STOCZNIA WOJANA
m |
(uzupełnienie BŚ (e-mail z 8.07.2019)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''STOCZNIA WOJANA''' (A. und W. Wojan-Schiffswerft.), przedsiębiorstwo ([[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]) założone około 1869 roku przez przybyłego do Gdańska z Mazowsza Johanna Daniela Wojana (1833 Kamieńczyk, Mazowsze – 28 X 1916 Gdańsk). Nad Martwą Wisłą, w rejonie Heubuder Straße (ul. Sienna) na Przeróbce, prowadził od 1869 wytwórnię łodzi rzecznych. Po roku 1900 zakład został przeniesiony na Troyl 13 (ul. Przetoczna). W 1908 był to jeszcze zakład budowy łodzi (Kahnbauerei). Johann Daniel Wojan pozostawił po sobie synów: Alberta (15 II 1865 Dobczikow? koło Płocka, zabór rosyjski – 7 I 1930 Gdańsk), ekonomistę z wykształceniem technicznym Schiffbaumeister (mistrz budowy statków), Alexandra Ferdinanda (19 II 1869 Płock – 5 V 1928 Gdańsk) oraz inż. Waldemara (1870 – po 1939). Rozwój firmy nastąpił po roku 1914, kiedy Alexander i Waldemar Wojanowie przekształcili ją w małą stocznię (1921: A. und W. Wojan Schiffswerft und Schiffsreederei; po 1933: A. und W. Wojan Schiffswerft) produkowali obok łodzi także barki i promy rzeczne. W czasie I wojny światowej świadczyła ona usługi na rzecz niemieckiej marynarki wojennej. Jako stocznia remontowo-produkcyjna w 1920 roku była wyposażona w 4 pochylnie oraz dok pływający o nośności 900 ton. Remontowała mniejsze jednostki pływające, produkowała nadal barki rzeczne, holowniki, promy rzeczne, a także łodzie rybackie i spacerowe. W 1908 roku zatrudniała 65 osób, w 1921 – 181, po 1930 zatrudnienie wzrosło do 250. Po 1 IX 1939 przejęta przez niemiecki skarb państwa jako mienie pożydowskie. Do 1940 wybudowano serię kilku dużych jachtów pełnomorskich oraz łącznie około 50 innych jednostek, największe były towarowy parowiec rzeczny „Emilie” (1909) i motorowy statek towarowy „Amsel” (1940: 551 ton). W lutym 1943, z udziałami miasta Gdańska i Stoczni Gdańskiej SA utworzono w jej miejsce Danziger Flussschiffswerft GmbH (Gdańska Stocznia Rzeczna Sp. z o.o.). Od 14 VI 1945, przemianowana na Stocznię nr 4, pozostawała pod zarządem [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]. | '''STOCZNIA WOJANA''' (A. und W. Wojan-Schiffswerft.), przedsiębiorstwo ([[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]) założone około 1869 roku przez przybyłego do Gdańska z Mazowsza Johanna Daniela Wojana (1833 Kamieńczyk, Mazowsze – 28 X 1916 Gdańsk). Nad Martwą Wisłą, w rejonie Heubuder Straße (ul. Sienna) na Przeróbce, prowadził od 1869 wytwórnię łodzi rzecznych. Po roku 1900 zakład został przeniesiony na Troyl 13 (ul. Przetoczna). W 1908 był to jeszcze zakład budowy łodzi (Kahnbauerei). Johann Daniel Wojan pozostawił po sobie synów: Alberta (15 II 1865 Dobczikow? koło Płocka, zabór rosyjski – 7 I 1930 Gdańsk), ekonomistę z wykształceniem technicznym Schiffbaumeister (mistrz budowy statków), Alexandra Ferdinanda (19 II 1869 Płock – 5 V 1928 Gdańsk) oraz inż. Waldemara (1870 – po 1939). Rozwój firmy nastąpił po roku 1914, kiedy Alexander i Waldemar Wojanowie przekształcili ją w małą stocznię (1921: A. und W. Wojan Schiffswerft und Schiffsreederei; po 1933: A. und W. Wojan Schiffswerft) produkowali obok łodzi także barki i promy rzeczne. W czasie I wojny światowej świadczyła ona usługi na rzecz niemieckiej marynarki wojennej. Jako stocznia remontowo-produkcyjna w 1920 roku była wyposażona w 4 pochylnie oraz dok pływający o nośności 900 ton. Remontowała mniejsze jednostki pływające, produkowała nadal barki rzeczne, holowniki, promy rzeczne, a także łodzie rybackie i spacerowe. W 1908 roku zatrudniała 65 osób, w 1921 – 181, po 1930 zatrudnienie wzrosło do 250. Po 1 IX 1939 przejęta przez niemiecki skarb państwa jako mienie pożydowskie. Do 1940 wybudowano serię kilku dużych jachtów pełnomorskich oraz łącznie około 50 innych jednostek, największe były towarowy parowiec rzeczny „Emilie” (1909) i motorowy statek towarowy „Amsel” (1940: 551 ton). W lutym 1943, z udziałami miasta Gdańska i Stoczni Gdańskiej SA utworzono w jej miejsce Danziger Flussschiffswerft GmbH (Gdańska Stocznia Rzeczna Sp. z o.o.). Od 14 VI 1945, przemianowana na Stocznię nr 4, pozostawała pod zarządem [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]. | ||
| − | W 1946 roku zatrudniała 263 osoby. Specjalizowała się w remontach tabory portowego i rzecznego. M.in. wyremontowała zatopione podczas II wojny światowej: były holownik „Fram” (w Żegludze Polskiej gdański statek pasażerski „Danuta”); holowniki „Kurt”, „Adam” i „Orlik” (dla Głównego Urzędu Morskiego); statek pasażerski żeglugi przybrzeżnej „Weischelmunde”, prom „Westerplatte”. Z taboru rzecznego wyremontowała statek rzeczny „Konarski”, holownik „Żaba” (były „Ostmark”, pracujący przy przewozie między Świbnem a Mikoszewem), barki do transportu rzecznego (m.in. „Żorżett”, „Transport”). Zlikwidowana w 1947. W latach 1947–1990 obszar zwany nabrzeżem Krakowskim zajmowany był głównie przez [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwo Robót Czerpalnych i Podwodnych]], po roku 1970 także przez firmę zajmującą się demontażem wycofanych z eksploatacji mniejszych jednostek pływających. Obecnie miejsce budowy, głównie jachtów, przez firmy prywatne. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | + | W 1946 roku zatrudniała 263 osoby. Specjalizowała się w remontach tabory portowego i rzecznego. M.in. wyremontowała zatopione podczas II wojny światowej: były holownik „Fram” (w Żegludze Polskiej gdański statek pasażerski „Danuta”); holowniki „Kurt”, „Adam” i „Orlik” (dla Głównego Urzędu Morskiego); statek pasażerski żeglugi przybrzeżnej „Weischelmunde”, [[WESTERPLATTE, prom pasażerski| prom „Westerplatte”]]. Z taboru rzecznego wyremontowała statek rzeczny „Konarski”, holownik „Żaba” (były „Ostmark”, pracujący przy przewozie między Świbnem a Mikoszewem), barki do transportu rzecznego (m.in. „Żorżett”, „Transport”). Zlikwidowana w 1947. W latach 1947–1990 obszar zwany nabrzeżem Krakowskim zajmowany był głównie przez [[PRZEDSIĘBIORSTWO ROBÓT CZERPALNYCH I PODWODNYCH | Przedsiębiorstwo Robót Czerpalnych i Podwodnych]], po roku 1970 także przez firmę zajmującą się demontażem wycofanych z eksploatacji mniejszych jednostek pływających. Obecnie miejsce budowy, głównie jachtów, przez firmy prywatne. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 10:52, 8 lip 2019
