STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE

[[File:Wodowanie_gazowca____Coral_Methane____w_Stoczni_Północnej__2008.JPG|thumb|Wodowanie gazowca „Coral Methane” w Stoczni Północnej, 2008]]STOCZNIA PÓŁNOCNAIM. BOHATERÓW WESTERPLATTE, ul. Marynarki Polskiej 177. Powstała w czerwcu 1945 w miejsce q Gdańskiej Fabryki Wagonów jako Stocznia nr 3 (q Zjednoczenie Stoczni Polskich), od 20 II 1950 p.n. Stocznia Północna. W Stoczni nr 3 utworzono wydziały: produkcji wagonów (korzystając z przejętego sprzętu 1946 naprawiono 400 wagonów towarowych dla PKP i ok. 120 wozów tramwajowych) i okrętowy. Pierwszymi wytworami wydziału okrętowego było 8 dębowych kutrów typu MIR-20A dla pol. rybołówstwa. Dokumentację warsztatową jednostek opracowało własne biuro konstrukcyjne. W 1946 dla Żeglugi Przybrzeżnej (q Żegluga Gd.) rozpoczęto przebudowę pozostawionego w fabryce kompozycyjnego kadłuba ścigacza na statek pasażerski („Julia”). Największym przedsięwzięciem 1946–47 była przebudowa transportowca wojennego „Sobieski” na statek pasażerski. W 1949 położono stępki pod pierwsze lugrotrawlery typu B-11, prototypowy „Kulik” przekazano 1 V 1951 Dalmorowi. W 1951 zakończono produkcję wagonów kolejowych, stocznię poddano modernizacji. Od tego czasu gł. produkcję stanowiły lugrotrawlery typu B-11, a od 1955 lugrotrawlery typu B-17 oraz pierwsze jednostki specjalne. Z braku zamówień wytwarzano również meble okrętowe i zwykłe. Od 1955 na rozwój stoczni duży wpływ miał wzrost liczby zamówień z ZSRR. Realizowano też kontrakty dla armatorów z państw zach. Europy (1957 – 2 lugrotrawlery typu B-17 dla odbiorców bryt.). W 1958 nastąpiła modernizacja stoczni, wybudowano hale prefabrykacji i pochylnię zrzutową dla kadłubów o dł. do 75 m i wadze 1000 t. Trawler typu B-21 „Curie-Skłodowska”, przekazany armatorowi fr. 1960, jeszcze w tym samym roku uznany został za najładniejszy statek portu Lorient. Dużą grupę zamówień stanowiły okręty wojenne budowane dla ZSRR i Polski, ich produkcja była starannie maskowana. Dokumentacja takich jednostek powstawała w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2. W 1971 w Centrum Techniki Okrętowej powołano Pion Okrętów, który 1974 przeniesiono do stoczni, tworząc własne biuro projektowe. Pierwsze zamówienia dla Polskiej Marynarki Wojennej (PMW) stocznia realizowała już od 1953, jednak produkcję okrętów rozpoczęto 1959 serią 9 dozorowców projektu 902. Okręty te, wcielone do Wojsk Ochrony Pogranicza, określano jako patrolowce typu „Gdańsk”. Ważnym zadaniem realizowanym dla PMW była budowa 1965 prototypowego dużego kutra torpedo- wego, projektu 663d „Wisła”. W 1966 zbudowano drugą pochylnię na wydziale kadłubowym i zorganizowano ośrodek wyposażeniowy na q Ostrowiu. Umożliwiło to dalsze zwiększenie produkcji, która 1969 obejmowała 22 rozmaitego typu jednostki. W 1970 przekazano do służby 20 okrętów, m.in. jednostki hydrograficzne i okręty desantowe. W 1970–73 zbudowano dla PMW 8 kutrów torpedowych typu 664. Trzeci etap rozbudowy stoczni nastąpił 1971–75; po jego  zakończeniu 1975 na 30-lecie, otrzymała nazwę Bohaterów Westerplatte. W okresie tym i do końca dekady zbudowano kilka serii statków rybackich, interesujących pod względem tech. i nowatorsko rozwiązanych. Było to 7 trawlerów-solarni typu B-29S dla armatora krajowego, 27 trawlerów myśliwsko-łowczych typu B-422 bud. dla ZSRR. Statki te miały 72,8 m dł., 14 m szer. i 800 t nośności. Ich bogate wyposażenie dostarczane było przez 150 firm pol. i zagranicznych. Od 1975 zbudowano dla armatora pol. 8 nowoczesnych, dużych trawlerów-przetwórni typu B-418 (89,0 m dł., 15,0 m szer., 1400 t nośności). Po zakończeniu tego kontraktu podjęto 1977 budowę 5 jeszcze większych trawlerów-przetwórni typu B-400 dla ZSRR (117,5 m dł., 17,4 m szer., 3550 t nośności). Były to duże pływające fabryki, wyposażone we wszystkie urządzenia potrzebne do przerobu ryb wg kilku technologii. W 1978 rozpoczęto budowę nowego tu typu statków rybackich: 6 sejnerów tuńczykowych typu B-406. Były to duże – jak na ten rodzaj statków łowczych – jednostki, mające 85 m dł. i 15 m szer. W 1979 jeden z tego rodzaju statków przekazywanych armatorowi był czterechsetną jednostką zbudowaną w stoczni na eksport. Walorami eksploatacyjnymi wykazywały się produkowane okręty desantowe kilku typów, jednostki ratownicze, hydrograficzne i inne. W sierpniu 1980 Socznia. wspierała strajk w q Stoczni Gd. im. Lenina. Wśród