METEOR, okręt hydrograficzny (1924)
(Utworzył nową stronę „{{paper}} '''„METEOR”''', okręt hydrograficzny {{author: OM}} Category: Hasła w przygotowaniu”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''„METEOR”''', okręt hydrograficzny | + | '''„METEOR”''', okręt hydrograficzny. Zbudowany jako kanonierka w [[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stoczni Cesarskiej]] dla Kaiserliche Marine. Zamówiony w 1913 roku jako „Kanonenboot C” planowana do służby na Dalekim Wschodzie (kolonia Kiauczou). Położenie stępki miało miejsce 26 II 1914, wodowanie 18 I 1915, nieukończona przed końcem I wojny światowej. Pod koniec 1919 jednostkę przeholowano do stoczni Reichswerft w Wilhelmshaven, gdzie został ukończony dla Reichsmarine jako okręt hydrograficzny i ochrony rybołówstwa. Wszedł do służby 15 XI 1924. <br/><br/> |
| − | {{author: OM}} | + | Od 16 IV 1925 do 2 VI 1927 pod dowództwem kmdr Fritza Spießa przeprowadził tzw. Niemiecką Ekspedycję Atlantycką. Przebył podczas niej 67535 Mm i zbadał duży obszaru dna Oceanu Atlantyckiego, odkrywając między innymi podwodną górę, nazwaną na cześć okrętu (ang. Great Meteor Seamount, 29°57′10.6″N 28°35′31.3″W). W latach 1930–1934 zmodernizowany w stoczni Deutsche Werke Kiel (Kilonia). 8 IX 1939 przeniesiony do rezerwy, cumował w Wilhelmshaven. Przywrócony do służby 2 IV 1940, początkowo stacjonował w Aarhus (Dania), od grudnia 1942 w Kirkenes (Norwegia), od kwietnia do września 1944 w Gdyni, następnie w Eckernförde. <br/><br/> |
| − | [[Category: | + | W celu uniknięcia przekazania aliantom w ramach podziału Kriegsmarine, 27 IX 1945 przekazany Deutsche Hydrographische Institut w Kilonii, w grudniu 1945 przyznany jednak w ramach reparacji ZSRR. Przejęty przez Rosjan 17 VI 1946 z mieszaną załogą (dowódca Niemiec, kpt. Erich Voelz), 1 XI 1946 wszedł do służby we Flocie Północnej jako okręt hydrograficzny „Ekwator”. Od lipca 1957 do 1959 prowadził badanie dna Oceanu Atlantyckiego w ramach Międzynarodowego Roku Geofizyki. Od listopada 1968 hulk koszarowy „PKZ-34” we Flocie Bałtyckiej, istniał jeszcze w 1972, zapewne wkrótce później oddany na złom.<br/><br/> |
| + | Wyporność konstrukcyjna 1179, pełna 1504 t; wymiary: długość całkowita 71,5 m, na linii wodnej 67 m; szerokość 10,2 m; zanurzenie normalne 3,1, średnie 3,6, maksymalne 4,3 m; napęd: dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy 1550 KM, cztery kotły; prędkość maksymalna 11,5 węzła; zasięg: 3650 Mm przy prędkości 10 węzłów; załoga 124-138 ludzi. Po modernizacji w 1934: napęd dwie maszyny dieslowe MAN, 8-cylindrowe, o mocy efektywnej 2200 KM; prędkość maksymalna 14,5 węzła; zasięg 10000 Mm przy 9 węzłach; uzbrojenie: planowane cztery działa 105 mm SK L/45; po ukończeniu nieuzbrojona (brak zgody Aliantów), od 1934: pojedyncze działo przeciwlotnicze 88 mm SK L/45 C 13, dwa działka przeciwlotnicze 20 mm FlaMG L/65 C 30. <br/><br/> {{author: OM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 14:41, 15 lis 2019
„METEOR”, okręt hydrograficzny. Zbudowany jako kanonierka w Stoczni Cesarskiej dla Kaiserliche Marine. Zamówiony w 1913 roku jako „Kanonenboot C” planowana do służby na Dalekim Wschodzie (kolonia Kiauczou). Położenie stępki miało miejsce 26 II 1914, wodowanie 18 I 1915, nieukończona przed końcem I wojny światowej. Pod koniec 1919 jednostkę przeholowano do stoczni Reichswerft w Wilhelmshaven, gdzie został ukończony dla Reichsmarine jako okręt hydrograficzny i ochrony rybołówstwa. Wszedł do służby 15 XI 1924.
Od 16 IV 1925 do 2 VI 1927 pod dowództwem kmdr Fritza Spießa przeprowadził tzw. Niemiecką Ekspedycję Atlantycką. Przebył podczas niej 67535 Mm i zbadał duży obszaru dna Oceanu Atlantyckiego, odkrywając między innymi podwodną górę, nazwaną na cześć okrętu (ang. Great Meteor Seamount, 29°57′10.6″N 28°35′31.3″W). W latach 1930–1934 zmodernizowany w stoczni Deutsche Werke Kiel (Kilonia). 8 IX 1939 przeniesiony do rezerwy, cumował w Wilhelmshaven. Przywrócony do służby 2 IV 1940, początkowo stacjonował w Aarhus (Dania), od grudnia 1942 w Kirkenes (Norwegia), od kwietnia do września 1944 w Gdyni, następnie w Eckernförde.
W celu uniknięcia przekazania aliantom w ramach podziału Kriegsmarine, 27 IX 1945 przekazany Deutsche Hydrographische Institut w Kilonii, w grudniu 1945 przyznany jednak w ramach reparacji ZSRR. Przejęty przez Rosjan 17 VI 1946 z mieszaną załogą (dowódca Niemiec, kpt. Erich Voelz), 1 XI 1946 wszedł do służby we Flocie Północnej jako okręt hydrograficzny „Ekwator”. Od lipca 1957 do 1959 prowadził badanie dna Oceanu Atlantyckiego w ramach Międzynarodowego Roku Geofizyki. Od listopada 1968 hulk koszarowy „PKZ-34” we Flocie Bałtyckiej, istniał jeszcze w 1972, zapewne wkrótce później oddany na złom.
Wyporność konstrukcyjna 1179, pełna 1504 t; wymiary: długość całkowita 71,5 m, na linii wodnej 67 m; szerokość 10,2 m; zanurzenie normalne 3,1, średnie 3,6, maksymalne 4,3 m; napęd: dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy 1550 KM, cztery kotły; prędkość maksymalna 11,5 węzła; zasięg: 3650 Mm przy prędkości 10 węzłów; załoga 124-138 ludzi. Po modernizacji w 1934: napęd dwie maszyny dieslowe MAN, 8-cylindrowe, o mocy efektywnej 2200 KM; prędkość maksymalna 14,5 węzła; zasięg 10000 Mm przy 9 węzłach; uzbrojenie: planowane cztery działa 105 mm SK L/45; po ukończeniu nieuzbrojona (brak zgody Aliantów), od 1934: pojedyncze działo przeciwlotnicze 88 mm SK L/45 C 13, dwa działka przeciwlotnicze 20 mm FlaMG L/65 C 30.
