WINTER VALENTIN von, dowódca wojsk gdańskich
(MrGl – uzupełnienie wersji EG) |
(dodanie fotografii) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Winter Valentin von.JPG|thumb|Valentin von Winter]] | [[File: Winter Valentin von.JPG|thumb|Valentin von Winter]] | ||
| − | + | [[File:Winter_Valentin_księgozbiór-Pracownia.jpg|thumb| Herb rodowy Valentina von Winter]] | |
'''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland/Pravinsk, Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), oficer. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy [[GDAŃSKA GŁOWA | Gdańska Głowa]] w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa [[HÖHN JOHANN sen. | Johanna Höhna seniora]]. Za zasługi dla Rzeczypospolitej Winter otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, a odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja. Po śmierci pochowany z honorami w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. Zachowane epitafium z 1671 roku z popiersiem pułkownika na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon. Portret Wintera znajduje się także na miedziorycie Johanna Bensheimera z roku 1672, zachowanym w zbiorach [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''VALENTIN von WINTER''' (Wonter; 4 VI 1608 Friedland/Pravinsk, Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), oficer. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy [[GDAŃSKA GŁOWA | Gdańska Głowa]] w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa [[HÖHN JOHANN sen. | Johanna Höhna seniora]]. Za zasługi dla Rzeczypospolitej Winter otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, a odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja. Po śmierci pochowany z honorami w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. Zachowane epitafium z 1671 roku z popiersiem pułkownika na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon. Portret Wintera znajduje się także na miedziorycie Johanna Bensheimera z roku 1672, zachowanym w zbiorach [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:44, 6 sty 2016
VALENTIN von WINTER (Wonter; 4 VI 1608 Friedland/Pravinsk, Prusy Książęce – 4 VIII 1671 Gdańsk), oficer. Przez wiele lat w służbie elektora brandenburskiego i króla szwedzkiego, 18 XII 1650 otrzymał szlachectwo szwedzkie. Od 1655 roku do śmierci w stopniu pułkownika był dowódcą gdańskich wojsk miejskich. Dowodził obroną Gdańska przed szwedzkim atakiem w roku 1656, następnie zwalczał wrogie oddziały rabujące dobytek podgdańskich wsi. W 1659 dowodził oblężeniem i zwycięskim szturmem na pozycje wojsk szwedzkich w twierdzy Gdańska Głowa w widłach rzek Wisły i Szkarpawy. Odzyskanie twierdzy uczczono w Gdańsku wybiciem okolicznościowego medalu, autorstwa Johanna Höhna seniora. Za zasługi dla Rzeczypospolitej Winter otrzymał polski indygenat, przyznany decyzją Sejmu Rzeczypospolitej w 1658 roku, a odpowiedni dokument wystawiono mu podczas obrad Sejmu w Warszawie 20 maja. Po śmierci pochowany z honorami w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Zachowane epitafium z 1671 roku z popiersiem pułkownika na południowej ścianie kościoła (obok Kaplicy Kapłańskiej) poświęcone jest pamięci jego i jego dwóch żon. Portret Wintera znajduje się także na miedziorycie Johanna Bensheimera z roku 1672, zachowanym w zbiorach Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej.
