MAŚLIŃSKA IRENA, aktorka
(nowe_hasło_08.2017) |
(dodanie logotypów) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] <br/> | ||
| + | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| + | |||
'''IRENA MAŚLIŃSKA''' (10 IV 1918 Rosław koło Smoleńska – 12 V 2002 Gdańsk), aktorka. Bezpośrednio po II wojnie światowej występowała w Teatrze Miejskim w Wilnie, gdzie grała Dorotę w ''Uciekła mi przepióreczka'' Stefana Żeromskiego w reżyserii Stefana Srebrnego (16 XII 1944). W latach 1945–1948 pracowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Ceniona przez Wilama Horzycę, grała wtedy w wielu reżyserowanych przez niego spektaklach, między innymi jako Zuzia w ''Damach i huzarach'' Aleksandra Fredry (premiera 16 VI 1945), Anusia w ''Szkole żon'' Moliera (22 XII 1945), Puk w ''Śnie nocy letniej'' Williama Shakespeare’a (30 III 1946), Eurydyka w ''Orfeuszu'' Anny Świrszczyńskiej (21 IX 1946) oraz Panna Młoda w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego (2 IV 1947). W latach 1948–1969 pracowała w teatrach Poznania, na początku w spektaklach reżyserowanych przez Horzycę, między innymi zagrała ponownie Puka w ''Śnie nocy letniej'' (23 X 1948), tytułową ''Czarującą szewcową'' Federica Gracii Lorki (10 I 1950) czy tytułową Balladynę w sztuce Juliusza Słowackiego w reżyserii Władysława Woźnika (6 III 1952). Występowała także na Scenie „Atelier” i w Teatrze Pięciu prowadzonych przez męża, [[HEBANOWSKI STANISŁAW| Stanisława Hebanowskiego]], w Poznaniu. <br/><br/> | '''IRENA MAŚLIŃSKA''' (10 IV 1918 Rosław koło Smoleńska – 12 V 2002 Gdańsk), aktorka. Bezpośrednio po II wojnie światowej występowała w Teatrze Miejskim w Wilnie, gdzie grała Dorotę w ''Uciekła mi przepióreczka'' Stefana Żeromskiego w reżyserii Stefana Srebrnego (16 XII 1944). W latach 1945–1948 pracowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Ceniona przez Wilama Horzycę, grała wtedy w wielu reżyserowanych przez niego spektaklach, między innymi jako Zuzia w ''Damach i huzarach'' Aleksandra Fredry (premiera 16 VI 1945), Anusia w ''Szkole żon'' Moliera (22 XII 1945), Puk w ''Śnie nocy letniej'' Williama Shakespeare’a (30 III 1946), Eurydyka w ''Orfeuszu'' Anny Świrszczyńskiej (21 IX 1946) oraz Panna Młoda w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego (2 IV 1947). W latach 1948–1969 pracowała w teatrach Poznania, na początku w spektaklach reżyserowanych przez Horzycę, między innymi zagrała ponownie Puka w ''Śnie nocy letniej'' (23 X 1948), tytułową ''Czarującą szewcową'' Federica Gracii Lorki (10 I 1950) czy tytułową Balladynę w sztuce Juliusza Słowackiego w reżyserii Władysława Woźnika (6 III 1952). Występowała także na Scenie „Atelier” i w Teatrze Pięciu prowadzonych przez męża, [[HEBANOWSKI STANISŁAW| Stanisława Hebanowskiego]], w Poznaniu. <br/><br/> | ||
Wersja z 07:27, 30 sie 2017
IRENA MAŚLIŃSKA (10 IV 1918 Rosław koło Smoleńska – 12 V 2002 Gdańsk), aktorka. Bezpośrednio po II wojnie światowej występowała w Teatrze Miejskim w Wilnie, gdzie grała Dorotę w Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego w reżyserii Stefana Srebrnego (16 XII 1944). W latach 1945–1948 pracowała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Ceniona przez Wilama Horzycę, grała wtedy w wielu reżyserowanych przez niego spektaklach, między innymi jako Zuzia w Damach i huzarach Aleksandra Fredry (premiera 16 VI 1945), Anusia w Szkole żon Moliera (22 XII 1945), Puk w Śnie nocy letniej Williama Shakespeare’a (30 III 1946), Eurydyka w Orfeuszu Anny Świrszczyńskiej (21 IX 1946) oraz Panna Młoda w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (2 IV 1947). W latach 1948–1969 pracowała w teatrach Poznania, na początku w spektaklach reżyserowanych przez Horzycę, między innymi zagrała ponownie Puka w Śnie nocy letniej (23 X 1948), tytułową Czarującą szewcową Federica Gracii Lorki (10 I 1950) czy tytułową Balladynę w sztuce Juliusza Słowackiego w reżyserii Władysława Woźnika (6 III 1952). Występowała także na Scenie „Atelier” i w Teatrze Pięciu prowadzonych przez męża, Stanisława Hebanowskiego, w Poznaniu.
