INSTYTUT BAŁTYCKI

Wersja z 18:14, 12 gru 2012 (pokaż źródło) Redakcja techniczna (dyskusja | edycje) ← poprzednia edycja		Wersja z 15:28, 28 sty 2013 (pokaż źródło) M.Ogonowska (dyskusja | edycje) następna edycja →
Linia 1:		Linia 1:
	{{paper}}		{{paper}}
−	[[File:Medal_z_okazji_pięćdziesięciolecia_Instytutu_Bałtyckiego__Barbara_Lis_Romańczyk__rewers.JPG|thumb|Medal z okazji pięćdziesięciolecia Instytutu Bałtyckiego, Barbara Lis-Romańczyk, rewers]]INSTYTUT BAŁTYCKI, stowarzyszenie o zada- niach naukowo-organizacyjnych, powołane 31 VIII 1925 w Toruniu, 27 II 1927 zarejestrowano jego statut, 8 marca odbyło się pierwsze zebranie zarządu. Od powstania do 1933 działalność organizacyjna i informacyjno-propagandowa oraz badawczo-naukowa skupiała się na problematyce Pomorza i stosunkach pol.-niem. Instytutowi powierzono zadanie nauk. obrony praw Polski do Pomorza i jej dostępu do morza oraz przeciwstawienia się niem. „naukowemu rewizjonizmowi”, kwestionującemu obecność Polski nad Bałtykiem. Po podpisaniu 26 i 1934 deklaracji o niestosowaniu przemocy pomiędzy Polską a Niemcami nastąpiło rozszerzenie tematyki badawczej na zagadnienia skandynawskie. Te dwa kierunki działalności organizacyjno- -naukowej dominowały w pracy IB zarówno w okresie międzywojennym, jak i po II w. świat. W zakresie badań skandynawskich placówka odegrała pionierską rolę, wnosząc niepodważalny wkład w rozwój pol. skandynawistyki oraz upowszechnienie wiedzy na temat Skandynawii i strefy bałtyckiej. Podstawową formą działania IB było: zamawianie tematów metodą rozpisywania konkursów, przyznawanie nagród za prace magisterskie i doktorskie z określonej problematyki, udzielanie stypendiów autorom podejmującym zamówione tematy, organizowanie konferencji naukowo-dyskusyjnych, stworzenie centrum informacji, koordynacji i promowania badań, edycja różnego rodzaju wydawnictw periodycznych oraz badania prowadzone przez jego nielicznych pracowników. Dorobek nauk. i wydawniczy IB do 1939 obejmował 500 odrę- bnych pozycji bibliograficznych, w tym m.in. 48 tomów „Pamiętnika Instytutu Bałtyckiego”, 70 tomików „Biblioteczki Bałtyckiej” oraz czasopisma: 8 zeszytów „Baltic Countries” (sierpień 1935 – wrzesień 1936), 9 zeszytów „Baltic and Scandinavian Countries” (styczeń 1937 – wrzesień 1939), 10 zeszytów kwartalnika „Jantar” (marzec 1937 – czerwiec 1939), biuletyn „Komunikaty” w trzech seriach (nr 1–30 w latach 1929–30; nr 1–100 w latach 1931–39; nr 1–59 w latach 1934–36), „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego” (1939). Znaczący jest także dorobek wydawniczy IB po II w. świat. W pierwszym okresie działalności (1945–49) wydano łącznie 153 publikacje o różnej objętości, m.in. 1946–49 dwanaście zeszy- tów kwartalnika „Jantar”. Po reaktywowaniu działalności IB 1963 jego aktywność wydawnicza przejawiała się w publikowaniu druków zwartych w dwóch seriach: pomorzoznawczej (7 tomów) i skandynawoznawczej (6 tomów) oraz czasopism: q „Gdańskie Zeszyty Humanistyczne” (wspólnie z q WSP i q UG), 1965–80 łącznie 13 zeszytów; „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego”, 