NOWICKI EDMUND, biskup gdański
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Bp_Edmund_Nowicki__w_środku_.JPG|thumb|Bp Edmund Nowicki (w środku)]] | + | [[File:Bp_Edmund_Nowicki__w_środku_.JPG|thumb|Bp Edmund Nowicki (w środku)]] |
| + | '''EDMUND NOWICKI''' (13 IX 1900 Trzemeszno – 10 III 1971 Warszawa), bp ordynariusz gd. Studiował teologię w seminariach w Gnieźnie i Poznaniu, 15 III 1924 przyjął w Gnieźnie święcenia kapłańskie. W 1927–29 studiował prawo w Rzymie, od 1929 dr prawa kanonicznego, 1929–30 aplikant w Trybunale św. Roty Rzymskiej, 1930–39 notariusz, adwokat, oficjał sądu biskupiego, kanclerz kurii biskupiej w Poznaniu. 3 X 1939 aresztowany przez hitlerowców, przebywał w więzieniu w Poznaniu, od maja 1940 w obozie koncentracyjnym Dachau, nast. Gusen i ponownie Dachau. W lutym 1941 zwolniony. 15 VIII 1945 mianowany administratorem apostolskim w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował kurię, sąd duchowny, diecezjalny Caritas. Założył wiele parafii, zlecił odbudowę zniszczonych kośc. W 1947 powołał Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie. W styczniu 1951 usunięty przez władze PRL z Gorzowa, powrócił do Poznania, gdzie pracował w kurii biskupiej, sądzie i seminarium. 24 IV 1951 mianowany bp. koadiutorem w Gd., początkowo nie mógł pełnić tej funkcji z powodu sprzeciwu władz PRL. Sakrę biskupią przyjął 26 IX 1954 w Poznaniu. Diecezję gd. przejął dopiero po przełomie październikowym 1956. Ingres do katedry oliwskiej (q kośc. Trójcy Świętej) 25 XII 1956. Po śmierci bp. q Carla M. Spletta 7 III 1964 mianowany ordynariuszem diecezji gd. 27 X 1957 założył Biskupie Seminarium Duchowne w Gd. (q Gdańskie Seminarium Duchowne). Brał udział w Soborze Watykańskim II. Rozbudował struktury diecezjalne, rozszerzył sieć dekanalną. Zmarł w szpitalu w W. w wyniku komplikacji pooperacyjnych. Pochowany w krypcie bp. gd. w katedrze oliwskiej. Patron ulicy w Oliwie. {{author: AH}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 13:28, 27 lut 2013
EDMUND NOWICKI (13 IX 1900 Trzemeszno – 10 III 1971 Warszawa), bp ordynariusz gd. Studiował teologię w seminariach w Gnieźnie i Poznaniu, 15 III 1924 przyjął w Gnieźnie święcenia kapłańskie. W 1927–29 studiował prawo w Rzymie, od 1929 dr prawa kanonicznego, 1929–30 aplikant w Trybunale św. Roty Rzymskiej, 1930–39 notariusz, adwokat, oficjał sądu biskupiego, kanclerz kurii biskupiej w Poznaniu. 3 X 1939 aresztowany przez hitlerowców, przebywał w więzieniu w Poznaniu, od maja 1940 w obozie koncentracyjnym Dachau, nast. Gusen i ponownie Dachau. W lutym 1941 zwolniony. 15 VIII 1945 mianowany administratorem apostolskim w Gorzowie Wielkopolskim. Zorganizował kurię, sąd duchowny, diecezjalny Caritas. Założył wiele parafii, zlecił odbudowę zniszczonych kośc. W 1947 powołał Wyższe Seminarium Duchowne w Gorzowie. W styczniu 1951 usunięty przez władze PRL z Gorzowa, powrócił do Poznania, gdzie pracował w kurii biskupiej, sądzie i seminarium. 24 IV 1951 mianowany bp. koadiutorem w Gd., początkowo nie mógł pełnić tej funkcji z powodu sprzeciwu władz PRL. Sakrę biskupią przyjął 26 IX 1954 w Poznaniu. Diecezję gd. przejął dopiero po przełomie październikowym 1956. Ingres do katedry oliwskiej (q kośc. Trójcy Świętej) 25 XII 1956. Po śmierci bp. q Carla M. Spletta 7 III 1964 mianowany ordynariuszem diecezji gd. 27 X 1957 założył Biskupie Seminarium Duchowne w Gd. (q Gdańskie Seminarium Duchowne). Brał udział w Soborze Watykańskim II. Rozbudował struktury diecezjalne, rozszerzył sieć dekanalną. Zmarł w szpitalu w W. w wyniku komplikacji pooperacyjnych. Pochowany w krypcie bp. gd. w katedrze oliwskiej. Patron ulicy w Oliwie.
