URBANOWICZ WITOLD JAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Witold_Urbanowicz.jpg|thumb|Grobowiec rodzinny na Cmentarzu Witomińskim]] | [[File:Witold_Urbanowicz.jpg|thumb|Grobowiec rodzinny na Cmentarzu Witomińskim]] | ||
| − | '''WITOLD JAN URBANOWICZ''' (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych. Po maturze uzyskanej w Zgierzu, w latach | + | '''WITOLD JAN URBANOWICZ''' (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Po maturze uzyskanej w Zgierzu, od 1925 do 1928 służył w Polskiej Marynarce Wojennej (PMW), starszy marynarz. W latach 1929–1937 studiował na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], z przerwami na staże w PMW (odbył pięć rejsów na ORP „Wildze”) i finansowanych przez marynarkę pobytów w stoczniach francuskich (między innymi w 1934 roku był w St. Nazaire przy budowie transatlantyku „Normandia”, w 1935 w Hawrze przy budowie polskiego stawiacza min ORP „Gryf”). W 1932 był współzałożycielem gdańskiego oddziału [[AKADEMICKI ZWIĄZEK MORSKI | Akademickiego Związku Morskiego]], w sekcji wioślarskiej uzyskał patent jachtowego kapitana żeglugi małej. W 1937 został inżynierem budowy okrętów.<br/><br/> |
Pracował następnie w Gdyni, w przedsiębiorstwach armatorskich Żegluga Polska i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA; jako referent do spraw nowego tonażu opiniował zakupy, brał udział w tworzeniu pierwszych polskich projektów statków towarowych i pasażerskich (motorowca pasażersko-towarowego „Warszawa II”). <br/><br/> | Pracował następnie w Gdyni, w przedsiębiorstwach armatorskich Żegluga Polska i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA; jako referent do spraw nowego tonażu opiniował zakupy, brał udział w tworzeniu pierwszych polskich projektów statków towarowych i pasażerskich (motorowca pasażersko-towarowego „Warszawa II”). <br/><br/> | ||
| − | W 1939 roku brał udział w obronie Helu, | + | W 1939 roku brał udział w obronie Helu, od października przebywał w obozie jenieckim w Granicznej Wsi koło Gdańska, zwolniony w styczniu 1940 z nakazem pracy w stoczni w Gdyni, uciekł do Generalnego Gubernatorstwa. Od 1942 był żołnierzem Armii Krajowej, w strukturach „Alfy” – Wydział Marynarki Wojennej (pseudonim „Nurt”), otrzymał zadanie przygotowania planu rozbudowy polskiego przemysłu okrętowego po wojnie. Walczył w powstaniu warszawskim.<br/><br/> |
| − | + | Od stycznia 1945 przebywał w Bydgoszczy gdzie organizował tzw. grupę stoczniową [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupy Operacyjnej]] Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu, która w 1945 zabezpieczała majątek stoczni gdańskich. Od czerwca 1945 do marca 1950 był dyrektorem technicznym, następnie naczelnym [[ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]. Przeforsował projekt budowy statków dla polskiej floty w polskich stoczniach, bez zagranicznych zamówień. W 1950 roku organizował Morski Instytut Techniczny ([[INSTYTUT MORSKI | Instytut Morski]]), w którym do 1951 pełnił funkcję p.o. dyrektora, następnie do 1966 dyrektora do spraw naukowych.<br/><br/> | |
| + | W latach 1949-1990 pracował na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury]] PG, gdzie od 1966 był profesorem tytularnym (profesor magister inżynier) i gdzie zainicjował nową dyscypliny naukową: architekturę okrętów. Był pierwszym kierownikiem prowadzonego w latach 1974–1982 unikatowego na skalę kraju Podyplomowego Studium Architektury Okrętów, Portów i Przemysłu ([[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Architektury PG]]). W 1991 roku został doktorem honoris causa PG. <br/><br/> | ||