Od 1969 roku z mężem pracowała w gdańskim Teatrze Wybrzeże, gdzie zagrała 34 role. W spektaklach reżyserowanych przez Marka Okopińskiego wystąpiła między innymi jako Marta Weiss w Przyszedłem pana zabić Stanisława Goszczurnego (1 IX 1969), Poszlopkina w Rewizorze Mikołaja Gogola (13 VI 1970), Caryca Katarzyna w Termopilach polskich Tadeusza Micińskiego (5 XII 1970) oraz Antiqua Mankabena w Dlaczego mnie budzą? Michela de Ghelderode’a (7 II 1970). W przedstawieniach Hebanowskiego zagrała między innymi Laskię w Cmentarzysku samochodów Fernanda Arrabala (29 IV 1972), Matkę w Śnie Felicji Kruszewskiej (26 I 1974), Idę w Aniele i czarcie Ferdynanda Crommelyncka (6 IV 1974), Dyrektorkę Instytutu Teatralnego w Teatrze odwiecznej wojny Nikołaja Jewreinowa (26 VI 1976), Matkę w Nieporozumieniu Alberta Camusa (7 X 1978), Hekate w Makbecie Williama Shakespeare’a (3 V 1980). W latach 1983–1986 występowała w teatrach Poznania; wróciła do Teatru Wybrzeże w 1987 roku, gdzie występowała do 1992. Grała między innymi Seymour Williams w Jesiennych manewrach Petera Coke’a w reżyserii Krzysztofa Szustera (30 V 1987). Ostatnią jej rolą w Teatrze Wybrzeże była Pani Scharrehöfer w sztuce Hansa Fallady I cóż dalej szary człowieku? w reżyserii Marcela Kochańczyka (31 XII 1992).
Zagrała kilkanaście ról w Teatrze Telewizji, na przykład Karin w Malowidle na drzewie Ingmara Bergmana w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (15 VI 1973), Barbarę Antonownę w Odchodząc, obejrzyj się Edwarda Wołodarskiego w reżyserii Krzysztofa Gordona (19 III 1979) czy Starą kobietę w Tristanie i Izoldzie Ernesta Brylla w reżyserii Krystyny Jandy (17 II 1997), oraz drugoplanowych ról filmowych, między innymi w Seksolatkach Zygmunta Hübnera (1971) i Drzwiach w murze Stanisława Różewicza (1973).
Była drobną, szczupłą aktorką, słynęła z nieskazitelnej dykcji. Umiejętność podawania tekstu sprawiała, że obsadzano ją w repertuarze klasycznym i współczesnym. Sprawdzała się zarówno w komediach, jak i tragediach. Otrzymywała nagrody za osiągnięcia aktorskie, między innymi w 1986 na Festiwalu w Kaliszu otrzymała nagrodę za kultywowanie tradycji sztuki aktorskiej.
