DZIEWICKI JERZY, dziennikarz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | '''JERZY DZIEWICKI''' (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] i [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]. W 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”.<br/><br/> |
| + | W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie. <br/><br/> | ||
| + | Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. W [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] wszedł w konflikt z władzami [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]: na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po powrocie do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]], od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika [[GŁOS STOCZNIOWCA | „Głos Stoczniowca”]].<br/><br/> | ||
| + | Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]] w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:28, 4 lis 2021
JERZY DZIEWICKI (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” i „Głosu Wybrzeża”. W 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”.
W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie.
Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. W marcu 1968 wszedł w konflikt z władzami Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej: na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po powrocie do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w „Tygodniku Morskim”, od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika „Głos Stoczniowca”.
Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie stanu wojennego zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy kościele św. Mikołaja w Gdańsku.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.
