PAŃSTWOWA RZEMIEŚLNICZA SZKOŁA DOKSZTAŁCAJĄCA

[[File:Siedziba Państwowej Rzemieślniczej Szkoły Dokształcającej, 1897.JPG|thumb|Siedziba Państwowej Rzemieślniczej Szkoły Dokształcającej, 1897]]PAŃSTWOWA RZEMIEŚLNICZA SZKOŁA DOKSZTAŁCAJĄCA (Staatliche Forbildungs- und Gewerkschule), od 1 IV 1901 do 1945 Miejska Szkoła Handlowo-Rzemieślnicza (Städtische Handels- und Gewerbeschule). Powołana przez administrację państw. 1 X 1892 w celu zapewnienia, zgodnie z obowiązującą w państwie niem. ustawą oświat. z 30 III 1892 (Ortsstatut), możliwości obowiązkowego kształcenia się młodzieży do 17 r. życia. 1 IV 1901 przejęta została przez miejskie władze oświat., zmieniając swą nazwę. W pierwszym okresie mieściła się w wynajętych pomieszczeniach Domu Rzemiosł (Gewerbehaus) przy Heilige-Geist-Gasse 82 (ul. św. Ducha). 5 VI 1897 otrzymała dostosowany do potrzeb dydaktycznych nowy gmach szkolny przy An der Großen Mühle 11/13 (ul. Wielkie Młyny, róg ob. ul. Rajskiej), w którym funkcjonowała do 1945. Miała odpłatnie zapewnić możliwość zdobycia profesji oraz dokształcania się młodzieży męskiej, uczącej się już po szkole powszechnej profesji. Realizowano to gł. poprzez organizowanie kursów ogólnokształcących (z jęz. niem. i rachunków) oraz branżowych w zakresie różnych, najbardziej popularnych zawodów. W zależności od poziomu kształcenia przygotowywały one młodzież do egzaminów czeladniczych  lub mistrzowskich. W 1903 na 112 kursach, gł. popołudniowych, uczyło się 3008 chłopców, rok później na 146 kursach już 3108, zliczając 88 klas z nauką jęz. niem. i rachunków. Podobnie było i w latach następnych. Uczniem szkoły po 1930 był q Bruno Zwarra. Koszt nauki wynosił w 1905 w zależności od kursu od 1,5 do 4 marek za semestr. Istniała możliwość otrzymania stypendium, które fundowały gł. pryw. i państw. przedsięb. Drugi nurt kształcenia o mniejszym zakresie stanowiła nauka w systemie stacjonarnym w specjalistycznych klasach z 40-godzinnym programem tygodniowym, w tym w zakresie rzemiosła artyst. Klasa ta włączona została w ramy szkoły 1895–96. Po 1925 nadzór merytoryczny nad jej funkcjonowaniem sprawował z ramienia władz oświat. II WMG dr Arno Schmidt, który także pracował tu jako pedagog. W 1935 szkoła prowadziła naukę w specjalistycznych klasach:  Szkoła Rzemieślnicza (Gewerbliche Berufsschule), Szkoła Handl. (Kaufmännische Berufsschule), Szkoła dla Pracujących (Berufsschule für ungelernte Arbeiter), Szkoła Drogistyczna (Drogistenfachschule), Szkoła Rzemiosła Artystycznego (Kunstgewerbeschule), Szkoła zawodowa dla Palaczy CO i Maszynistów (Werkmeisterschule, Heizer- und Maschinistenschule), Szkoła dla Wolnych Słuchaczy (Freiwiliger Unterricht). Instytucja zatrudniała, obok etatowych pedagogów (jęz. niem., rachunki, artyści plastycy, architekci), rocznie na zlecenie ponad 100 nauczycieli specjalistów danej branży, np. w 1908 – 26 techników i 107 nauczycieli zawodu oraz jęz. niem., 1914 odpowiednio 33 i 137, 1921 – 33 i 166. {{author: MrGl }} z Dyrektorzy Państwowej Rzemieślniczej Szkoły Dokształcającej{{author: }} [[Category: Encyklopedia]]