BLOKI LENINGRADZKIE
(wstawianie_ilustracji (13.10.2020)) |
|||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
'''BLOKI LENINGRADZKIE''', [[PRZYMORZE | Przymorze Wielkie]], ul. Kołobrzeska 54, 56, 58. Trzy dziewięciopiętrowe bloki typu 1-LG-600, opracowanego w latach 1966–1968 przez Lenprojekt przy Ludowym Komisariacie Budownictwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), wykonane z prefabrykatów przez Kombinat Budownictwa Mieszkaniowego w Leningradzie-Awtowo (DSK-3). W oficjalnej propagandzie dar zaprzyjaźnionego Leningradu (obecnie Petersburg w Rosji) dla stoczniowców Gdańska, mający pomóc miastu w rozwiązaniu kłopotów mieszkaniowych. W rzeczywistości strona polska pokryła około 60% wszystkich kosztów. | '''BLOKI LENINGRADZKIE''', [[PRZYMORZE | Przymorze Wielkie]], ul. Kołobrzeska 54, 56, 58. Trzy dziewięciopiętrowe bloki typu 1-LG-600, opracowanego w latach 1966–1968 przez Lenprojekt przy Ludowym Komisariacie Budownictwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), wykonane z prefabrykatów przez Kombinat Budownictwa Mieszkaniowego w Leningradzie-Awtowo (DSK-3). W oficjalnej propagandzie dar zaprzyjaźnionego Leningradu (obecnie Petersburg w Rosji) dla stoczniowców Gdańska, mający pomóc miastu w rozwiązaniu kłopotów mieszkaniowych. W rzeczywistości strona polska pokryła około 60% wszystkich kosztów. | ||
Według wzorca (nieznacznie w Polsce zmienionego) każdy blok miał 114 m długości, 11,7 m szerokości, 37 tys. m³ kubatury i 9290 m² powierzchni użytkowej. W bloku było pięć klatek i łącznie 179 mieszkań: 35 jednopokojowych z kuchnią (o powierzchni 30,7 m²), 54 dwupokojowe (43,7 m²), 89 trzypokojowych (60, m²), jedno czteropokojowe (78 m²). Budynki nie wymagały otynkowania, jedynie zewnętrznego malowania. W Polsce w tym samym czasie powstały podobne bloki w Szczecinie (15), w Policach (5) i Świnoujściu (4). <br/><br/> | Według wzorca (nieznacznie w Polsce zmienionego) każdy blok miał 114 m długości, 11,7 m szerokości, 37 tys. m³ kubatury i 9290 m² powierzchni użytkowej. W bloku było pięć klatek i łącznie 179 mieszkań: 35 jednopokojowych z kuchnią (o powierzchni 30,7 m²), 54 dwupokojowe (43,7 m²), 89 trzypokojowych (60, m²), jedno czteropokojowe (78 m²). Budynki nie wymagały otynkowania, jedynie zewnętrznego malowania. W Polsce w tym samym czasie powstały podobne bloki w Szczecinie (15), w Policach (5) i Świnoujściu (4). <br/><br/> | ||
| − | Prace wstępne przy gdańskiej budowie (przygotowanie terenu) rozpoczęto w lipcu 1971 | + | Prace wstępne przy gdańskiej budowie (przygotowanie terenu) rozpoczęto w lipcu 1971. Od 9 VIII 1971 m/s „Starachowice” z Polskiej Żeglugi Morskiej transportował z Leningradu gotowe prefabrykaty (odbył piętnaście rejsów, kursując co dziesięć dni). Pierwsze elementy przewieziono z Nowego Portu na plac budowy samochodami Gdańskiego Przedsiębiorstwa Transportu Budowlanego 24 VIII 1971 roku. Tam były montowane przez Gdańskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego przez mieszane ekipy polsko-radzieckie (około 40–50 monterów z Leningradu pod kierunkiem inż. O. Nowikowa). Z ZSRR pochodziły wiszące rusztowania i dwa dźwigi, sprowadzone drogą morską 12 VIII 1971 i przetransportowane w częściach z Nowego Portu 800-metrową kolumną samochodów. Montaż pierwszego bloku rozpoczęto 10 IX 1971, w lutym 1972 wprowadzili się pierwsi lokatorzy. 22 IV 1972 uroczyście pożegnano budowniczych z ZSRR. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] |
Wersja z 15:40, 6 sie 2022
BLOKI LENINGRADZKIE, Przymorze Wielkie, ul. Kołobrzeska 54, 56, 58. Trzy dziewięciopiętrowe bloki typu 1-LG-600, opracowanego w latach 1966–1968 przez Lenprojekt przy Ludowym Komisariacie Budownictwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), wykonane z prefabrykatów przez Kombinat Budownictwa Mieszkaniowego w Leningradzie-Awtowo (DSK-3). W oficjalnej propagandzie dar zaprzyjaźnionego Leningradu (obecnie Petersburg w Rosji) dla stoczniowców Gdańska, mający pomóc miastu w rozwiązaniu kłopotów mieszkaniowych. W rzeczywistości strona polska pokryła około 60% wszystkich kosztów.
Według wzorca (nieznacznie w Polsce zmienionego) każdy blok miał 114 m długości, 11,7 m szerokości, 37 tys. m³ kubatury i 9290 m² powierzchni użytkowej. W bloku było pięć klatek i łącznie 179 mieszkań: 35 jednopokojowych z kuchnią (o powierzchni 30,7 m²), 54 dwupokojowe (43,7 m²), 89 trzypokojowych (60, m²), jedno czteropokojowe (78 m²). Budynki nie wymagały otynkowania, jedynie zewnętrznego malowania. W Polsce w tym samym czasie powstały podobne bloki w Szczecinie (15), w Policach (5) i Świnoujściu (4).
Prace wstępne przy gdańskiej budowie (przygotowanie terenu) rozpoczęto w lipcu 1971. Od 9 VIII 1971 m/s „Starachowice” z Polskiej Żeglugi Morskiej transportował z Leningradu gotowe prefabrykaty (odbył piętnaście rejsów, kursując co dziesięć dni). Pierwsze elementy przewieziono z Nowego Portu na plac budowy samochodami Gdańskiego Przedsiębiorstwa Transportu Budowlanego 24 VIII 1971 roku. Tam były montowane przez Gdańskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego przez mieszane ekipy polsko-radzieckie (około 40–50 monterów z Leningradu pod kierunkiem inż. O. Nowikowa). Z ZSRR pochodziły wiszące rusztowania i dwa dźwigi, sprowadzone drogą morską 12 VIII 1971 i przetransportowane w częściach z Nowego Portu 800-metrową kolumną samochodów. Montaż pierwszego bloku rozpoczęto 10 IX 1971, w lutym 1972 wprowadzili się pierwsi lokatorzy. 22 IV 1972 uroczyście pożegnano budowniczych z ZSRR.