Autor książek, między innymi ''Jak powstaje statek'' (1952), ''Architektura okrętów'' (1959, wydanie zmienione: 1965), ''Transatlantyki: zarys ich dziejów i techniki'' (1977). <br/><br/> | Autor książek, między innymi ''Jak powstaje statek'' (1952), ''Architektura okrętów'' (1959, wydanie zmienione: 1965), ''Transatlantyki: zarys ich dziejów i techniki'' (1977). <br/><br/> | ||
W latach 1945–1970 mieszkał w Gdańsku, następnie w Gdyni. Pochowany na gdyńskim Cmentarzu Witomińskim. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W latach 1945–1970 mieszkał w Gdańsku, następnie w Gdyni. Pochowany na gdyńskim Cmentarzu Witomińskim. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:49, 29 sie 2021
WITOLD JAN URBANOWICZ (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Po maturze uzyskanej w Zgierzu, od 1925 do 1928 służył w Polskiej Marynarce Wojennej (PMW), starszy marynarz. W latach 1929–1937 studiował na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej Technische Hochschule Danzig, z przerwami na staże w PMW (odbył pięć rejsów na ORP „Wildze”) i finansowanych przez marynarkę pobytów w stoczniach francuskich (między innymi w 1934 roku był w St. Nazaire przy budowie transatlantyku „Normandia”, w 1935 w Hawrze przy budowie polskiego stawiacza min ORP „Gryf”). W 1932 był współzałożycielem gdańskiego oddziału Akademickiego Związku Morskiego, w sekcji wioślarskiej uzyskał patent jachtowego kapitana żeglugi małej. W 1937 został inżynierem budowy okrętów.
Pracował następnie w Gdyni, w przedsiębiorstwach armatorskich Żegluga Polska i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA; jako referent do spraw nowego tonażu opiniował zakupy, brał udział w tworzeniu pierwszych polskich projektów statków towarowych i pasażerskich (motorowca pasażersko-towarowego „Warszawa II”).
W 1939 roku brał udział w obronie Helu, od października przebywał w obozie jenieckim w Granicznej Wsi koło Gdańska, zwolniony w styczniu 1940 z nakazem pracy w stoczni w Gdyni, uciekł do Generalnego Gubernatorstwa. Od 1942 był żołnierzem Armii Krajowej, w strukturach „Alfy” – Wydział Marynarki Wojennej (pseudonim „Nurt”), otrzymał zadanie przygotowania planu rozbudowy polskiego przemysłu okrętowego po wojnie. Walczył w powstaniu warszawskim.
Od stycznia 1945 przebywał w Bydgoszczy gdzie organizował tzw. grupę stoczniową Morskiej Grupy Operacyjnej Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu, która w 1945 zabezpieczała majątek stoczni gdańskich. Od czerwca 1945 do marca 1950 był dyrektorem technicznym, następnie naczelnym Zjednoczenia Stoczni Polskich. Przeforsował projekt budowy statków dla polskiej floty w polskich stoczniach, bez zagranicznych zamówień. W 1950 roku organizował Morski Instytut Techniczny ( Instytut Morski), w którym do 1951 pełnił funkcję p.o. dyrektora, następnie do 1966 dyrektora do spraw naukowych.
W latach 1949-1990 pracował na Wydziale Architektury PG, gdzie od 1966 był profesorem tytularnym (profesor magister inżynier) i gdzie zainicjował nową dyscypliny naukową: architekturę okrętów. Był pierwszym kierownikiem prowadzonego w latach 1974–1982 unikatowego na skalę kraju Podyplomowego Studium Architektury Okrętów, Portów i Przemysłu ( Wydział Architektury PG). W 1991 roku został doktorem honoris causa PG.
Autor książek, między innymi Jak powstaje statek (1952), Architektura okrętów (1959, wydanie zmienione: 1965), Transatlantyki: zarys ich dziejów i techniki (1977).
W latach 1945–1970 mieszkał w Gdańsku, następnie w Gdyni. Pochowany na gdyńskim Cmentarzu Witomińskim.