1964–2010 ukazało się 48 zeszytów. W funkcjonowaniu IB wyróżnić można kilka etapów obejmujących lata: 1925, 1927–39, 1946–50, 1958 i od 1963. Przerwy spowodowane były działaniami wojennymi, przyczynami polit. wynikającymi z sowietyzacji życia w PRL i brakiem środków finans. Siedziby placówki znajdowały się 1925–36 w Toruniu, od 1 i 1937 do sierpnia 1939 w Gdyni, od 1948 do czerwca 1950 w Sopocie, Gdyni, Bydgoszczy, Szczecinie (był to okres rozproszenia poszczególnych działów IB), od 1948 do czerwca 1950, 1964–98, od 2002 do chwili ob. w Gd., 1999–2001 w Koszalinie.  {{author: BH}}  * Po zmianie statutu 21 I 2005 funkcję kierownika pełnił sekretarz Rady Naukowej. {{author: BH}}	+	[[File:Medal_z_okazji_pięćdziesięciolecia_Instytutu_Bałtyckiego__Barbara_Lis_Romańczyk__rewers.JPG|thumb|Medal z okazji pięćdziesięciolecia Instytutu Bałtyckiego, Barbara Lis-Romańczyk, rewers]]'''INSTYTUT BAŁTYCKI''', stowarzyszenie o zadaniach naukowo-organizacyjnych, powołane 31 VIII 1925 roku w Toruniu, 27 II 1927 zarejestrowano jego statut, 8 marca odbyło się pierwsze zebranie zarządu. Od powstania do 1933 roku działalność organizacyjna i informacyjno-propagandowa oraz badawczo-naukowa skupiała się na problematyce Pomorza i stosunkach polsko-niemieckich. Instytutowi powierzono zadanie naukowej obrony praw Polski do Pomorza i jej dostępu do morza oraz przeciwstawienia się niemieckiemu „naukowemu rewizjonizmowi”, kwestionującemu obecność Polski nad Bałtykiem. Po podpisaniu 26 I 1934 roku deklaracji o niestosowaniu przemocy pomiędzy Polską a Niemcami nastąpiło rozszerzenie tematyki badawczej na zagadnienia skandynawskie. Te dwa kierunki działalności organizacyjno-naukowej dominowały w pracy Instytutu Bałtyckiego zarówno w okresie międzywojennym, jak i po II wojnie światowej. W zakresie badań skandynawskich placówka odegrała pionierską rolę, wnosząc niepodważalny wkład w rozwój polskiej skandynawistyki oraz upowszechnienie wiedzy na temat Skandynawii i strefy bałtyckiej. Podstawową formą działania Instytutu było: zamawianie tematów metodą rozpisywania konkursów, przyznawanie nagród za prace magisterskie i doktorskie z określonej problematyki, udzielanie stypendiów autorom podejmującym zamówione tematy, organizowanie konferencji naukowo-dyskusyjnych, stworzenie centrum informacji, koordynacji i promowania badań, edycja różnego rodzaju wydawnictw periodycznych oraz badania prowadzone przez jego nielicznych pracowników. Dorobek naukowy i wydawniczy Instytutu Bałtyckiego do 1939 roku obejmował 500 odrębnych pozycji bibliograficznych, w tym m.in. 48 tomów „Pamiętnika Instytutu Bałtyckiego”, 70 tomików „Biblioteczki Bałtyckiej” oraz czasopisma: 8 zeszytów „Baltic Countries” (sierpień 1935 – wrzesień 1936), 9 zeszytów „Baltic and Scandinavian Countries” (styczeń 1937 – wrzesień 1939), 10 zeszytów kwartalnika „Jantar” (marzec 1937 – czerwiec 1939), biuletyn „Komunikaty” w trzech seriach (nr 1–30 w latach 1929–1930; nr 1–100 w latach 1931–1939; nr 1–59 w latach 