STRZAŁECKI JANUSZ, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Janusz_Strzałecki__Martwa_natura_w_pejzażu.JPG|thumb|Janusz Strzałecki | + | [[File:Janusz_Strzałecki__Martwa_natura_w_pejzażu.JPG|thumb|Janusz Strzałecki ''Martwa natura w pejzażu'']] |
| + | '''JANUSZ STRZAŁECKI''' (3 V 1902 Warszawa – 30 III 1983 Warszawa), malarz, pedagog, działacz. Od 1919 kształcił się w pryw. szkole artyst. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, nast. tamże w Szkole Sztuk Pięknych; 1922 rozpoczął studia w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Członek zał. przez jego uczniów Komitetu Paryskiego (KP); 1924 wyjechał z kapistami do Paryża, uczestniczył w wystawach grupy w Paryżu, Genewie oraz w kraju. Od 1937 w Polsce, zamieszkał w Zakopanem; okupację spędził w Kr., współpracował z Komitetem Pomocy Żydom Żegota (1973 otrzymał medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata). W 1945 jako delegat Tymczasowego Zarządu ZPAP przyjechał do Gd. z misją rozpoznania warunków dla zorganizowania środowiska artyst., jesienią 1945 osiadł w Sopocie. Współzałożyciel PWSSP (q ASP), 1945–46 jej dyr. (objął jednocześnie jedną z dwóch pracowni malarstwa i rysunku); w r. akad. 1950–51 rektor. W 1952 prof. malarstwa w ASP w Warszawie. Uważany jest za wybitnego przedstawiciela koloryzmu, jednak jego pejzaże, portrety, a zwł. dekoracyjne martwe natury są dalekie od postimpresjonistycznych wibracji barw, zbudowane z elementów o walorowym modelunku, podkreślonych konturem, w układach eksponujących materialność i jakościowe zróżnicowanie. W pierwszej fazie socrealizmu przyczyniał się do sukcesów q szkoły sopockiej, tworząc kompozycje o tematyce pracy i portrety przodowników. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 12:47, 4 mar 2013
JANUSZ STRZAŁECKI (3 V 1902 Warszawa – 30 III 1983 Warszawa), malarz, pedagog, działacz. Od 1919 kształcił się w pryw. szkole artyst. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, nast. tamże w Szkole Sztuk Pięknych; 1922 rozpoczął studia w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Członek zał. przez jego uczniów Komitetu Paryskiego (KP); 1924 wyjechał z kapistami do Paryża, uczestniczył w wystawach grupy w Paryżu, Genewie oraz w kraju. Od 1937 w Polsce, zamieszkał w Zakopanem; okupację spędził w Kr., współpracował z Komitetem Pomocy Żydom Żegota (1973 otrzymał medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata). W 1945 jako delegat Tymczasowego Zarządu ZPAP przyjechał do Gd. z misją rozpoznania warunków dla zorganizowania środowiska artyst., jesienią 1945 osiadł w Sopocie. Współzałożyciel PWSSP (q ASP), 1945–46 jej dyr. (objął jednocześnie jedną z dwóch pracowni malarstwa i rysunku); w r. akad. 1950–51 rektor. W 1952 prof. malarstwa w ASP w Warszawie. Uważany jest za wybitnego przedstawiciela koloryzmu, jednak jego pejzaże, portrety, a zwł. dekoracyjne martwe natury są dalekie od postimpresjonistycznych wibracji barw, zbudowane z elementów o walorowym modelunku, podkreślonych konturem, w układach eksponujących materialność i jakościowe zróżnicowanie. W pierwszej fazie socrealizmu przyczyniał się do sukcesów q szkoły sopockiej, tworząc kompozycje o tematyce pracy i portrety przodowników.