realizowanych w kolejnej dekadzie kontraktów wyróżniały się statki hydrograficzne typu B-91, budowane dla pol. urzędów morskich oraz PMW i statki pożarnicze typu B-98, których 14 wyprodu- kowano dla ZSRR. Nowością był kontrakt na dostawę małych trawlerów dla Islandii typu B-277 (32,7 m dł. i 155 t nośności). Ambitnym przedsięwzięciem było zbudowanie 1984 prototypowej korwety „Kaszub”, największego okrętu wojennego, jaki powstał w Polsce dla PMW. W 1985 obchodzone uroczyście 40-lecie stoczni ukazało imponujący dorobek tego przedsięb., na który złożyło się zbudowanie łącznie 704 jednostek różnych typów i 11 kadłubów. Odbiorcami statków i okrętów oprócz ZSRR i Polski były: Bułgaria, Jugosławia, NRD, Francja, Wielka Brytania, Holandia i Islandia. Lata 1989-91 przyniosły stoczni kłopoty. Rynek zbytu w ZSRR stał się niewypłacalny, a 3 niezapłacone i odebrane ze stoczni jednostki stawiały przedsięb. w trudnej sytuacji. Stoczni groziło bankructwo i likwidacja, chociaż za powstały niedobór finans. winę ponosiło państwo pol., gwarantujące w przeszłości kontrakty z b. ZSRR. Po uzyskaniu zaległych płatności stocznia podjęła próbę prywatyzacji i zawarła nowe kontrakty. Składały się na nie zlecenia na budowę kadłubów dla odbiorców zagranicznych, a także po raz pierwszy w historii stoczni produkcja statków towarowych: kontenerowców dowozowych. Pomimo realizacji zamówień, większość z nich okazała się nierentowna, przynosząc straty. Również główni akcjonariusze nie interesowali się losami przedsięb., licząc się z możliwością jego upadku. Pozytywny wynik ekon. uzyskiwała tylko filia w Ostródzie, wytwarzająca małe jednostki z tworzyw sztucznych. Dążąc do poprawy sytuacji, dyrekcja stoczni, już jako  sp. akc. (od 1993 p.n. Stocznia Północna SA), jako druga po Stoczni Szczecińskiej, uzyskała 1996 certyfikat Systemu Zarządzania Jakością, zgodny z wymogami normy ISO 9001. Możliwość wprowadzenia tego systemu miała zainteresować armatorów potencjałem stoczni, a także wpłynąć na wzrost wydajności pracy. Możliwości uratowania przedsiębiorstwa, dosto- sowującego się do nowej rzeczywistości,po- jawiły się pod koniec 1997, kiedy q Centromor wyraził zainteresowanie nabyciem znaczącego pakietu akcji stoczni. Jednocześnie zadeklarowano wzrost produkcji, dzięki realizacji zamówień, którymi stocznia dysponowała. Wkrótce największy pakiet akcji stoczni – ok. 46%, posiadała już Stocznia Remontowa S.A., a 27% akcji nabytych za pośrednictwem Centromoru przez Stocznię Szczecińską zostało odsprzedane Grupie Stoczni Gdynia.Pod względem produkcji przełom tysiącleci był dla stoczni pomyślny. W 1999 przekazano odbiorcom 12 statków; częściowo wyposażone trawlery o dł. od 30 do 70 m (dla norweskich odbiorców) i kadłuby holowników. Ponadto wspólnie zeStocznią Remontową SA zbudowała pierwszy prom fiordowy dla Norwegii.Odnowiono też kontakty z PMW, dla której podjęto budowę okrętu zabezpieczenia logistycznego. W 2000 przekazano pod banderę Cypru (w rzeczywistości dla spółki Euroafrica Linie Żeglugowe SA z Gdyni) statek wielozadaniowy „Gdynia”. Ten uniwersalny, nowoczesny statek z serii B 196, obsługiwany przez 11 osób, ma 100,6 m dł. i przy nośności 5 tys. t może zabierać kontenery (380 TEU). W pocz. 2001 zwodowano pierwszy nowoczesny holownik portowo-redowy typu traktor (B 830). Zaprojektowany w stoczni statek o dł. 30 m, wyposażony został w 2 pędniki azymutalne umieszczone pod kadłubem, w jego przedniej części. Armatorem jednostki, której nadano nazwę „Taurus”, jest Przedsiębiorstwo Usług Portowych i Morskich Wydz. Usług Żeglugowychw Gd. Wśród kilku dalszych wodowanych 2001 statków były: kadłub sejnera-trawlera typu B 312 przeznaczony dla armatora norw. i kadłub statku inspekcyjnego dla Holandii. Oznaką powrotu do produkcji okrętów specjalnych było oddanie do służby w PMW nowoczesnego okrętu wsparcia logistycznego „Xawery Czernicki”. Od czerwca 2003 gł. udziałowcem Stoczni Północnej SA jest Gd. Stocznia Remontowa im. J. Piłsudskiego SA. W następstwie konsolidacji firm wchodzących w skład Grupy Remontowa 2011 Stocznia Północna SA przyjęła nazwę Remontowa Shipbuilding SA. Firma specjalizuje się w budowie wyspecjalizowanych statków typu: offshore, promów pasażersko-samochodowych, holowników, statków towarowych (kontenerowce i zbiornikowce LNG, LPG, LEG), jednostek specjalistycznych i okrętów wojennych. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]]