RÖDE PETER II, złotnik
(wstawienie ilustracji (e-mail z 18.01.2019)) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''PETER RÖDE II''' (Rohde; zm. | + | '''PETER RÖDE II''' (Rohde; zm. 1694 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika [[RÖDE JOHANN II| Johanna Rödego I]]. W 1642 roku został zapisany na naukę w warsztacie ojca. Pracę mistrzowską wykonał u Andreasa Schmiedta w 1654 roku. W tym samym czasie otrzymał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE| obywatelstwo miasta Gdańska]]. Funkcję starszego tutejszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek| cechu złotników]] pełnił w latach 1670, 1675, 1684, 1689, kompana – w 1669 roku. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Nathaniel Schmidt, [[BOCKHORN CHRISTIAN| Christian Bockhorn]], Andreas Meckensen II, [[MYLIUS DANIEL FRIEDRICH| Daniel Friedrich Mylius]], [[SCHUBERT CHRISTIAN II| Christian Schubert II]], Johann Detloff II. Jego córką była prawdopodobnie Anna Constancia, pierwsza żona złotnika [[SCHLAUBITZ NATHANIEL| Nathanaela Schlaubitza]]. Miał też trzech synów – [[RÖDE JOHANN II | Johanna II]], [[RÖDE PETER III| Petera III]] i Christiana – którzy kształcili się w warsztacie ojca (dwaj pierwsi kontynuowali zawód rodzica, trzeci, zapisany na naukę w 1677, nie uzyskał tytułu mistrzowskiego). Został pochowany w kaplicy Złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku]]. Nieznana z imienia wdowa (zm. 7 III 1702), prowadziła warsztat zapewne do swojej śmierci. <br/><br/> |
| − | Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych | + | Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych dzieł. Szczególnie istotny jest jego udział w powstaniu znacznych partii trumny św. Stanisława w katedrze na Wawelu. Ponadto wykonywał rozmaite sprzęty znajdujące nabywców w różnych częściach Rzeczypospolitej (Mazowsze, Wielkopolska, Małopolska), zarówno kościelne: kielichy (Charbowo, Działdowo, Gniezno, Jaksice, Lisewo Malborskie, Łysakowo, Mechowo, Miłoradz, Przysiersk, Straszewo, Tuchola, Wałdowo, Wodzisław), puszki eucharystyczne (Glinojeck, Kończewice, Miłobądz, Puck), aplikacje na obrazy (Gniew, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), dzbany liturgiczne ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe w Gdańsku]]), jak i świeckie: puchary (na przykład [[MUZEUM GDAŃSKA | Muzeum Gdańska]], Westpreußisches Landesmuseum w Münster, Muzeum Moskiewskiego Kremla), kubki (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum Zamkowe w Kórniku, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), lichtarze (Gniezno, Piaseczno, Sławin). Znanych jest blisko trzydzieści kufli z tego warsztatu, dekorowanych scenami figuralnymi o tematyce biblijnej i mitologicznej.<br/><br/> |
Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO| złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:27, 10 lis 2019
PETER RÖDE II (Rohde; zm. 1694 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Johanna Rödego I. W 1642 roku został zapisany na naukę w warsztacie ojca. Pracę mistrzowską wykonał u Andreasa Schmiedta w 1654 roku. W tym samym czasie otrzymał obywatelstwo miasta Gdańska. Funkcję starszego tutejszego cechu złotników pełnił w latach 1670, 1675, 1684, 1689, kompana – w 1669 roku. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Nathaniel Schmidt, Christian Bockhorn, Andreas Meckensen II, Daniel Friedrich Mylius, Christian Schubert II, Johann Detloff II. Jego córką była prawdopodobnie Anna Constancia, pierwsza żona złotnika Nathanaela Schlaubitza. Miał też trzech synów – Johanna II, Petera III i Christiana – którzy kształcili się w warsztacie ojca (dwaj pierwsi kontynuowali zawód rodzica, trzeci, zapisany na naukę w 1677, nie uzyskał tytułu mistrzowskiego). Został pochowany w kaplicy Złotników w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku. Nieznana z imienia wdowa (zm. 7 III 1702), prowadziła warsztat zapewne do swojej śmierci.
Używał znaku warsztatowego z monogramem PR w prostokątnym polu. Przypisuje mu się ponad siedemdziesiąt zachowanych dzieł. Szczególnie istotny jest jego udział w powstaniu znacznych partii trumny św. Stanisława w katedrze na Wawelu. Ponadto wykonywał rozmaite sprzęty znajdujące nabywców w różnych częściach Rzeczypospolitej (Mazowsze, Wielkopolska, Małopolska), zarówno kościelne: kielichy (Charbowo, Działdowo, Gniezno, Jaksice, Lisewo Malborskie, Łysakowo, Mechowo, Miłoradz, Przysiersk, Straszewo, Tuchola, Wałdowo, Wodzisław), puszki eucharystyczne (Glinojeck, Kończewice, Miłobądz, Puck), aplikacje na obrazy (Gniew, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), dzbany liturgiczne ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), jak i świeckie: puchary (na przykład Muzeum Gdańska, Westpreußisches Landesmuseum w Münster, Muzeum Moskiewskiego Kremla), kubki (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum Zamkowe w Kórniku, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), lichtarze (Gniezno, Piaseczno, Sławin). Znanych jest blisko trzydzieści kufli z tego warsztatu, dekorowanych scenami figuralnymi o tematyce biblijnej i mitologicznej.
Zob. też złotnictwo.