1934–1936), „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego” (1939). Znaczący jest także dorobek wydawniczy Instytutu po II wojnie światowej. W pierwszym okresie działalności (1945–1949) wydano łącznie 153 publikacje o różnej objętości, m.in. w latach 1946–1949 dwanaście zeszytów kwartalnika „Jantar”. Po reaktywowaniu działalności Instytutu Bałtyckiego w 1963 roku jego aktywność wydawnicza przejawiała się w publikowaniu druków zwartych w dwóch seriach: pomorzoznawczej (7 tomów) i skandynawoznawczej (6 tomów) oraz czasopism: q „Gdańskie Zeszyty Humanistyczne” (wspólnie z q WSP i q UG), 1965–1980 łącznie 13 zeszytów; „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego”, 1964–2010 ukazało się 48 zeszytów. W funkcjonowaniu Instytutu wyróżnić można kilka etapów obejmujących lata: 1925, 1927–1939, 1946–1950, 1958 i od 1963. Przerwy spowodowane były działaniami wojennymi, przyczynami politycznymi wynikającymi z sowietyzacji życia w PRL i brakiem środków finansowych. Siedziby placówki znajdowały się: w latach 1925–1936 w Toruniu, od 1 I 1937 do sierpnia 1939 w Gdyni, od 1948 do czerwca 1950 w Sopocie, Gdyni, Bydgoszczy, Szczecinie (był to okres rozproszenia poszczególnych działów Instytutu Bałtyckiego), od 1948 do czerwca 1950, 1964–1998, od 2002 do chwili obecnej w Gdańsku, w latach 1999–2001 w Koszalinie.  {{author: BH}}  * Po zmianie statutu 21 I 2005 funkcję kierownika pełnił sekretarz Rady Naukowej. {{author: BH}}
	{|		{|
	! ead |		! ead |

---

Wersja z 15:28, 28 sty 2013

INSTYTUT BAŁTYCKI, stowarzyszenie o zadaniach naukowo-organizacyjnych, powołane 31 VIII 1925 roku w Toruniu, 27 II 1927 zarejestrowano jego statut, 8 marca odbyło się pierwsze zebranie zarządu. Od powstania do 1933 roku działalność organizacyjna i informacyjno-propagandowa oraz badawczo-naukowa skupiała się na problematyce Pomorza i stosunkach polsko-niemieckich. Instytutowi powierzono zadanie naukowej obrony praw Polski do Pomorza i jej dostępu do morza oraz przeciwstawienia się niemieckiemu „naukowemu rewizjonizmowi”, kwestionującemu obecność Polski nad Bałtykiem. Po podpisaniu 26 I 1934 roku deklaracji o niestosowaniu przemocy pomiędzy Polską a Niemcami nastąpiło rozszerzenie tematyki badawczej na zagadnienia skandynawskie. Te dwa kierunki działalności organizacyjno-naukowej dominowały w pracy Instytutu Bałtyckiego zarówno w okresie międzywojennym, jak i po II wojnie światowej. W zakresie badań skandynawskich placówka odegrała pionierską rolę, wnosząc niepodważalny wkład w rozwój polskiej skandynawistyki oraz upowszechnienie wiedzy na temat Skandynawii i strefy bałtyckiej. Podstawową formą działania Instytutu było: zamawianie tematów metodą rozpisywania konkursów, przyznawanie nagród za prace magisterskie i doktorskie z określonej problematyki, udzielanie stypendiów autorom podejmującym zamówione tematy, organizowanie konferencji naukowo-dyskusyjnych, stworzenie centrum informacji, koordynacji i promowania badań, edycja różnego rodzaju wydawnictw periodycznych oraz badania prowadzone przez jego nielicznych pracowników. Dorobek naukowy i wydawniczy Instytutu