STOCZNIA WOJANA (A. und W. Wojan-Schiffswerft.), przedsiębiorstwo ( przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe) założone około 1869 roku przez przybyłego do Gdańska z Mazowsza Johanna Daniela Wojana (1833 Kamieńczyk, Mazowsze – 28 X 1916 Gdańsk). Nad Martwą Wisłą, w rejonie Heubuder Straße (ul. Sienna) na Przeróbce, prowadził od 1869 wytwórnię łodzi rzecznych. Po roku 1900 zakład został przeniesiony na Troyl 13 (ul. Przetoczna). W 1908 był to jeszcze zakład budowy łodzi (Kahnbauerei). Johann Daniel Wojan pozostawił po sobie synów: Alberta (15 II 1865 Dobczikow? koło Płocka, zabór rosyjski – 7 I 1930 Gdańsk), ekonomistę z wykształceniem technicznym Schiffbaumeister (mistrz budowy statków), Alexandra Ferdinanda (19 II 1869 Płock – 5 V 1928 Gdańsk) oraz inż. Waldemara (1870 – po 1939). Rozwój firmy nastąpił po roku 1914, kiedy Alexander i Waldemar Wojanowie przekształcili ją w małą stocznię (1921: A. und W. Wojan Schiffswerft und Schiffsreederei; po 1933: A. und W. Wojan Schiffswerft) produkowali obok łodzi także barki i promy rzeczne. W czasie I wojny światowej świadczyła ona usługi na rzecz niemieckiej marynarki wojennej. Jako stocznia remontowo-produkcyjna w 1920 roku była wyposażona w 4 pochylnie oraz dok pływający o nośności 900 ton. Remontowała mniejsze jednostki pływające, produkowała nadal barki rzeczne, holowniki, promy rzeczne, a także łodzie rybackie i spacerowe. W 1908 roku zatrudniała 65 osób, w 1921 – 181, po 1930 zatrudnienie wzrosło do 250. Po 1 IX 1939 przejęta przez niemiecki skarb państwa jako mienie pożydowskie. Do 1940 wybudowano serię kilku dużych jachtów pełnomorskich oraz łącznie około 50 innych jednostek, największe były towarowy parowiec rzeczny „Emilie” (1909) i motorowy statek towarowy „Amsel” (1940: 551 ton). W lutym 1943, z udziałami miasta Gdańska i Stoczni Gdańskiej SA utworzono w jej miejsce Danziger Flussschiffswerft GmbH (Gdańska Stocznia Rzeczna Sp. z o.o.). Od 14 VI 1945, przemianowana na Stocznię nr 4, pozostawała pod zarządem Zjednoczenia Stoczni Polskich. W 1946 roku zatrudniała 263 osoby. Specjalizowała się w remontach tabory portowego i rzecznego. M.in. wyremontowała zatopione podczas II wojny światowej: były holownik „Fram” (w Żegludze Polskiej gdański statek pasażerski „Danuta”); holowniki „Kurt”, „Adam” i „Orlik” (dla Głównego Urzędu Morskiego); statek pasażerski żeglugi przybrzeżnej „Weischelmunde”, prom „Westerplatte”. Z taboru rzecznego wyremontowała statek rzeczny „Konarski”, holownik „Żaba” (były „Ostmark”, pracujący przy przewozie między Świbnem a Mikoszewem), barki do transportu rzecznego (m.in. „Żorżett”, „Transport”). Zlikwidowana w 1947. W latach 1947–1990 obszar zwany nabrzeżem Krakowskim zajmowany był głównie przez Przedsiębiorstwo Robót Czerpalnych i Podwodnych, po roku 1970 także przez firmę zajmującą się demontażem wycofanych z eksploatacji mniejszych jednostek pływających. Obecnie miejsce budowy, głównie jachtów, przez firmy prywatne.
