OSTROGÓRSKA LUDMIŁA, rektor Akademii Sztuk Pięknych
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Ludmiła_Ostrog__rska__Wieża_Imion__1996.JPG|thumb|Ludmiła Ostrogórska, Wieża Imion, 1996]] | + | [[File:Ludmiła_Ostrog__rska__Wieża_Imion__1996.JPG|thumb|Ludmiła Ostrogórska, Wieża Imion, 1996]] |
| + | '''LUDMIŁA OSTROGÓRSKA''' (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, pedagog. Studiowała od 1969 w gd. PWSSP (q ASP), dyplom otrzymała 1974 w pracowni q Franciszka Duszeńki, od 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydz. Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźb. (prowadzonej przez Janinę Stefanowicz-Schmidt); od 2001 prowadzi tę pracownię. W 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydz. Rzeźby, 2005–08 prorektora, od 2008 rektora ASP. Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl Pancerze, lata 80., brąz). Podobny sens ma np. Głowa (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX w. zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, m.in. inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl Wieże) lub nagrobne stele (Obiekt fikcyjny, 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kult. interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących Wież i medalierską precyzję figuralnego reliefu (Green Peace, 1992; Solista, 1994). Cykl Księgi piasku z 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 19:46, 28 lut 2013
LUDMIŁA OSTROGÓRSKA (ur. 16 XI 1950 Drawsko Pomorskie), rzeźbiarka, pedagog. Studiowała od 1969 w gd. PWSSP (q ASP), dyplom otrzymała 1974 w pracowni q Franciszka Duszeńki, od 1976 rozpoczęła pracę w tej uczelni, od 1981 na reaktywowanym Wydz. Rzeźby w nowo utworzonej pracowni medalierstwa i małych form rzeźb. (prowadzonej przez Janinę Stefanowicz-Schmidt); od 2001 prowadzi tę pracownię. W 1999–2005 pełniła funkcję dziekana Wydz. Rzeźby, 2005–08 prorektora, od 2008 rektora ASP. Początkowo podjęła w twórczości swoisty dialog z uczelnianą tradycją, tj. antropomorfizmem rzeźby i szacunkiem dla tworzywa, sprowadzając fragmentaryczną postać ludzką do dekoracyjnej powłoki, skomplikowanej, misternie i szlachetnie opracowanej powierzchni, ale pozbawionej wnętrza, nasadzonej na podstawę (cykl Pancerze, lata 80., brąz). Podobny sens ma np. Głowa (1985, marmur, brąz), opracowana sumarycznie, bez indywidualnych szczegółów, za to z wyraźnie zaznaczoną, ale niekompletną koroną, atrybutem władzy. W latach 90. XX w. zaczęła tworzyć rzeźby abstrakcyjne, m.in. inspirowane kształtami kapadockich skał tufowych i megalitów. Formy przypominające pionowe menhiry (cykl Wieże) lub nagrobne stele (Obiekt fikcyjny, 1999) zostały poddane jakby naturalnej erozji, a zarazem kult. interwencji, ochronnym i estetyzującym zabiegom: polichromii, klamrowaniu w miejscu spękań, klinowaniu spajanych segmentów itp. Inne prace z lat 90. łączą formę abstrakcyjnych prymitywizujących Wież i medalierską precyzję figuralnego reliefu (Green Peace, 1992; Solista, 1994). Cykl Księgi piasku z 2000 to obiekty złożone z prostokątnych, ruchomych kwater, nawiązujące do konstrukcji poliptyków lub składanych parawanów, niektóre o skrzydłach nierównej wielkości. Pokryte spatynowanymi pigmentami i reliefem drobnych znaków, kojarzących się z pismem runicznym, są metaforą pamięci, trwania, relacji wieczności i ulotności.
