PROWE FERDINAND CARL, kupiec, armator
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Prowe Ferdinand Carl.JPG|thumb|Ferdinand Carl Prowe]] | [[File: Prowe Ferdinand Carl.JPG|thumb|Ferdinand Carl Prowe]] | ||
| − | '''FERDINAND CARL PROWE''' (2 XII 1825 Toruń – 13 III 1863 Gdańsk), kupiec, armator. Syn toruńskiego piekarza Friedricha. Zawodu uczył się w firmie wuja w Toruniu, odbył staż w Ozorkowie koło Łodzi. W Gdańsku od około 1850 roku, w 1853 założył małą firmę handlową. Żonaty z Marią Caroliną (11 IV 1837 Gdańsk – 3 IV 1886 Neapol), córką [[BULCKE CARL HEINRICH jr | Karla Heinricha Bulckego]], po roku 1855 z pomocą finansową teścia przekształcił i uruchomił dużą firmę spedytorsko-maklerską [[FERDINAND PROWE, firma | Ferdinand Prowe]], istniejącą w Gdańsku do marca 1945, następnie kontynuującą działalność w Niemczech. Prowadził interesy z armatorem L.F. Mathiesem z Hamburga, którego statki utrzymywały stałe połączenia z | + | '''FERDINAND CARL PROWE''' (2 XII 1825 Toruń – 13 III 1863 Gdańsk), kupiec, armator. Syn toruńskiego piekarza Friedricha. Zawodu uczył się w firmie wuja w Toruniu, odbył staż w Ozorkowie koło Łodzi. W Gdańsku od około 1850 roku, w 1853 założył małą firmę handlową. Żonaty z Marią Caroliną (11 IV 1837 Gdańsk – 3 IV 1886 Neapol), córką [[BULCKE CARL HEINRICH jr | Karla Heinricha Bulckego]], po roku 1855 z pomocą finansową teścia przekształcił i uruchomił dużą firmę spedytorsko-maklerską [[FERDINAND PROWE, firma | Ferdinand Prowe]], istniejącą w Gdańsku do marca 1945, następnie kontynuującą działalność w Niemczech. Prowadził interesy z armatorem L.F. Mathiesem z Hamburga, którego statki utrzymywały stałe połączenia z Gdańskiem. W 1858 roku utworzył i współfinansował wydawnictwo [[DANZIGER ZEITUNG (II) | „Danziger Zeitung”]].<br/><br/> |
Syn Max Ferdinand (28 III 1858 Gdańsk – 15 VIII 1936 Achern, Badenia-Wirtembergia) był niemieckim kontradmirałem, drugi, Hermann (22 I 1861 Gdańsk – 3 X 1910 Honduras), po studiach w Zurychu (1879–1881) i w Berlinie u prof. Rudolfa Virchova, od 1883 był lekarzem pracującym w Ameryce Południowej (Lima, Peru) i Środkowej (Gwatemala, Salwador, Honduras), córka Marie Louise Prowe (1859–1943) była nauczycielką w Moskwie i Rio de Janeiro, osiadła we Włoszech, gdzie w 1915 założył tygodnik „Bocca della Verità”. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Syn Max Ferdinand (28 III 1858 Gdańsk – 15 VIII 1936 Achern, Badenia-Wirtembergia) był niemieckim kontradmirałem, drugi, Hermann (22 I 1861 Gdańsk – 3 X 1910 Honduras), po studiach w Zurychu (1879–1881) i w Berlinie u prof. Rudolfa Virchova, od 1883 był lekarzem pracującym w Ameryce Południowej (Lima, Peru) i Środkowej (Gwatemala, Salwador, Honduras), córka Marie Louise Prowe (1859–1943) była nauczycielką w Moskwie i Rio de Janeiro, osiadła we Włoszech, gdzie w 1915 założył tygodnik „Bocca della Verità”. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:58, 13 maj 2021
FERDINAND CARL PROWE (2 XII 1825 Toruń – 13 III 1863 Gdańsk), kupiec, armator. Syn toruńskiego piekarza Friedricha. Zawodu uczył się w firmie wuja w Toruniu, odbył staż w Ozorkowie koło Łodzi. W Gdańsku od około 1850 roku, w 1853 założył małą firmę handlową. Żonaty z Marią Caroliną (11 IV 1837 Gdańsk – 3 IV 1886 Neapol), córką Karla Heinricha Bulckego, po roku 1855 z pomocą finansową teścia przekształcił i uruchomił dużą firmę spedytorsko-maklerską Ferdinand Prowe, istniejącą w Gdańsku do marca 1945, następnie kontynuującą działalność w Niemczech. Prowadził interesy z armatorem L.F. Mathiesem z Hamburga, którego statki utrzymywały stałe połączenia z Gdańskiem. W 1858 roku utworzył i współfinansował wydawnictwo „Danziger Zeitung”.
Syn Max Ferdinand (28 III 1858 Gdańsk – 15 VIII 1936 Achern, Badenia-Wirtembergia) był niemieckim kontradmirałem, drugi, Hermann (22 I 1861 Gdańsk – 3 X 1910 Honduras), po studiach w Zurychu (1879–1881) i w Berlinie u prof. Rudolfa Virchova, od 1883 był lekarzem pracującym w Ameryce Południowej (Lima, Peru) i Środkowej (Gwatemala, Salwador, Honduras), córka Marie Louise Prowe (1859–1943) była nauczycielką w Moskwie i Rio de Janeiro, osiadła we Włoszech, gdzie w 1915 założył tygodnik „Bocca della Verità”.
