ROGOCZ ROMAN HUBERT, piłkarz, trener
m |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 roku odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji.<br/><br/> | '''ROMAN HUBERT ROGOCZ''' (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 roku odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji.<br/><br/> | ||
| − | Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947 roku, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]], w latach 1952-1988 w [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych]]. Od listopada 1947 zawodnik,napastnik [[LECHIA | Lechii]]. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w roku 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 roku decyzją władz Zrzeszenia Budowlami oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1: 2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); Gdańsk–Kadra Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii - 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii | + | Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947 roku, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]], w latach 1952-1988 w [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych]]. Od listopada 1947 zawodnik, napastnik [[LECHIA | Lechii]]. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w roku 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 roku decyzją władz Zrzeszenia Budowlami oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1: 2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); Gdańsk–Kadra Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii - 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii – 27, dwie przypisane, niepewne). W 1948 roku w biegu ulicznym w Gdańsku o Puchar [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]] w kategorii seniorów zajął 13 miejsce (na ponad 100 startujących).<br/><br/> |
Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia-Lech Poznań (2:0). Od 1961 roku szkolił młodzież, | Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia-Lech Poznań (2:0). Od 1961 roku szkolił młodzież, | ||
(między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4 miejsce, do finałów awansował też w 1970 roku). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961-1962 (od IV kolejki, od IX samodzielnie) - spadek z ekstraklasy i sezonie 1971-1972 - awans z III do II ligi. Od 1972 pełnił rolę konsultanta piłki nożnej w Lechii.<br/><br/> | (między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4 miejsce, do finałów awansował też w 1970 roku). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961-1962 (od IV kolejki, od IX samodzielnie) - spadek z ekstraklasy i sezonie 1971-1972 - awans z III do II ligi. Od 1972 pełnił rolę konsultanta piłki nożnej w Lechii.<br/><br/> | ||
W 2011 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem Lechii Gdańsk 60-lecia. Pochowany na cmentarzu Garnizonowym (zob. [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA (Z ANIOŁKAMI). ZESPÓŁ PRZY GRODZISKU | cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku]]). {{author: PCH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 2011 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem Lechii Gdańsk 60-lecia. Pochowany na cmentarzu Garnizonowym (zob. [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA (Z ANIOŁKAMI). ZESPÓŁ PRZY GRODZISKU | cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku]]). {{author: PCH}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:47, 18 sty 2020
ROMAN HUBERT ROGOCZ (9 VIII 1926 Królewska Huta / Chorzów – 7 II 2013 Gdańsk), piłkarz. Karierę rozpoczął przed II wojną światową w trampkarzach AKS Chorzów. Po ukończeniu technikum górniczego w 1944 roku odmówił pracy pod ziemią – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Przez Francję przedostał się do Włoch, wstąpił do armii gen. Andersa. Służył w 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej jako mechanik. We Włoszech i Wielkiej Brytanii uczestniczył w meczach reprezentacji dywizji.
Do Polski (do Chorzowa) wrócił w maju 1947 roku, od końca października w Gdańsku, zatrudniony oficjalnie w Biurze Odbudowy Portów, w latach 1952-1988 w Przedsiębiorstwie Robót Czerpalnych i Podwodnych. Od listopada 1947 zawodnik, napastnik Lechii. Współautor pierwszego awansu Lechii do I ligi (1948), przez wiele lat najlepszy jej strzelec (w meczu z Pomorzaninem Toruń 15 VIII 1951 strzelił 6 bramek). Finalista Pucharu Polski w roku 1955, brązowy medalista Mistrzostw Polski w 1956. W listopadzie 1950 roku decyzją władz Zrzeszenia Budowlami oddelegowany do wzmocnienia walczącego o pozostanie w I lidze zespołu Budowlani Chorzów. Brał udział w spotkaniach tego klubu z CWKS Warszawa (5 listopada, 1:0), ze Związkowcem Kraków (12 listopada; 6:1, bramka) i z Górnikiem Bytom (19 listopada, 1: 2, bramka). Reprezentant Gdańska w spotkaniach 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin 6:0 (2 bramki); Gdańsk–Kadra Polski 4:3 (2 bramki), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań 2:1, 8 X 1950 Łódź–Gdańsk 3:2, 21 VII 1953 Gdańsk-Łódź 3:0 (bramka), 1 V 1956 Gdańsk–Poznań 3:4 (bramka), 31 V 1959 Gdańsk II–Olsztyn 4:1 (bramka). Łącznie w I lidze rozegrał 106 spotkań (w Lechii - 103), strzelił 29 bramek (dla Lechii – 27, dwie przypisane, niepewne). W 1948 roku w biegu ulicznym w Gdańsku o Puchar „Głosu Wybrzeża” w kategorii seniorów zajął 13 miejsce (na ponad 100 startujących).
Karierę piłkarską zakończył w 1960, oficjalne pożegnanie miało miejsce 2 VII 1961, przed meczem Lechia-Lech Poznań (2:0). Od 1961 roku szkolił młodzież,
(między innymi w 1968 z drużyną juniorów Lechii awansował do finałów MP, gdzie zajął 4 miejsce, do finałów awansował też w 1970 roku). Trener I zespołu Lechii w sezonie 1961-1962 (od IV kolejki, od IX samodzielnie) - spadek z ekstraklasy i sezonie 1971-1972 - awans z III do II ligi. Od 1972 pełnił rolę konsultanta piłki nożnej w Lechii.
W 2011 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 wybrany najlepszym piłkarzem Lechii Gdańsk 60-lecia. Pochowany na cmentarzu Garnizonowym (zob. cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku).
