ŻUKOWSKI STANISŁAW, artysta plastyk
(uzupełnienia_MrGl_) |
(wstawienie ilustracji (e-mail z 9.01.2019)) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:1_Stanisław_Żukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Panorama Miasta, 1945]] | ||
| + | [[File:2_Stanisław_Żukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Kościół św. Bartłomieja, 1946]] | ||
| + | [[File:3_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Wnętrze kościoła Najświętszej Marii Panny, 1946]] | ||
| + | [[File:4_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Nad Motławą, 1948]] | ||
| + | [[File:5_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Gdańskie kamieniczki, 1963]] | ||
| + | |||
'''STANISŁAW ŻUKOWSKI''' (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 roku walczył w stopniu podporucznika na froncie, następnie przebywał w niemieckim oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew, Pomorze Zachodni). Od 1945 roku w Gdańsku, referent w miejskim Wydziale Kultury. Zajmował się ratowaniem gdańskich zabytków (utworzył 11 lapidariów gromadzących odnalezione w gruzach rzeźby z gdańskich budynków), działał jako organizator życia plastycznego w mieście. Preferował tematykę gdańską (tworzył min. rysunki zniszczonego miasta) i marynistyczną. Wraz z innymi osiadłymi na Wybrzeżu wileńskim kolegami [[ROGIŃSKI BOLESŁAW | Bolesławem Rogińskim]] i [[ROLICZ STANISŁAW | Stanisławem Roliczem]] dokumentował w szkicach i rysunkach zniszczenia Gdańska; prace te pokazano 17 VII 1946 roku na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku: ''Zabytki Starego Gdańska'' w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Miejskiego Teatru „Miniatura”]]) przy al. Grunwaldzkiej 16. W latach późniejszych niektóre rysunki i grafiki wykonał w formie obrazów olejnych. Jeden z nich, ukazujący zniszczenia Wielkiej Sieni [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] przy ul. Długiej, wisi obecnie właśnie w Wielkiej Sieni. Specjalizował się w pracach graficznych, był uczestnikiem wystaw gdańskich i ogólnopolskich, wystawiał w NRD, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Holandii, na Węgrzech, w Szwecji, ZSRR, Kanadzie. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się obecnie w zbiorach wielu muzeów. W latach 1960–1970 był pracownikiem Muzeum Zamkowego w Malborku i współorganizatorem odbywających się tam „Triennale Grafiki Krajów Nadbałtyckich”. W okresie 1970–1977 prowadził doświadczalną pracownię grafiki Związku Polskich Artystów Plastyków przy ul. Piwnej 27. Posiadał pracownię przy ul. Uphagena we Wrzeszczu. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''STANISŁAW ŻUKOWSKI''' (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 roku walczył w stopniu podporucznika na froncie, następnie przebywał w niemieckim oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew, Pomorze Zachodni). Od 1945 roku w Gdańsku, referent w miejskim Wydziale Kultury. Zajmował się ratowaniem gdańskich zabytków (utworzył 11 lapidariów gromadzących odnalezione w gruzach rzeźby z gdańskich budynków), działał jako organizator życia plastycznego w mieście. Preferował tematykę gdańską (tworzył min. rysunki zniszczonego miasta) i marynistyczną. Wraz z innymi osiadłymi na Wybrzeżu wileńskim kolegami [[ROGIŃSKI BOLESŁAW | Bolesławem Rogińskim]] i [[ROLICZ STANISŁAW | Stanisławem Roliczem]] dokumentował w szkicach i rysunkach zniszczenia Gdańska; prace te pokazano 17 VII 1946 roku na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku: ''Zabytki Starego Gdańska'' w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Miejskiego Teatru „Miniatura”]]) przy al. Grunwaldzkiej 16. W latach późniejszych niektóre rysunki i grafiki wykonał w formie obrazów olejnych. Jeden z nich, ukazujący zniszczenia Wielkiej Sieni [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] przy ul. Długiej, wisi obecnie właśnie w Wielkiej Sieni. Specjalizował się w pracach graficznych, był uczestnikiem wystaw gdańskich i ogólnopolskich, wystawiał w NRD, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Holandii, na Węgrzech, w Szwecji, ZSRR, Kanadzie. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się obecnie w zbiorach wielu muzeów. W latach 1960–1970 był pracownikiem Muzeum Zamkowego w Malborku i współorganizatorem odbywających się tam „Triennale Grafiki Krajów Nadbałtyckich”. W okresie 1970–1977 prowadził doświadczalną pracownię grafiki Związku Polskich Artystów Plastyków przy ul. Piwnej 27. Posiadał pracownię przy ul. Uphagena we Wrzeszczu. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 12:09, 9 sty 2019
STANISŁAW ŻUKOWSKI (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 roku walczył w stopniu podporucznika na froncie, następnie przebywał w niemieckim oflagu w Woldenbergu (Dobiegniew, Pomorze Zachodni). Od 1945 roku w Gdańsku, referent w miejskim Wydziale Kultury. Zajmował się ratowaniem gdańskich zabytków (utworzył 11 lapidariów gromadzących odnalezione w gruzach rzeźby z gdańskich budynków), działał jako organizator życia plastycznego w mieście. Preferował tematykę gdańską (tworzył min. rysunki zniszczonego miasta) i marynistyczną. Wraz z innymi osiadłymi na Wybrzeżu wileńskim kolegami Bolesławem Rogińskim i Stanisławem Roliczem dokumentował w szkicach i rysunkach zniszczenia Gdańska; prace te pokazano 17 VII 1946 roku na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku: Zabytki Starego Gdańska w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek Miejskiego Teatru „Miniatura”) przy al. Grunwaldzkiej 16. W latach późniejszych niektóre rysunki i grafiki wykonał w formie obrazów olejnych. Jeden z nich, ukazujący zniszczenia Wielkiej Sieni Ratusza Głównego Miasta przy ul. Długiej, wisi obecnie właśnie w Wielkiej Sieni. Specjalizował się w pracach graficznych, był uczestnikiem wystaw gdańskich i ogólnopolskich, wystawiał w NRD, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Holandii, na Węgrzech, w Szwecji, ZSRR, Kanadzie. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Jego prace znajdują się obecnie w zbiorach wielu muzeów. W latach 1960–1970 był pracownikiem Muzeum Zamkowego w Malborku i współorganizatorem odbywających się tam „Triennale Grafiki Krajów Nadbałtyckich”. W okresie 1970–1977 prowadził doświadczalną pracownię grafiki Związku Polskich Artystów Plastyków przy ul. Piwnej 27. Posiadał pracownię przy ul. Uphagena we Wrzeszczu. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
