KOZŁOWSKI JAN PRZEMYSŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JAN PRZEMYSŁAW KOZŁOWSKI''' (17 VI 1926 Białystok – 25 I 1995 Gdańsk), nauczyciel akademicki, nauczyciel, specjalista z zakresu technologii budowy okrętów. Syn [[KOZŁOWSKI ANTONI | Antoniego Kozłowskiego]] oraz Anieli z domu Janowicz. Uczeń szkół lubelskich: gimnazjum im. Stefana Batorego, Szkoły Handlowej im. Vetterów (absolwent 1941), Szkoły Budowlanej i Liceum Budowlanego (matura 1945). W Gdańsku od września 1945 roku. W 1951 absolwent Wydziału Budowy Okrętów PG (magister inżynier budowy okrętów, sekcja budowa okrętów). Na PG pracował w latach 1950–1951, 1959–1992, 1993–1995, a w latach 1952–1959 w [[INSTYTUT MORSKI | Instytucie Morskim]] w Gdańsku. W 1972 uzyskał doktorat z wyróżnieniem, w 1977 habilitację w Instytucie Okrętowym PG. Od 1979 docent, 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1994 profesor zwyczajny. W latach 1988–1990 był na PG kierownikiem Zakładu, a później (1990–1995) Katedry Techniki Głębinowej, 1979–1985 kierownikiem Studium Podyplomowego | + | '''JAN PRZEMYSŁAW KOZŁOWSKI''' (17 VI 1926 Białystok – 25 I 1995 Gdańsk), nauczyciel akademicki, nauczyciel, specjalista z zakresu technologii budowy okrętów. Syn [[KOZŁOWSKI ANTONI | Antoniego Kozłowskiego]] oraz Anieli z domu Janowicz. Uczeń szkół lubelskich: gimnazjum im. Stefana Batorego, Szkoły Handlowej im. Vetterów (absolwent 1941), Szkoły Budowlanej i Liceum Budowlanego (matura 1945). W Gdańsku od września 1945 roku. W 1951 absolwent Wydziału Budowy Okrętów PG (magister inżynier budowy okrętów, sekcja budowa okrętów). Na PG pracował w latach 1950–1951, 1959–1992, 1993–1995, a w latach 1952–1959 w [[INSTYTUT MORSKI | Instytucie Morskim]] w Gdańsku. W 1972 uzyskał doktorat z wyróżnieniem, w 1977 habilitację w Instytucie Okrętowym PG. Od 1979 docent, 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1994 profesor zwyczajny. W latach 1988–1990 był na PG kierownikiem Zakładu, a później (1990–1995) Katedry Techniki Głębinowej, 1979–1985 kierownikiem Studium Podyplomowego „Projektowanie i Technologia Ustrojów z Tworzyw Niemetalowych”. <br/><br/> |
Autor i współautor publikacji (w tym dwóch skryptów) na temat konstrukcji, budowy okrętów, tworzyw sztucznych, ponadto ekspertyz i prac projektowych. Twórca i współtwórca 83 wynalazków opatentowanych w Polsce i za granicą, a także 58 świadectw autorskich (między innymi „Usztywniacz skrzynkowy laminatowego poszycia, zwłaszcza statku”, 1983). Specjalista w dziedzinie technologii kadłubów okrętowych, wdrożeń w produkcji jednostek pływających, na przykład metody blokowej do budowy trałowców redowych i przybrzeżnych, produkcji łodzi typu ŁS-76 z laminatów poliestrowo-szklanych o konstrukcji przekładkowej (wytwarzanych w [[STOCZNIA JACHTOWA IM. J. CONRADA KORZENIOWSKIEGO | Stoczni Jachtowej im. J. Conrada Korzeniowskiego]]). Twórca naukowej szkoły zastosowania kompozytów w technologii budownictwa okrętowego. <br/><br/> | Autor i współautor publikacji (w tym dwóch skryptów) na temat konstrukcji, budowy okrętów, tworzyw sztucznych, ponadto ekspertyz i prac projektowych. Twórca i współtwórca 83 wynalazków opatentowanych w Polsce i za granicą, a także 58 świadectw autorskich (między innymi „Usztywniacz skrzynkowy laminatowego poszycia, zwłaszcza statku”, 1983). Specjalista w dziedzinie technologii kadłubów okrętowych, wdrożeń w produkcji jednostek pływających, na przykład metody blokowej do budowy trałowców redowych i przybrzeżnych, produkcji łodzi typu ŁS-76 z laminatów poliestrowo-szklanych o konstrukcji przekładkowej (wytwarzanych w [[STOCZNIA JACHTOWA IM. J. CONRADA KORZENIOWSKIEGO | Stoczni Jachtowej im. J. Conrada Korzeniowskiego]]). Twórca naukowej szkoły zastosowania kompozytów w technologii budownictwa okrętowego. <br/><br/> | ||
Członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), gdańskiego oddziału Polskiego Związku Wędkarskiego, International Ship and Offshore Congress. Od 1980 członek [[SOLIDARNOŚĆ | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]] (NSZZ „Solidarność”) na PG. <br/><br/> | Członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), gdańskiego oddziału Polskiego Związku Wędkarskiego, International Ship and Offshore Congress. Od 1980 członek [[SOLIDARNOŚĆ | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]] (NSZZ „Solidarność”) na PG. <br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), laureat Nagrody Państwowej II stopnia – zespołowej (zaprojektowanie oraz przebadanie jednostki doświadczalnej i uruchomienie seryjnej produkcji nowego typu trałowców dla Marynarki Wojennej, 1986). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. <br/><br/> | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), laureat Nagrody Państwowej II stopnia – zespołowej (zaprojektowanie oraz przebadanie jednostki doświadczalnej i uruchomienie seryjnej produkcji nowego typu trałowców dla Marynarki Wojennej, 1986). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. <br/><br/> | ||
Był żonaty z Teresą z domu Karśnicką (19 IV 1927 Karszew – 25 VIII 2002 Gdańsk), córką ziemian Franciszka i Wandy z domu Orzechowskiej, magister inżynier, starszym kustoszem dyplomowanym, wicedyrektorką Biblioteki Głównej PG (1989–1991), założycielką i członkinią Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na PG. Pozostawił synów: Antoniego, Ksawerego i Andrzeja. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był żonaty z Teresą z domu Karśnicką (19 IV 1927 Karszew – 25 VIII 2002 Gdańsk), córką ziemian Franciszka i Wandy z domu Orzechowskiej, magister inżynier, starszym kustoszem dyplomowanym, wicedyrektorką Biblioteki Głównej PG (1989–1991), założycielką i członkinią Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na PG. Pozostawił synów: Antoniego, Ksawerego i Andrzeja. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:52, 25 wrz 2017
JAN PRZEMYSŁAW KOZŁOWSKI (17 VI 1926 Białystok – 25 I 1995 Gdańsk), nauczyciel akademicki, nauczyciel, specjalista z zakresu technologii budowy okrętów. Syn Antoniego Kozłowskiego oraz Anieli z domu Janowicz. Uczeń szkół lubelskich: gimnazjum im. Stefana Batorego, Szkoły Handlowej im. Vetterów (absolwent 1941), Szkoły Budowlanej i Liceum Budowlanego (matura 1945). W Gdańsku od września 1945 roku. W 1951 absolwent Wydziału Budowy Okrętów PG (magister inżynier budowy okrętów, sekcja budowa okrętów). Na PG pracował w latach 1950–1951, 1959–1992, 1993–1995, a w latach 1952–1959 w Instytucie Morskim w Gdańsku. W 1972 uzyskał doktorat z wyróżnieniem, w 1977 habilitację w Instytucie Okrętowym PG. Od 1979 docent, 1990 profesor nadzwyczajny (tytularny), 1994 profesor zwyczajny. W latach 1988–1990 był na PG kierownikiem Zakładu, a później (1990–1995) Katedry Techniki Głębinowej, 1979–1985 kierownikiem Studium Podyplomowego „Projektowanie i Technologia Ustrojów z Tworzyw Niemetalowych”.
Autor i współautor publikacji (w tym dwóch skryptów) na temat konstrukcji, budowy okrętów, tworzyw sztucznych, ponadto ekspertyz i prac projektowych. Twórca i współtwórca 83 wynalazków opatentowanych w Polsce i za granicą, a także 58 świadectw autorskich (między innymi „Usztywniacz skrzynkowy laminatowego poszycia, zwłaszcza statku”, 1983). Specjalista w dziedzinie technologii kadłubów okrętowych, wdrożeń w produkcji jednostek pływających, na przykład metody blokowej do budowy trałowców redowych i przybrzeżnych, produkcji łodzi typu ŁS-76 z laminatów poliestrowo-szklanych o konstrukcji przekładkowej (wytwarzanych w Stoczni Jachtowej im. J. Conrada Korzeniowskiego). Twórca naukowej szkoły zastosowania kompozytów w technologii budownictwa okrętowego.
Członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), gdańskiego oddziału Polskiego Związku Wędkarskiego, International Ship and Offshore Congress. Od 1980 członek Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (NSZZ „Solidarność”) na PG.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), laureat Nagrody Państwowej II stopnia – zespołowej (zaprojektowanie oraz przebadanie jednostki doświadczalnej i uruchomienie seryjnej produkcji nowego typu trałowców dla Marynarki Wojennej, 1986). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Był żonaty z Teresą z domu Karśnicką (19 IV 1927 Karszew – 25 VIII 2002 Gdańsk), córką ziemian Franciszka i Wandy z domu Orzechowskiej, magister inżynier, starszym kustoszem dyplomowanym, wicedyrektorką Biblioteki Głównej PG (1989–1991), założycielką i członkinią Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” na PG. Pozostawił synów: Antoniego, Ksawerego i Andrzeja.
