LUMPE ANDREAS, kanonik warmiński
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ANDREAS LUMPE''' (zm. przed 5 IX 1488), kanonik warmiński, kustosz wrocławski. Używał niekiedy nazwiska Canengiesser. Jego matka Cristina żyła jeszcze najpewniej w Gdańsku 10 XI 1453 | + | '''ANDREAS LUMPE''' (zm. przed 5 IX 1488), kanonik warmiński, kustosz wrocławski. Używał niekiedy nazwiska Canengiesser. Jego matka Cristina żyła jeszcze najpewniej w Gdańsku 10 XI 1453, kiedy otrzymała papieską zgodę na używanie do końca życia przenośnego ołtarza. Zapisując się na uniwersytet w Lipsku, podał, że pochodzi z Gdańska. W 1432 uzyskał tytuł bakałarza sztuk, magistrem został z pewnością przed 1453, licencjatem dekretów przed 1456. Od 1434 do 1435 był notariuszem biskupa warmińskiego Franza Kuhschmalza, później na jego dworze pełnił również obowiązki szafarza. Wyjechał do Rzymu, gdzie był skryptorem i domownikiem papieskim. Przy kurii rzymskiej nierzadko występował jako obrońca spraw kościoła warmińskiego. Bezskutecznie zabiegał po śmierci biskupa Franza Kuhschmalza o prawo do biskupiego tronu na Warmii dla Arnolda Venradego. <br/><br/> |
| + | Od 1442 był proboszczem kościoła parafialnego w Reszlu. Kanonię warmińską wraz z małą prebendą posiadał już z całą pewnością 27 V 1446. W 1455 dokonał jednak zamiany z Kasparem Bulsem: za kanonię warmińską oraz parafię w Reszlu przejął probostwo kościoła parafialnego w Lidzbarku Warmińskim. Dostał na to zgodę, mimo że nie znał języka Prusów. 20 V 1456 otrzymał od papieża dużą prebendę warmińską. Od 1455 był również kanonikiem przy katedrze we Wrocławiu, gdzie zresztą po powrocie z Rzymu najczęściej rezydował. 22 VII 1459 został wraz z Heinrichem Senftlebenem i Nikolausem Crewelem ustanowiony przez radę miasta Wrocławia prokuratorem w jej sporze z królem czeskim Jerzym z Podiebradów. Od 9 VIII 1459 roku aż do 1486 był również proboszczem wrocławskiej parafii św. Marii Magdaleny. <br/><br/> | ||
| + | W 1461 udał się do Rzymu, gdzie zdobył dla siebie prałaturę kustosza wrocławskiego, z którym to urzędem występował od 6 maja tego roku. W Rzymie uzyskał sporo korzyści dla Wrocławia i tamtejszych kościołów, stąd wyruszył na dwuletnią (1462–1464) pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po powrocie do Wrocławia, w którym przebywał do śmierci, wciąż pozostawał kustoszem, tracąc jednak w 1484 kanonię, co skutkowało niemożnością uczestniczenia w posiedzeniach kapitulnych. {{author: RK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:40, 6 wrz 2022
ANDREAS LUMPE (zm. przed 5 IX 1488), kanonik warmiński, kustosz wrocławski. Używał niekiedy nazwiska Canengiesser. Jego matka Cristina żyła jeszcze najpewniej w Gdańsku 10 XI 1453, kiedy otrzymała papieską zgodę na używanie do końca życia przenośnego ołtarza. Zapisując się na uniwersytet w Lipsku, podał, że pochodzi z Gdańska. W 1432 uzyskał tytuł bakałarza sztuk, magistrem został z pewnością przed 1453, licencjatem dekretów przed 1456. Od 1434 do 1435 był notariuszem biskupa warmińskiego Franza Kuhschmalza, później na jego dworze pełnił również obowiązki szafarza. Wyjechał do Rzymu, gdzie był skryptorem i domownikiem papieskim. Przy kurii rzymskiej nierzadko występował jako obrońca spraw kościoła warmińskiego. Bezskutecznie zabiegał po śmierci biskupa Franza Kuhschmalza o prawo do biskupiego tronu na Warmii dla Arnolda Venradego.
Od 1442 był proboszczem kościoła parafialnego w Reszlu. Kanonię warmińską wraz z małą prebendą posiadał już z całą pewnością 27 V 1446. W 1455 dokonał jednak zamiany z Kasparem Bulsem: za kanonię warmińską oraz parafię w Reszlu przejął probostwo kościoła parafialnego w Lidzbarku Warmińskim. Dostał na to zgodę, mimo że nie znał języka Prusów. 20 V 1456 otrzymał od papieża dużą prebendę warmińską. Od 1455 był również kanonikiem przy katedrze we Wrocławiu, gdzie zresztą po powrocie z Rzymu najczęściej rezydował. 22 VII 1459 został wraz z Heinrichem Senftlebenem i Nikolausem Crewelem ustanowiony przez radę miasta Wrocławia prokuratorem w jej sporze z królem czeskim Jerzym z Podiebradów. Od 9 VIII 1459 roku aż do 1486 był również proboszczem wrocławskiej parafii św. Marii Magdaleny.
W 1461 udał się do Rzymu, gdzie zdobył dla siebie prałaturę kustosza wrocławskiego, z którym to urzędem występował od 6 maja tego roku. W Rzymie uzyskał sporo korzyści dla Wrocławia i tamtejszych kościołów, stąd wyruszył na dwuletnią (1462–1464) pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po powrocie do Wrocławia, w którym przebywał do śmierci, wciąż pozostawał kustoszem, tracąc jednak w 1484 kanonię, co skutkowało niemożnością uczestniczenia w posiedzeniach kapitulnych.
