STOCZNIA DEVRIENTA
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STOCZNIA DEVRIENTA''', założona 1 IV 1856 przez [[DEVRIENT CARL FELIX | Carla Felixa Devrienta]] i kupca Carla Emila Keiera na [[POLSKI HAK | Polskim Haku]]. Od około 1865 roku firmę prowadził samodzielnie C.F. Devrient. W 1870 przekształciła się w spółkę akcyjną Danziger Schiffswerft- und Kesselschmiede, z C. Devrientem jako prezesem i głównym budowniczym statków. Z niewielkim kapitałem akcyjnym (450 tysięcy marek). Przez kilka lat współpracował z nim przy budowie statków młodszy brat Richard (1836–1880). Budowali średniej wielkości żaglowce, pierwszy był żaglowy bark „Jessie und Heinrich” dla gdańskiej firmy armatorskiej Th. Behrend & Co., ([[BEHREND FELIX ADOLPH | Felix Behrend]]) zwodowany 28 X 1856. Stocznia w 1858 roku zbudowała 4 statki żaglowe o pojemności od 130 do 370 łasztów, w 1859 jeden o pojemności 234, w 1860 jeden o pojemności 180; małe okręty wojenne: w 1860 wybudowano 2 kanonierki po 283 tony wyporności i 220 KM mocy maszyn parowych, w 1871 wybudowano 3 kanonierki po 34 tony wyporności i 250 KM; parowe statki handlowe: w 1882 – 2 o pojemności brutto 144 i 444 RT, w 1883 – 1 o pojemności brutto 620 RT, w 1886 – jeden o pojemności brutto 262 RT. Od 1880 roku budowano wiślane lodołamacze (jeden z nich, „Ferse” – „Wierzyca”, zbudowany w roku 1884, w 1945 przejęty przez Brytyjczyków w Hamburgu, do roku 1947 wcielony był do Royal Navy, w latach 1948–1965 pływał pod polską banderą pod nazwą „Kuna”, kadłub zatopiony w basenie stoczniowym w Gorzowie Wielkopolskim wydobyto i odbudowano w 2007, pływa jako statek muzealno-szkolny). Budowano także kotły i maszyny parowe do napędu powstających tu statków, produkowano osprzęt okrętowy i konstrukcje metalowe. Wytwarzano też łodzie ratunkowe konstrukcji C. Dervienta; za projekt żaglowo-wiosłowej łodzi na 30 osób w 1867 roku dostał na wystawie światowej złoty medal. Działalność zahamował pożar 20 VII 1883, który strawił część zabudowań i wyposażenia | + | '''STOCZNIA DEVRIENTA''', założona 1 IV 1856 przez [[DEVRIENT CARL FELIX | Carla Felixa Devrienta]] i kupca Carla Emila Keiera na [[POLSKI HAK | Polskim Haku]]. Od około 1865 roku firmę prowadził samodzielnie C.F. Devrient. W 1870 przekształciła się w spółkę akcyjną Danziger Schiffswerft- und Kesselschmiede, z C. Devrientem jako prezesem i głównym budowniczym statków. Z niewielkim kapitałem akcyjnym (450 tysięcy marek). Przez kilka lat współpracował z nim przy budowie statków młodszy brat Richard (1836–1880). Budowali średniej wielkości żaglowce, pierwszy był żaglowy bark „Jessie und Heinrich” dla gdańskiej firmy armatorskiej Th. Behrend & Co., ([[BEHREND FELIX ADOLPH | Felix Behrend]]) zwodowany 28 X 1856. Stocznia w 1858 roku zbudowała 4 statki żaglowe o pojemności od 130 do 370 łasztów, w 1859 jeden o pojemności 234, w 1860 jeden o pojemności 180; małe okręty wojenne: w 1860 wybudowano 2 kanonierki po 283 tony wyporności i 220 KM mocy maszyn parowych, w 1871 wybudowano 3 kanonierki po 34 tony wyporności i 250 KM; parowe statki handlowe: w 1882 – 2 o pojemności brutto 144 i 444 RT, w 1883 – 1 o pojemności brutto 620 RT, w 1886 – jeden o pojemności brutto 262 RT. Od 1880 roku budowano wiślane lodołamacze (jeden z nich, „Ferse” – „Wierzyca”, zbudowany w roku 1884, w 1945 przejęty przez Brytyjczyków w Hamburgu, do roku 1947 wcielony był do Royal Navy, w latach 1948–1965 pływał pod polską banderą pod nazwą „Kuna”, kadłub zatopiony w basenie stoczniowym w Gorzowie Wielkopolskim wydobyto i odbudowano w 2007, pływa jako statek muzealno-szkolny). Budowano także kotły i maszyny parowe do napędu