EGGERT JOHANN CARL WILHELM, fortepianmistrz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JOHANN CARL WILHELM EGGERT''' (31 V 1827 Gdańsk – 8 XI 1895 Gdańsk), fortepianmistrz, organmistrz. Syn Carla Simona (ok. X 1794 – 9 VII 1831) organisty [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] i regulatora carillonu zegara | + | '''JOHANN CARL WILHELM EGGERT''' (31 V 1827 Gdańsk – 8 XI 1895 Gdańsk), fortepianmistrz, organmistrz. Syn Carla Simona (ok. X 1794 – 9 VII 1831) drugiego organisty [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] i regulatora carillonu zegara [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] Gdańska oraz poślubionej przez niego 5 XI 1826 w kościele NMP Sabiny Renaty z domu Gröning. <br/><br/> |
| + | Od około 1857 roku notowany jako stroiciel i reparator, od około 1890 właściciel składu fortepianów. W 1877 roku wygłosił odczyt ''Erfindung und Vervollkommnung des Klaviers''. W 1870 naprawiał klawikord z 1754 roku należący do Johanna Adolfa Hassa z Hamburga (obecnie w Muzeum Instrumentów w Poznaniu, nr inw. MNP I 1481). Był autorem zaginionego w czasie II wojny światowej rękopisu na temat gdańskich budowniczych instrumentów z lat 1741–1895 (2 tomy, 600 stron, rysunki, przykłady nutowe, reklamy i fotografie). {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:25, 12 cze 2021
JOHANN CARL WILHELM EGGERT (31 V 1827 Gdańsk – 8 XI 1895 Gdańsk), fortepianmistrz, organmistrz. Syn Carla Simona (ok. X 1794 – 9 VII 1831) drugiego organisty kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i regulatora carillonu zegara Ratusza Głównego Miasta Gdańska oraz poślubionej przez niego 5 XI 1826 w kościele NMP Sabiny Renaty z domu Gröning.
Od około 1857 roku notowany jako stroiciel i reparator, od około 1890 właściciel składu fortepianów. W 1877 roku wygłosił odczyt Erfindung und Vervollkommnung des Klaviers. W 1870 naprawiał klawikord z 1754 roku należący do Johanna Adolfa Hassa z Hamburga (obecnie w Muzeum Instrumentów w Poznaniu, nr inw. MNP I 1481). Był autorem zaginionego w czasie II wojny światowej rękopisu na temat gdańskich budowniczych instrumentów z lat 1741–1895 (2 tomy, 600 stron, rysunki, przykłady nutowe, reklamy i fotografie).
