TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Leopold_Taraszkieewicz.png|thumb|Leopold Taraszkiewicz]] | [[File:Leopold_Taraszkieewicz.png|thumb|Leopold Taraszkiewicz]] | ||
| − | '''LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ''' (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt. W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury | + | '''LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ''' (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury PG. Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 roku zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych]], 1956–1957 na Politechnice Szczecińskiej.<br/><br/> |
| + | Od 1965 roku doktor na podstawie pracy ''Wpływ ruchu turystycznego na ukształtowanie nadmorskich miejscowości (w świetle analizy wartości turystycznych strefy nadmorskiej województwa gdańskiego)''. W 1967 roku odbył półroczny staż w Instytucie Architektury Ion Mincu w Bukareszcie. Od 1982 na etacie docenta PG, kierownik Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. Od 1989 profesor nadzwyczajny PG, w okresie 1989–2002 prodziekan do spraw naukowych Wydziału Architektury. <br/><br/> | ||
W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W Gdańsku wedle jego projektów powstały kościoły [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO | Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego]] (1971–1976), [[KOŚCIÓŁ OPATRZNOŚCI BOŻEJ | Opatrzności Bożej]] (1984–1988), [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ SALETYŃSKIEJ | Matki Boskiej Saletyńskiej]] (1988–1995, z synem Antonim) (1988–1995), przebudowano wnętrza kościołów [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA I ŚW. JANA BOSKO | Najświętszego Serca Jezusa i św. Jana Bosko]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANDRZEJA BOBOLI | św. Andrzeja Boboli]] (1966–1974), wykonano ołtarz w [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościele św. Stanisława Biskupa Męczennika]] (1986–1987).<br/><br/> | W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W Gdańsku wedle jego projektów powstały kościoły [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO | Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego]] (1971–1976), [[KOŚCIÓŁ OPATRZNOŚCI BOŻEJ | Opatrzności Bożej]] (1984–1988), [[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ SALETYŃSKIEJ | Matki Boskiej Saletyńskiej]] (1988–1995, z synem Antonim) (1988–1995), przebudowano wnętrza kościołów [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA I ŚW. JANA BOSKO | Najświętszego Serca Jezusa i św. Jana Bosko]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANDRZEJA BOBOLI | św. Andrzeja Boboli]] (1966–1974), wykonano ołtarz w [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościele św. Stanisława Biskupa Męczennika]] (1986–1987).<br/><br/> | ||
| − | W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże. Od 1972 roku członek kościelnych komisji związanych ze współczesną sztuką sakralną [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], a od 1976 również pelplińskiej. Otrzymał między innymi odznaczenia: Benemerenti przyznane przez papieża Pawła VI (1977), imienia św. Brata Alberta, a także [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medal Księcia Mściwoja II]] (2010). Pochowany na [[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarzu komunalnym w Oliwie]]. {{author: ALP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże. Od 1972 roku członek kościelnych komisji związanych ze współczesną sztuką sakralną [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], a od 1976 również pelplińskiej.<br/><br/> |
| + | Otrzymał między innymi odznaczenia: Benemerenti przyznane przez papieża Pawła VI (1977), imienia św. Brata Alberta, a także [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medal Księcia Mściwoja II]] (2010). Pochowany na [[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarzu komunalnym w Oliwie]]. {{author: ALP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:21, 4 kwi 2021
LEOPOLD WITOLD TARASZKIEWICZ (11 IX 1925 Szumsk koło Wilna – 12 X 2014 Gdańsk), architekt, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). W czasie II wojny światowej przyjęty na Wydział Budowlany Wyższej Szkoły Technicznej w Wilnie. W latach 1945–1950 studiował na Wydziale Architektury PG. Na IV roku studiów rozpoczął pracę w biurze Miastoprojekt, gdzie później był głównym projektantem. Od 1951 roku zatrudniony na PG w Katedrze Projektowania Architektury Miejskiej. Równolegle w latach 1952–1954 pracował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, 1956–1957 na Politechnice Szczecińskiej.
Od 1965 roku doktor na podstawie pracy Wpływ ruchu turystycznego na ukształtowanie nadmorskich miejscowości (w świetle analizy wartości turystycznych strefy nadmorskiej województwa gdańskiego). W 1967 roku odbył półroczny staż w Instytucie Architektury Ion Mincu w Bukareszcie. Od 1982 na etacie docenta PG, kierownik Katedry Architektury Mieszkaniowej Wydziału Architektury PG. Od 1989 profesor nadzwyczajny PG, w okresie 1989–2002 prodziekan do spraw naukowych Wydziału Architektury.
W jego twórczości przeważają dzieła użyteczności publicznej, głównie świątynie i związana z nimi zabudowa. W dorobku twórczym znajduje się ponad 70 projektów, z których wiele zrealizowano. Do ważniejszych należą: kościoły w śródmieściu Gdyni (1959, z Janem Borowskim), Gdyni-Grabówku (1960–1967), Elblągu (1974), Rumi (1979), Śmiłowicach (1980), Tomaszowie Mazowieckim (1983), zespoły sakralne – Tczew-Suchostrzygi (1978, 1982–1998 z Andrzejem Rożeńskim) i w Aleksandrowie Kujawskim (1985). W Gdańsku wedle jego projektów powstały kościoły Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego (1971–1976), Opatrzności Bożej (1984–1988), Matki Boskiej Saletyńskiej (1988–1995, z synem Antonim) (1988–1995), przebudowano wnętrza kościołów Najświętszego Serca Jezusa i św. Jana Bosko, św. Andrzeja Boboli (1966–1974), wykonano ołtarz w kościele św. Stanisława Biskupa Męczennika (1986–1987).
W latach 1971–1974 wchodził w skład Zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział Wybrzeże. Od 1972 roku członek kościelnych komisji związanych ze współczesną sztuką sakralną diecezji gdańskiej, a od 1976 również pelplińskiej.
Otrzymał między innymi odznaczenia: Benemerenti przyznane przez papieża Pawła VI (1977), imienia św. Brata Alberta, a także „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Medal Księcia Mściwoja II (2010). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Oliwie.
