BUKOWSKI ANDRZEJ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BUKOWSKI ANDRZEJ''' (30 XI 1911 Stare Polaszki k. Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od 1931 ochotnicza służba wojsk. w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, 1932 podchorąży rezerwy, 1934 ppor. W 1932–36 studiował polonistykę na uniw. w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibl. Książnica Miejska, 1937–38 red. nacz. „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, 1939–45 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 pracownik nauk. w q Instytucie Bałtyckim, od 1948 w Gd., od 1950 pracownik q WSP i równolegle, 1953–59, uniw. w Toruniu. Od 1948 dr, 1955 doc., od 1964 prof., 1956–62 rektor WSP. Doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego q UG. Na UG, w Inst. Filologii Polskiej, zorganizował Zakład Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX w. i nim kierował. W 1958–91 red. q „Rocznika Gdańskiego”, od 1977 czł. honorowy q GTN. Autor m.in. monografii: Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej (1950), Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim (1989), pisał m.in. o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wsch. w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomor., ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomor. 1850–70, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wsch. w XIX i XX w., życiu kult. i lit. międzywojennej Gdyni i II WMG, literaturze gd. po 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, q Franciszka Sędzickiego. W 1997 odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP. Jego imię nosi jedna z sal Wydz. Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''BUKOWSKI ANDRZEJ''' (30 XI 1911 Stare Polaszki k. Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od 1931 ochotnicza służba wojsk. w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, 1932 podchorąży rezerwy, 1934 ppor. W 1932–36 studiował polonistykę na uniw. w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibl. Książnica Miejska, 1937–38 red. nacz. „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, 1939–45 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 pracownik nauk. w q Instytucie Bałtyckim, od 1948 w Gd., od 1950 pracownik q WSP i równolegle, 1953–59, uniw. w Toruniu. Od 1948 dr, 1955 doc., od 1964 prof., 1956–62 rektor WSP. Doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego q UG. Na UG, w Inst. Filologii Polskiej, zorganizował Zakład Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX w. i nim kierował. W 1958–91 red. q „Rocznika Gdańskiego”, od 1977 czł. honorowy q GTN. Autor m.in. monografii: ''Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej'' (1950), ''Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim'' (1989), pisał m.in. o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wsch. w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomor., ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomor. 1850–70, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wsch. w XIX i XX w., życiu kult. i lit. międzywojennej Gdyni i II WMG, literaturze gd. po 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, q Franciszka Sędzickiego. W 1997 odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP. Jego imię nosi jedna z sal Wydz. Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 23:11, 11 lut 2013
BUKOWSKI ANDRZEJ (30 XI 1911 Stare Polaszki k. Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, od 1931 ochotnicza służba wojsk. w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, 1932 podchorąży rezerwy, 1934 ppor. W 1932–36 studiował polonistykę na uniw. w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibl. Książnica Miejska, 1937–38 red. nacz. „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia. W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, 1939–45 w obozach jenieckich w Braunschweigu, Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 pracownik nauk. w q Instytucie Bałtyckim, od 1948 w Gd., od 1950 pracownik q WSP i równolegle, 1953–59, uniw. w Toruniu. Od 1948 dr, 1955 doc., od 1964 prof., 1956–62 rektor WSP. Doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego q UG. Na UG, w Inst. Filologii Polskiej, zorganizował Zakład Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX w. i nim kierował. W 1958–91 red. q „Rocznika Gdańskiego”, od 1977 czł. honorowy q GTN. Autor m.in. monografii: Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej (1950), Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim (1989), pisał m.in. o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wsch. w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomor., ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomor. 1850–70, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wsch. w XIX i XX w., życiu kult. i lit. międzywojennej Gdyni i II WMG, literaturze gd. po 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, q Franciszka Sędzickiego. W 1997 odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP. Jego imię nosi jedna z sal Wydz. Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55.