Bałtyckiego do 1939 roku obejmował 500 odrębnych pozycji bibliograficznych, w tym m.in. 48 tomów „Pamiętnika Instytutu Bałtyckiego”, 70 tomików „Biblioteczki Bałtyckiej” oraz czasopisma: 8 zeszytów „Baltic Countries” (sierpień 1935 – wrzesień 1936), 9 zeszytów „Baltic and Scandinavian Countries” (styczeń 1937 – wrzesień 1939), 10 zeszytów kwartalnika „Jantar” (marzec 1937 – czerwiec 1939), biuletyn „Komunikaty” w trzech seriach (nr 1–30 w latach 1929–1930; nr 1–100 w latach 1931–1939; nr 1–59 w latach 1934–1936), „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego” (1939). Znaczący jest także dorobek wydawniczy Instytutu po II wojnie światowej. W pierwszym okresie działalności (1945–1949) wydano łącznie 153 publikacje o różnej objętości, m.in. w latach 1946–1949 dwanaście zeszytów kwartalnika „Jantar”. Po reaktywowaniu działalności Instytutu Bałtyckiego w 1963 roku jego aktywność wydawnicza przejawiała się w publikowaniu druków zwartych w dwóch seriach: pomorzoznawczej (7 tomów) i skandynawoznawczej (6 tomów) oraz czasopism: q „Gdańskie Zeszyty Humanistyczne” (wspólnie z q WSP i q UG), 1965–1980 łącznie 13 zeszytów; „Komunikaty Instytutu Bałtyckiego”, 1964–2010 ukazało się 48 zeszytów. W funkcjonowaniu Instytutu wyróżnić można kilka etapów obejmujących lata: 1925, 1927–1939, 1946–1950, 1958 i od 1963. Przerwy spowodowane były działaniami wojennymi, przyczynami politycznymi wynikającymi z sowietyzacji życia w PRL i brakiem środków finansowych. Siedziby placówki znajdowały się: w latach 1925–1936 w Toruniu, od 1 I 1937 do sierpnia 1939 w Gdyni, od 1948 do czerwca 1950 w Sopocie, Gdyni, Bydgoszczy, Szczecinie (był to okres rozproszenia poszczególnych działów Instytutu Bałtyckiego), od 1948 do czerwca 1950, 1964–1998, od 2002 do chwili obecnej w Gdańsku, w latach 1999–2001 w Koszalinie. BH * Po zmianie statutu 21 I 2005 funkcję kierownika pełnił sekretarz Rady Naukowej. BH

Dyrektorzy Instytutu Bałtyckiego
sierpień 1925 – 1 VII 1926	prof. Stanisław Srokowski
styczeń – 5 VIII 1927	doc. Teodor Tyc
1 XII 1927 – 1 IX 1939 kwiecień 1942 – 1 VIII 1944 w konspiracji (Warszawa) luty 1945 – 30 III 1950	dr (od 1948) Józef Borowik
lipiec 1963 – 30 III 1964	dr q Bogusław Drewniak
1 VII 1964 – 31 XII 1988 1 I 1990 – 30 VI 1993	doc. dr q Stanisław Potocki
lipiec 1993 – 1994 1 I – 1 XII 1999	prof. dr hab. Czesław Ciesielski
1995 – 21 I 2005	doc. dr hab. Izydor Sobczak
21 I 2005* – 8 XII 2008	dr Tadeusz Białas
8 XII 2008 –	prof. UG dr hab. Bogdan Chrzanowski
Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Bałtyckiego
1958 1963 – 20 II 1968	prof. dr hab. q Andrzej Bukowski
20 II 1968 – 10 VI 1969	prof. dr hab. q Edmund Cieślak
10 VI 1969 – VI 1972	prof. dr hab. q Roman Wapiński
czerwiec 1972 – 1977	prof. dr hab. Remigiusz Zaorski
1978–1987	prof. dr hab. Kazimierz Podoski
1988–1996	prof. dr hab. q Edmund Kotarski
1996–2001	prof. dr hab. Czesław Ciesielski
2002 – 21 I 2005	prof. dr hab. q Zbigniew Machaliński
21 I 2005 – 8 XII 2008	prof. dr hab. Czesław Ciesielski
8 XII 2008 –	prof. dr hab. Andrzej Gąsiorowski