powstających tu statków, produkowano osprzęt okrętowy i konstrukcje metalowe. Wytwarzano też łodzie ratunkowe konstrukcji C. Dervienta; za projekt żaglowo-wiosłowej łodzi na 30 osób w 1867 roku dostał na wystawie światowej złoty medal. Działalność zahamował pożar 20 VII 1883, który strawił część zabudowań i wyposażenia (między innymi wytwórnię kotłów parowych). Odbudowana, funkcjonowała do 1890 pod dyrekcją C. Dervienta jako Danziger Schiffswerft und Kesselschmiede F. Devrient & Co. Z powodu trudności finansowych (zadłużenia) w kwietniu 1890 została zlicytowana. Nabyło ją za 130 tysięcy marek małe konsorcjum pod kierownictwem inż. Asmusa Wilhelma Johannsena (1861–1931). Zatrudniała wówczas (w zależności od zamówień) od 10 do 150 osób. Firma koncentrowała się na produkcji osprzętu dla statków, w 1907 wybudowała jeden prom kolejowy ([[GDAŃSK (ex „Danzig”), prom kolejowy (1907) | „Danzig”]], „Gdańsk”). W listopadzie 1913 została postawiona w stan likwidacji, zlicytowana przez wierzycieli i 1 IV 1914 zakończyła działalność. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 05:20, 11 maj 2017
STOCZNIA DEVRIENTA, założona 1 IV 1856 przez Carla Felixa Devrienta i kupca Carla Emila Keiera na Polskim Haku. Od około 1865 roku firmę prowadził samodzielnie C.F. Devrient. W 1870 przekształciła się w spółkę akcyjną Danziger Schiffswerft- und Kesselschmiede, z C. Devrientem jako prezesem i głównym budowniczym statków. Z niewielkim kapitałem akcyjnym (450 tysięcy marek). Przez kilka lat współpracował z nim przy budowie statków młodszy brat Richard (1836–1880). Budowali średniej wielkości żaglowce, pierwszy był żaglowy bark „Jessie und Heinrich” dla gdańskiej firmy armatorskiej Th. Behrend & Co., ( Felix Behrend) zwodowany 28 X 1856. Stocznia w 1858 roku zbudowała 4 statki żaglowe o pojemności od 130 do 370 łasztów, w 1859 jeden o pojemności 234, w 1860 jeden o pojemności 180; małe okręty wojenne: w 1860 wybudowano 2 kanonierki po 283 tony wyporności i 220 KM mocy maszyn parowych, w 1871 wybudowano 3 kanonierki po 34 tony wyporności i 250 KM; parowe statki handlowe: w 1882 – 2 o pojemności brutto 144 i 444 RT, w 1883 – 1 o pojemności brutto 620 RT, w 1886 – jeden o pojemności brutto 262 RT. Od 1880 roku budowano wiślane lodołamacze (jeden z nich, „Ferse” – „Wierzyca”, zbudowany w roku 1884, w 1945 przejęty przez Brytyjczyków w Hamburgu, do roku 1947 wcielony był do Royal Navy, w latach 1948–1965 pływał pod polską banderą pod nazwą „Kuna”, kadłub zatopiony w basenie stoczniowym w Gorzowie Wielkopolskim wydobyto i odbudowano w 2007, pływa jako statek muzealno-szkolny). Budowano także kotły i maszyny parowe do napędu powstających tu statków, produkowano osprzęt okrętowy i konstrukcje metalowe. Wytwarzano też łodzie ratunkowe konstrukcji C. Dervienta; za projekt żaglowo-wiosłowej łodzi na 30 osób w 1867 roku dostał na wystawie światowej złoty medal. Działalność zahamował pożar 20 VII 1883, który strawił część zabudowań i wyposażenia (między innymi wytwórnię kotłów parowych). Odbudowana, funkcjonowała do 1890 pod dyrekcją C. Dervienta jako Danziger Schiffswerft und Kesselschmiede F. Devrient & Co. Z powodu trudności finansowych (zadłużenia) w kwietniu 1890 została zlicytowana. Nabyło ją za 130 tysięcy marek małe konsorcjum pod kierownictwem inż. Asmusa Wilhelma Johannsena (1861–1931). Zatrudniała wówczas (w zależności od zamówień) od 10 do 150 osób. Firma koncentrowała się na produkcji osprzętu dla statków, w 1907 wybudowała jeden prom kolejowy ( „Danzig”, „Gdańsk”). W listopadzie 1913 została postawiona w stan likwidacji, zlicytowana przez wierzycieli i 1 IV 1914 zakończyła działalność.
