. Wśród jego wychowanków – medalistów imprez najwyższej rangi – znaleźli się także gdańszczanie: mistrz Europy [[REITER ANTONI FRANCISZEK | Antoni Reiter]], multimedalista (dwa medale olimpijskie, sześć mistrzostw świata i Europy) [[PAWŁOWSKI JANUSZ | Janusz Pawłowski]], Andrzej Sądej, Andrzej Dziemianiuk, Jerzy Kolanowski i Krzysztof Kamiński; na początku ich kariery trenował też późniejszych mistrzów świata – Rafała Kubackiego i Pawła Nastulę, który został również mistrzem olimpijskim. Pod jego wodzą reprezentacja Polski zajęła drugie miejsce w prestiżowym turnieju Jigoro Kano w Japonii (1986); prowadzeni przez niego zawodnicy Zrywu TWF Gdańsk, Spójni Gdańsk i Wybrzeża Gdańsk zdobyli 171 medali mistrzostw Polski seniorów i juniorów.<br/><br/> | Jego podopieczni zdobyli łącznie 42 medale igrzysk olimpijskich (IO), mistrzostw świata i Europy, w tym Waldemar Legień złoty medal na IO w Seulu w 1988 roku. Wśród jego wychowanków – medalistów imprez najwyższej rangi – znaleźli się także gdańszczanie: mistrz Europy [[REITER ANTONI FRANCISZEK | Antoni Reiter]], multimedalista (dwa medale olimpijskie, sześć mistrzostw świata i Europy) [[PAWŁOWSKI JANUSZ | Janusz Pawłowski]], Andrzej Sądej, Andrzej Dziemianiuk, Jerzy Kolanowski i Krzysztof Kamiński; na początku ich kariery trenował też późniejszych mistrzów świata – Rafała Kubackiego i Pawła Nastulę, który został również mistrzem olimpijskim. Pod jego wodzą reprezentacja Polski zajęła drugie miejsce w prestiżowym turnieju Jigoro Kano w Japonii (1986); prowadzeni przez niego zawodnicy Zrywu TWF Gdańsk, Spójni Gdańsk i Wybrzeża Gdańsk zdobyli 171 medali mistrzostw Polski seniorów i juniorów.<br/><br/> | ||
W latach 1993–1995 był trenerem walki wręcz i wspinaczki w Dowództwie Wojsk Nadwislańskich, w 1996–2002 wykładowcą judo w Wyższej Szkole K.F. na Taiwanie, 1996–2002 prowadził wykłady w [[AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO I SPORTU IM. JĘDRZEJA ŚNIADECKIEGO | Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu]] w Gdańsku, w 1999–2000 był wicedyrektorem Departamentu Sportu UKFiS w Warszawie.<br/><br/> | W latach 1993–1995 był trenerem walki wręcz i wspinaczki w Dowództwie Wojsk Nadwislańskich, w 1996–2002 wykładowcą judo w Wyższej Szkole K.F. na Taiwanie, 1996–2002 prowadził wykłady w [[AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO I SPORTU IM. JĘDRZEJA ŚNIADECKIEGO | Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu]] w Gdańsku, w 1999–2000 był wicedyrektorem Departamentu Sportu UKFiS w Warszawie.<br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2010 został uhonorowany miejscem w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie. Pochowany 19 VI 2020 na [[CMENTARZ ŁOSTOWICKI| cmentarzu Łostowickim]]. {{author: PR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2010 został uhonorowany miejscem w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie. Pochowany 19 VI 2020 na [[CMENTARZ ŁOSTOWICKI| cmentarzu Łostowickim]]. {{author: PR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 21:04, 9 sie 2021
RYSZARD ZIENIAWA (ur. 1 II 1933 Równe, Wołyń – 15 V 2020), judoka, trener, twórca gdańskiego judo, 7. dan od Światowej Federacji Judo. Od 1945 roku mieszkał w Sopocie, od 1948 mieszkaniec Gdańska. Absolwent Technikum Wychowania Fizycznego w Gdańsku ( Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu), studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Uprawiał lekkoatletykę (Spójnia Gdańsk, przełom lat 40. i 50.), narciarstwo biegowe ( Lechia Gdańsk, I połowa lat 50.), żeglarstwo (YKP Sopot, 1953–1963), wspinaczkę górską (1954–1994) i rugby w pierwszoligowej Lechii Gdańsk, gdzie grał na pozycji młynarza (1956).
Po służbie wojskowej w Jeleniej Górze, gdzie zetknął się z judo, w 1954 roku założyciel, zawodnik i trener Zryw TWF Gdańsk (Technikum Wychowania Fizycznego), z którego następnie wyodrębniły się sekcje judo Spójni Gdańsk (1956) i Wybrzeża Gdańsk (1958). W obu (Spójnia 1956–1958, Wybrzeże 1958–1969) pełnił podwójną funkcję – zawodnika i trenera. Jedenastokrotny mistrz Polski seniorów w rywalizacji indywidualnej (1957–1962, 1960–1963 w kategorii open, 1964 w wadze średniej), karierę zakończył w 1969 roku.
W latach 1959–1964 trener kadry narodowej, funkcję pełnił społecznie. W latach 1969–1991 trener Wybrzeża Gdańsk. W okresie 1980–1991 ponownie trener kadry narodowej, już jako szkoleniowiec etatowy. W latach 1991–1993 dyrektor Departamentu Kultury Fizycznej i Sportu w Urzędzie Kultury Fizycznej w Warszawie; na początku lat 90. XX wieku z jego inicjatywy przy Szkole im. Jana de la Salle w Gdańsku powstała hala do sztuk walki; kilka lat później założył tu UKS Budokan, w którym szkoli młodzież w judo; współpracował z Polskim Związkiem Judo jako konsultant kadry narodowej. W latach 1957–1976 i 1988–1994 był członkiem zarządu Polskiego Związku Judo.
Jego podopieczni zdobyli łącznie 42 medale igrzysk olimpijskich (IO), mistrzostw świata i Europy, w tym Waldemar Legień złoty medal na IO w Seulu w 1988 roku. Wśród jego wychowanków – medalistów imprez najwyższej rangi – znaleźli się także gdańszczanie: mistrz Europy Antoni Reiter, multimedalista (dwa medale olimpijskie, sześć mistrzostw świata i Europy) Janusz Pawłowski, Andrzej Sądej, Andrzej Dziemianiuk, Jerzy Kolanowski i Krzysztof Kamiński; na początku ich kariery trenował też późniejszych mistrzów świata – Rafała Kubackiego i Pawła Nastulę, który został również mistrzem olimpijskim. Pod jego wodzą reprezentacja Polski zajęła drugie miejsce w prestiżowym turnieju Jigoro Kano w Japonii (1986); prowadzeni przez niego zawodnicy Zrywu TWF Gdańsk, Spójni Gdańsk i Wybrzeża Gdańsk zdobyli 171 medali mistrzostw Polski seniorów i juniorów.
W latach 1993–1995 był trenerem walki wręcz i wspinaczki w Dowództwie Wojsk Nadwislańskich, w 1996–2002 wykładowcą judo w Wyższej Szkole K.F. na Taiwanie, 1996–2002 prowadził wykłady w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, w 1999–2000 był wicedyrektorem Departamentu Sportu UKFiS w Warszawie.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). W 2010 został uhonorowany miejscem w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie. Pochowany 19 VI 2020 na cmentarzu Łostowickim.
